نیویورک تایمز:
به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری دانشجو روزنامه آمریکایی نیویورک تایمز در سرمقاله روز جمعه (دیروز) خود نوشت: واقعا سخت است که در واکنش به حمله موشکی کروز آمریکا در نیمه شب پنجشنبه (بامداد جمعه) به یک باب فرودگاه در سوریه، ته قلبمان از اینکه عدالت اجرا شده، احساس رضایت خاطر نکنیم .
نیویورک تایمز در ادامه این سرمقاله افزود: اما در عین حال، این هم ساده نیست که در مقابل سوالهای انبوهی که تصمیم رئیس جمهوری 'ترامپ' در ذهن ایجاد کرده است، بی تفاوت بمانیم.
یکی از مهمترین سوالها این است که آیا این اقدام قانونی بود؟ و آیا این اقدام خیلی تند و یک نوع تکروی و فاقد یک استراتژی بلندمدت برای حل معمای غامض سوریه، کشوری که نه فقط بلای خانمان سوز جنگ داخلی را تحمل می کند، بلکه جنگ با 'داعش' هم نمک بر زخم آن پاشیده است، نبود؟
ظاهرا آنطور که به نظر می رسد ترامپ بدون آنکه واقعا قصد و برنامه یک اقدام نظامی داشته و به پیامدهای آن فکر کرده باشد و بداند حال بعد از این حمله چه باید کرد، دست به این حمله موشکی زده است.
ترامپ رئیس جمهوری است که در دوران انتخابات همواره از ایده 'اول آمریکا' دم می زد و خواستار عدم درگیر شدن آمریکا در نزاعهای برون مرزی بود و بارها به مقام سلف خود 'باراک اوباما' هشدار می داد مبادا در سوریه دست به اقدام نظامی بزند.
حال این فرد در مقام رئیس جمهوری با چرخش نفس گیر 180 درجه ای از همه مواضع قبلیش در مورد سوریه، تنها به فاصله 63 ساعت بعد از حمله شیمیایی صورت گرفته در این کشور، به این حمله موشکی دست می زند.
ترامپ همواره تاکید می کرد که در مورد سوریه، اولویت درجه اول او مبارزه با 'داعش' است نه وادار کردن اسد به ترک قدرت .
همین هفته گذشته بود که 'رکس تیلرسون' وزیر امور خارجه ترامپ و 'نیکی هیلی' سفیر آمریکا در سازمان ملل در صحبتهایشان این پیام را ابلاغ کردند که ترامپ مایل است با اسد زندگی کند.
اما به هر روی ترامپ هم توجیهات خود را در قبال این تصمیم دارد.
او می گوید که از تماشای فیلم های تلویزیونی گرفته شده از قربانیان حمله شیمیایی، بخصوص کودکانی که از این حمله به نفس تنگه افتاده بودند، بشدت متاثر شده و مواضعش را در قبال سوریه و اسد تغییر داد. این عاطفه و حس ترحم ستودنی است. اما اینکه یک رئیس جمهوری صرفا از روی احساسات و عواطف و یا به گفته مدافعانش 'از حیث غرایز انسانی' تصمیمهای شتاب زده بگیرد، آن هم در موضوع مهمی همچون جنگ و صلح، و ناگهان دست از همه مواضع قبلیش بردارد، نشان می دهد که این رئیس جمهوری اصلا اعتماد به نفس ندارد.
اگر توجیه ترامپ را قبول کنیم و بپذیریم که او از بر اساس حس عاطفه و غریزه انسانی چنین تصمیمی گرفته است، پس چرا حس ترحم و غریزه او در قبال 400 هزار قربانی جنگ داخلی سوریه که از بدو امر یعنی از سال 2011 تاکنون به جا مانده است، تحریک نشد؟
چرا هزاران پناهجوی سوری که ترامپ با فرمانش جلوی ورودشان را به آمریکا گرفته است، وجدان انسانی ترامپ را به لرزه در نیاورد؟
سوال مهمی که باید از ترامپ پرسید این است. این 59 موشک کروزی که به سوریه شلیک کرد، چه دستاوردی داشت؟
ترامپ رئیس جمهوری است که در دو ماه و اندی که از دوره کاریش می گذرد، تصمیمهایش عمدتا آنی و زودگذر بوده است و اصولا در این مدت فقط خواسته است طوری عمل کند که بفهماند 'اوباما' نیست.
اوباما برای سوریه 'خط قرمز' کشیده بود و تهدید کرده بود اگر سوریه دست به حمله شیمیایی بزند، آن را با یک اقدامی نظامی پاسخ خواهد داد، اما اوباما در یک فکر زیرکانه در این زمینه با روسیه معامله کرد و روسها هم به او تضمین دادند که اسد همه زرادخانه سلاحهای شیمیاییش را محو می کند.
** حمله به سوریه توجه ها را از امکان تبانی با روسیه در انتخابات آمریکا منحرف کرد
به هر روی یک نکته روشن است. اقدام نظامی آمریکا در سوریه، تمام توجه افکار عمومی و دستگاه سیاسی آمریکا را از ماجرای دخالت روسیه در انتخابات آمریکا و اتهامهایی که مطرح است مبنی بر اینکه ترامپ و یارانش امکان دارد برای پیروز شدن در این انتخابات با مسکو تبانی کرده اند، بکلی منحرف کرد.
معلوم نیست آیا واقعا قصد و غرض اصلی طراحان این حمله این بوده است یا نه.
اما به هر روی، حمله موشکی به سوریه، کار ترامپ را برای بهبود روابط با روسیه که از اهداف اوست دشوارتر کرد.
واشنگتن با هدف جلوگیری از یک برخورد نظامی، به روسها هشدار داد که مبادا در تلافی این اقدام در سوریه دست به حملات هوایی بزنند.
دفتر 'ولادیمیر پوتین' رئیس جمهوری روسیه حمله موشکی آمریکا را به سوریه 'ضربه ای معنادار' به روابط روسیه - آمریکا توصیف کرد و توافقی را هم که برای مراقبت و پیشگیری هر دو کشور از وقوع برخوردهای اتفاقی حاصل شده بود، معلق گذارد و تهدید کرد که دفاع هوایی سوریه را مستحکم خواهد کرد.
و اما در این منظر، کشورهای سنّی حاشیه 'خلیج فارس' هم در پس زمینه خودنمایی می کنند. حملات هوایی به سوریه شور و شعف این کشورها را که بشدت از دست اوباما اوقاتشان تلخ بود که چرا علیه اسد دست به یک حمله نظامی مستقیم نمی زند، برانگیخته است.
متحدان اروپایی آمریکا و اعضای کنگره هم از تصمیم ترامپ حمایت کردند.
اما از طرفی این حمله فاقد مجوز کنگره و شورای امنیت سازمان ملل بود. به همین خاطر معلوم نیست این اقدام قانونی است یا نه و به همین خاطر می تواند مورد مضحکه واقع شود.
در سال 2013 ترامپ می گفت که اوباما باید برای حمله به سوریه اول تاییدیه کنگره را بگیرد. کنگره که همیشه از تائید جنگ ابا داشته است، به اوباما مجوز جنگیدن در سوریه را نداد.
نکته مهم در این منظر این است که لازم است یک استراتژی جامع در مورد سوریه تبیین شود. ضمنا برای اقدام های بیشتر نظامی هم لازم است حتما تاییدیه کنگره گرفته شود.
اقدام نظامی، متضمن مخاطراتی است که رئیس جمهوری بتنهایی نمی تواند از پس همه آنها برآید.
گفتنی است دولت آمریکا و بسیاری از متحدانش و نیز رسانه های آنها در حالی دولت سوریه را به حمله شیمیایی سه شنبه گذشته در استان حمص متهم می کنند که تاکنون تحقیقی در باره مسبب این حمله انجام نگرفته و سوریه نیز به کارگیری هرگونه سلاح شیمیایی را رد کرده است.
نخستین تجاوز مستقیم آمریکا در دوره ریاست جمهوری ترامپ به مواضع ارتش سوریه بامداد جمعه با شلیک 59 موشک به پایگاه هوایی شعیرات در استان حمص انجام شد.
این حمله موشکی بدون مجوز شورای امنیت سازمان ملل و کنگره آمریکا و از ناوهای آمریکایی مستقر در دریای مدیترانه و به بهانه حمله شیمیایی به خان شیخون در استان ادلب صورت گرفت.
ارتش سوریه در شرق استان حمص با گروه تروریستی داعش و در شمال آن با گروه تروریستی جبهه النصره مبارزه می کند.
ارسال نظرات