گروه سیاسی خبرگزاری دانشجو؛ شبیه تیمی است که بازی رفت ِ مرحله حذفی یک رقابت مهم را باخته و حالا در میدان مسابقه برگشت است. آمده تا از بودنش در یک میدان رقابتی جذاب، پرتماشاگر و البته پرهیجان لذت ببرد. آرام و خونسرد روی صندلی پر طمطراق «نامزد ریاست جمهوری» مینشیند و حرفهایش را میزند. حرفهایی که به قصههای یک پدربزرگ مهربان برای نوههایش میمانند. سیدمصطفی هاشمیطبا، مرد 71 ساله انتخابات دوازدهم، حقیقتاً پدیده این انتخابات است. کسی که خودش، اطرافیانش و آن چند ده هزار نفری که میخواهند رایشان را به نامش بنویسند هم میدانند که کمترین شانسی برای پیروزی در انتخابات ندارد. اما در انتخابات هست و تا آخر خواهد ماند، چون شورای نگهبان، بنا ندارد در احراز صلاحیت ها ملاحظات سیاسی را لحاظ کند و بنابراین وقتی هیچ نکته منفی در پرونده کسی پیدا نکند، او را رد صلاحیت نخواهد کرد؛ حتی اگر آن فرد کسی باشد که خودش هم می داند فقط آمده که آمده باشد.
از بهارِ نصف جهان
آنهایی که اهل سفر در بهار باشند، از جذابیت بهارهای اصفهان خاطرات زیادی دارند. خلوتی شهر که همراه بشود با پرآبی زاینده رود و درخشش سی و سه پل زیر نور ماه، نتیجهاش آرامشی مسحور کننده و دلرباست که تمام تاروپود وجود آدم را در بر میگیرد. سیدمصطفی هاشمیطبا متولد چنین فضایی است. چهل روز پس از آغار بهار 1325 و در دهم اردیبهشتِ اصفهان متولد شد. دوران کودکیاش در اوج تلاطمهای دولت مصدق و نهضت ملی سپری شده و در سیودوسالگی، پیروزی انقلاب از او و بسیاری از همنسلانش، آدمهای تازهای ساخته.
مهندس امیرکبیری در کابینه باهنر
امیرکبیریها امسال بیشترین سهم را در میان نامزدهای انتخاباتی دارند. سیدمصطفی میرسلیم عضو هیات علمی دانشکده مکانیک این دانشگاه است و سیدمصطفای دیگر انتخابات، فارغالتحصیل کارشناسی ارشد مهندسی نساجی همین دانشگاه. او همچنین تخصص سیستم آنالیز از سازمان مدیریت صنعتی را هم دارد. هاشمی طبا با همین تخصصها بود که زود، خیلی زود راهی هیات دولتهای جوان و چابک ابتدای انقلاب شد.
تاریخپژوهان معتقدند برای تبدیل یک رخداد اجتماعی به یک پدیده تاریخی، گذر دستکم سی سال زمان، لازم است. با این حساب، نخستین مسئولیت جدی و مهم هاشمیطبا، به دورانی باز میگردد که حالا بخشی از تاریخ معاصر ایران است. او وزیر صنایع سنگین دولت ناتمام ِ رجایی و باهنر بود و پس از آن، این مسئولیت را تا سال 64 و دولت سوم ادامه میدهد. پس از آن، به سایه میرود و اثری از او در کابینههای چهارم و پنجم جمهوری اسلامی نیست.
پرش به ورزش
وزیر صنعتی سالهای ابتدایی دهه شصت، در سال 65 رئیس کمیته ملی المپیک میشود و تا 67 در این سمت باقی میماند. دولت ششم، نقطهای است که مسیر مدیریتی سیدمصطفی هاشمیطبا را دگرگون میکند. سال72،مسئولیت تازهای را میپذیرد و حالا معاون رئیسجمهور و رئیس سازمان تربیت بدنی کشوراست. عملکرد ایران در المپیکهای 1996 آتلانتا و 2000 سیدنی حاصل عملکرد او و تیمش در سازمان تربیتبدنی است. یک طلا، یک نقره و یک برنز از امریکا، سه طلا و یک برنز از استرالیا. عملکرد وزیر صنایع سنگین دهه شصت، در تربیتبدنی دهه هفتاد رضایتبخش و کمحاشیه به نظر میرسد.
یکی از آن ده نفر
انتخابات هشتم ریاستجمهوری، از حیث تعداد نامزد انتخاباتی رکورد بینظیری خلق میکند. رکوردی که بعید است حالا حالاها در جمهوری اسلامی شکسته شود. ده نامزد انتخاباتی، ترکیب سرسامآوری از وعده و برنامه و قول میسازند تا انتخابات 80، معجونی از آدمها و حرفها باشد. سیدمصطفی هاشمیطبا، بخشی از این معجون است. او که آن روزها معاون رئیس جمهور مستقربود، در کنار خود رئیس جمهور مستقرو وزیر دفاع او و هفت نامزد دیگر، خود را به معرض رای مردم میگذارند و در نهایت، رتبه آخر را به خود اختصاص میدهد. با 28090 رای. تقریبا یک چهارم جمعیتی که بازی ایران و چین را در ورزشگاه آزادی تماشا کردند.
ثبت نام غافلگیرانه، تایید منصفانه
از هشتاد تا نود و شش، تقریباً هیچ خبری از هاشمی طبا در سطح اول سیاستورزی نیست. مرد صنعتی-ورزشی عالم سیاست، شانزده سال پس از آخرین حضور موثر خود، بی آنکه کسی برای حضورش مشتاق باشد، وارد وزارت کشور میشود و مثل 1635 نفر دیگر، کم سروصدا و کمحاشیه، برای ریاستجمهوری نامنویسی میکند. دوری از حواشی و صورتبندی یک شخصیت آرام و معتدل در میان اصحاب سیاست، در کنار سوابق گسترده مدیریتی در نهایت باعث شد تا شورای نگهبان او را تایید صلاحیت کند تا نام سیدمصطفی هاشمیطبا، غیرمنتظرهترین نام در میان شش نامزد انتخابات96 باشد.
خیلی دور، خیلی نزدیک با دولت روحانی
آقای صنعت و ورزش، شعار «حفظ ایران» را برای کمپین نحیف انتخاباتیاش برگزیده.شعاری که دربارهاش میگوید:«آنگونه که رزمندگان مرزها را حفظ کردند، باید مردم و دولتمردان داخل را حفظ کنند و ما باید ایران را آباد کنیم.»
توجه به تولید ملی، اشتغال، محیط زیست، مبارزه با فساد، گردشگری و تقریباً هر عبارت کلی و قشنگی را که سراغ بگیریم، در مهمترین محورهای انتخاباتی آقای هاشمیطبا جای دارند. هاشمیطبا درباره حقوقهای نجومی معقتد است:« من میگویم کسی که سوءاستفاده کرده را باید بگیرند اما طبق قانون کسی که در هیات مدیره شرکتهاست، میتواند در سال مبلغی از سود را به عنوان پاداش بردارد اگر بردارد قانونی است و من در بانک صنعت و معدن بودم هرگز برنداشتم حتی یک ریال اما اگر کسی طبق قانون بردارد، مشکلی نیست.»
هاشمی طبا گفته حدود 50 درصد کابینه روحانی را میپسندد.به روحانی و دولتش در مجموع خوشبین است و به او نمره 14 میدهد. برجام را هم توافق خوبی میداند هرچند تاکید دارد که ما به برخی اهدافمان در برجام نرسیدهایم.
نسبت هاشمیطبا و دولت یازدهم البته در همه حوزهها اینقدر خوب و لطیف نیست. او در گفتگویی تاکید کرده که به نفع روحانی و دوست ضربهگیرش کنارهگیری نخواهد کرد و در اظهارنظری بامزه گفته:« نه آقای روحانی، پدر جد ایشان هم نمیتواند مشکلات را حل کند. مشکلات آنقدر بزرگ است که به این سادگی نمیتوانند آن را حل کنند.»
جدی بگیریم؟
این درست که هاشمیطبا، سوابق روشن اصلاحطلبی-کارگزارانی دارد، اما برای تحلیل رفتارش در ایام انتخابات، باید همه این سوابق را فراموش کنیم. مهندس صنعتی-ورزشی حکایت ما، آمده تا از حضور در کانون مهمترین اتفاق سیاسی چهارسال آتی کشور، لذت ببرد. هیچ سفر استانی و ستاد منسجمی در برنامهاش نیست. تنها میآید و تنها میرود و تنها مینشیند در کنج دفترش، تا خبرنگاران بیایند و سوال بپرسند و او از برنامههایش برای اداره کشور بگوید. هاشمیطبا، تجسم رویای بسیاری از رجال دهه شصت و هفتاد ایران است که پس از سالها، در دوران تازه هم وارد کانون توجهات شده. هاشمیطبا، در بهترین حالت نقش پدربزرگ مهربانی را دارد که پس از سالها کار جدی و بودن در سطوح بالا، حالا در حال به اشتراکگذاری خاطراتش با نسل جدید است. نسلی که البته حضورش را در انتخابات، جدی نگرفته.
توضیح ضروری: نمای نزدیک، عنوان سلسله گزارشهای خبرگزاری دانشجو درباره نامزدهای انتخابات ریاستجمهوری است که به بررسی ابعاد گوناگون زندگی کاندیداها میپردازد. دومین قسمت از این سلسه گزارشها به آقای سیدمصطفی هاشمیطبا اختصاص دارد. نمای نزدیک سایر نامزدها تا پایان ایام تبلیغات انتخاباتی منتشر خواهد شد.
کلا نگاه به بیرون تو اصلاح طلبان موج میرنه
یکی نیست بگه باید اول شرایط مملکت گل و بلبل بشه بعد دنیا خودش صف میکشه