به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری دانشجو، سیدکمال الدین شهریاری نماینده مردم دشتی و تنگستان در مجلس شورای اسلامی صبح امروز در صحن علنی مجلس در سؤال از محمود حجتی وزیر جهاد کشاورزی طی سخنانی اظهار داشت: سؤال من درباره نقش سازمان تعاون روستایی در هدایت، حمایت و پشتیبانی از کشاورز و کشاورزی است.
وی افزود: کشور ما قابلیت تأمین بسیاری از اقلام و محصولات کشاورزی نه تنها برای مصارف داخلی بلکه برای بازارهای خارجی که در همسایگی کشور ما هستند دارد.
نماینده مردم دشتی و تنگستان در مجلس شورای اسلامی تصریح کرد: اصولاً هر کشوری که استراتژی تولید خود را برمبنای صادرات طراحی کند و با نگاه به بازارهای جهانی تولیدات خود را از نظر کمی و کیفی و همچنین قیمت تمام‌شده رقابت‌پذیر کند، روی خوب رشد و توسعه اقتصادی را به خود خواهد دید و اگر فقط به بازارهای داخل و با وضع تعرفه‌های سنگین بر واردات تکیه کند، محکوم به شکست است.
شهریاری بر همین اساس اضافه کرد: در بخش کشاورزی به دلیل خاستگاه کشاورز و کشاورزی که عمدتاً روستاها هستند و کشاورزان از آسیب‌پذیرترین قشر جامعه محسوب می‌شوند، بنابراین در همه کشورها با هر مکتب اقتصادی و سیاسی بخش کشاورزی مورد حمایت مستقیم دولت قرار می‌گیرد.
وی ادامه داد: در کشور ما به همین منظور سازمان مرکزی تعاون روستایی ایران با اساسنامه مصوب سال 48 تأسیس شد. اهدافی که در اساسنامه سازمان منظور شده، 34 بند است. این بندها وظایف و اهدافی است که سازمان بر مبنای آن تشکیل شده است اما داستان غم‌انگیز کشاورزی در کشور ما به این شکل است که کشاورز با هزار مشقت و سختی دست به کشت و تولید محصولات کشاورزی می‌زند و به خاطر ضعف بنیه مالی و عدم حمایت صندوق‌ها و بانک‌ها قبل از تولید محصول خود را پیش‌فروش می‌کنند و وقتی محصول به‌دست می‌آید، خود را در دام دلالان و واسطه‌ها گرفتار می‌بینند.
نماینده مردم دشتی و تنگستان در مجلس در ادامه یادآور شد: کشاورز به‌ناچار محصولات خود را به قیمتی که دلال و واسطه تعیین می‌کند، می‌فروشد. از همین جا رابطه بین تولیدکننده یعنی کشاورز با مصرف‌کننده قطع می‌شود و دلالان و واسطه‌هایی که از این بعد مالک محصول کشاورزی هستند و سایر حلقه‌های زنجیره تولید تا مصرف را در اختیار دارند، با استفاده از امکانات در اختیار خود مانند انبارها،سردخانه‌ها، وسایل حمل‌ونقل، بازارهای عمده‌فروشی و مغازه‌های خرده‌فروشی محصولات کشاورزی را به هر قیمتی که بخواهند به مصرف‌کننده تحمیل می‌کنند.
وی ادامه داد: در این فرآیند اتفاقی که می‌افتد این است که بین قیمت فروش محصول توسط کشاورز که در برخی موارد حتی کمتر از قیمت تمام‌شده است تا قیمت مصرف‌کننده 200 تا 500 درصد اختلاف وجود دارد.
«در یک کلمه می‌توان گفت که در بخش کشاورزی نه تولیدکننده راضی است و نه مصرف‌کننده نهایی، نمونه بارز آن اتفاقی است که سال گذشته در استان بوشهر افتاد. استان بوشهر به خاطر موقعیت جغرافیایی و شرایط آب و هوایی خود در فصل زمستان صیفی‌جات را خارج از فصل تولید می‌کند که یکی از محصولات عمده تولیدی خارج از فصل گوجه فرهنگی است.»
شهریاری همچنین عنوان کرد: در سال گذشته در ماه‌های آذر و دی ماه درست در زمانی که نیمی از کشور در دمای صفر و زیر صفر درجه و نیمکره شمالی که سه چهارم جمعیت کره زمین را در خود جای داده در شرایط هوایی زمستان به‌‌سر می‌برد حدود 600 هزار تن محصول گوجه‌فرنگی از 12 هزار و 500 هکتار سطح زیرکشت استان بوشهر آماده عرضه مصرف شد.
وی بر همین اساسا اضافه کرد: در غیاب سازمان تعاون روستایی و فقدان سیستم کارآمد جمع‌آوری، بسته بندی، حمل، انبار و سردخانه، کارخانجات صنایع تبدیلی، بازاریابی، میادین، عرضه کلی و فروشگاه‌های خرده فروشی که برای حمایت از کشاورز و محصول او باید در صحنه حاضر باشد و کمترین هزینه اینها را به‌دست مصرف‌کننده برساند، دلالان با حضور هوشمند آن و فرصت‌طلبانه خود با القای اشباع بازار مصرف داخل و عدم وجود بازار مدون و سیاست‌های اجرایی صادراتی و با تأخیری تأمل برانگیز، کشاورز را با انبوهی محصول روی دست‌مانده مواجه کرده‌اند.
شهریاری ادامه داد: به‌طوری‌که قیمت هر کیلو گوجه فرنگی افت حیرت انگیزی کرده و ممتاز آن به قیمت زیر 1200 تومان که هزینه دستمزد چیدن و سبد آن را هم پوشش نمی‌دهد، رساند. این در حالی بود که در همان زمان خرده فروشی‌های تهران و کلان شهرهای شمالی کشور قیمت هر کیلو گوجه فرنگی بین 2 تا 3 هزار تومان بود. آنچه که گفته شد تنها نمونه‌ای از مشت نمونه خروار بود.
وی ذر بخش پایانی سخنان خود یاد آور شد: داستان خرمای استان‌های جنوب، پرتقال استان‌های شمال، گندم فارس و خوزستان و همه به همین گونه است. نتیجه این کار چه خواهد شد؟ نتیجه آن این است که زمین خواری رواج پیدا خواهد کرد و تغییر کاربری اراضی کشاورزی صورت می‌گیرد و زمانی که کشاورز می‌بیند کشاورزی برای او سودآور نیست، زمینش را به قیمت نازلی می‌فروشد و آنجا باید ویلاسازی شود و کشاورز باید به کلان‌شهرها مهاجرت کرده و به‌عنوان حاشیه‌نشین سکونت پیدا کند. در این صورت وابستگی ما به محصولات کشاورزی روز به روز بیشتر می‌شود.