امیدوار بودن به آمریکا با همه امیدواری‌ها فرق می‌کند

منظور این جمله با چه کسانی است؟ اصلا مگر می شود به یک نفر یا یک دولت امیدوار باشی و از همان فرد ضربه بخوری؟ اما امیدوار بودن به آمریکا با همه امیدواری‌ها فرق می‌کند. همانطور که رهبر انقلاب فرمودند: «آمریکایی‌ها خرشان که از پل بگذرد، برمی گردند و به ریش ما می‌خندند» این مربوط به این چند وقت نیست بلکه آمریکا این سیاست را در گذشته داشته، دارد و خواهد داشت.

نمونه بارز این افراد مصدق است، مصدق که فردی لیبرال بود، اصلا کاری به خدا و پیغمبر نداشت، حتی آیت الله کاشانی را هم از خود دور کرد و هیچگاه ((مرگ بر آمریکا)) نگفت، اما همین آمریکایی‌ها پس از اینکه کارشان با او تمام شد، در ۲۸ مرداد او را دستگیر کردند!

نمونه دیگر آن قذافی بود. او پس از توافق با غرب، سلاح‌های خودرا تحویل داد، غنی سازی هسته‌ای را تعلیق کرد و هرچه آمریکایی‌ها میخواستندرا انجام داد، اما در عوض آمریکا و متحدانش ائتلاف تشکیل دادن و اورا از بین بردند!

نمونه‌ داخلی نیز شکست مذاکرات است

آمریکا که انواع امتیازات از جمله از بین بردن قلب رآکتور اراک، کاهش غنی سازی، کاهش سانتریفیوژها، استفاده از سانتریفیوژ نسل اول و خارج کردن چندین تن اورانیوم از کشور را گرفت و سران کشور هم 20 دقیقه‌ای آن را تصویب کردند و رئیس جمهور آمریکا را با ادب و با هوش خواندند.

اما جواب اینهمه محبت‌های غیرعادی را چطور دادند؟ همه‌ ما، سران کشور، حتی آقایان مذاکره کننده و خوشبین، آشکارا نقض برجام و گستاخی آمریکا را دیدند. تحریم های پولی و بانکی و... به نحوی که گفته شد، برداشته نشد؛ بلکه دوباره شرکت‌های ایرانی به لیست تحریم‌ها اضافه شدند! ملت ایران را ملتی تروریست خطاب کردند!

آیا پس از اینهمه گستاخی بازهم باید به آمریکا و متحدانش امیدوار بود؟ یا راه ایستادگی، خودسازی و پیشرفت را پیش بگیریم؟ اگر به تاریخ هم نخواهیم مراجعه کنیم در همین مذاکرات، غیرقابل اعتماد بودن آمریکا را درک می کنیم.

به جای تلف کردن وقت یک کشور و دادن امتیازات، بهتر نیست یاد آوری شود امسال

سال ((اقتصاد مقاومتی تولید و اشتغال))است؟