آیا روستای پیرخوشاب باید منتظر امدادرسانی بین المللی باشد؟!

به گزارش خبرنگار دانشگاه خبرگزاری دانشجو،حوالی نوروز ۹۶ بود که در منطقه زهکلوت واقع در جنوب کرمان برای ساخت مدرسه‌ای در روستای محروم عزم سفر کردیم و ایام تعطیلی نوروز را با خانواده و دوستان جهادگرمان در میان مردم رنجور و عزیز جنوب کرمان سپری کردیم. در همان روزهای اقامت در منطقه با راهنمایی یکی از بچه‌های جهادی به سمت منطقه‌ای دور دست و کوهستانی جهت اهدای سبد کالا و ویزیت پزشک عمومی رهسپار شدیم و در این سفر که ۵ ساعت به طول انجامید، در راهی پر مشقت و صعب العبور به روستای پیرخوشاب رسیدیم، درآن هنگام عجب از ما بود و تحیر از آنها، عجب از ما که آیا می‌شود مردمی این چنین زنده باشند و تحیر از آن‌ها که چگونه کسی غیر از خودشان پا به این روستای دور افتاده و مظلوم گذاشته است؟!

شرح این قصه پر غصه همان بس که ۶۲ خانوار مظلوم ساکن این روستا کارشان به جایی رسیده بود که از گرسنگی علف می‌خوردند و آرزوی کیسه‌ای آرد را در سر می‌پروراندند. البته چندی قبل ۲۰ خانوار آن‌ها با هر رنج و سختی که بود کوچ کرده بودند و خود را در نزدیکی شهرستان و در زمین هایی که متعلق به اداره اتباع خارجی است به صورت تصرفی ساکن ساخته بودند و جز کپری فقیرانه هیچ نداشتند. ولی متاسفانه در حال حاضر با حکم دادگاه مبنی بر تصرف عدوانی مال غیر باید آنجا را نیز تخلیه نمایند و خانمان به دوش به ناکجا آباد سفر نمایند.

یاد می‌آورم که در مسیر بازگشت از جمع ۱۰ نفرمان هیچ کس سخن نمی‌گفت و همه در فکر فرو رفته بودند. پیرخوشابی‌ها انقلابی در درونمان به وجود آورده بودند که شرم از خوردن و آشامیدن داشتیم و هکذا

با اتمام کار ساخت مدرسه در یکی از روستاهای منطقه به خانه مان یعنی ام القرای جهان اسلام «تهران» باز گشتیم.

نفسی تازه کردیم و پیگیری مان را برای نجات این مردم مظلوم آغاز نمودیم. نامه پشتِ نامه به همراه فیلم کوتاه مستندی، از وکیل و وزیر و معاونان رئیس جمهورگرفته تا سرداران سپاه، کمیته امداد، آستان قدس رضوی، شورای نگهبان، بنیاد مستضعفان، بنیاد برکت، دفتر مقام معظم رهبری، برنامه خندوانه و ده‌ها مرکز دیگر که امید امدادرسانی از آن‌ها می‌رفت، ولی از بعضی صدایی درنیامد و بعضی دیگر بر مرقومه ما دست خطی زدند و به استان مربوطه یعنی کرمان فرستادند و همین..

 

سپس گروهی تخصصی به منطقه عزیمت نمودیم و پس از چندین سفر و گفتگو و پیگیری و جلسات متعدد با مسئولین و بررسی دقیق منطقه و بیابان گردی‌های بسیار و هزاران جنگ و دعوا توانستیم ۵ حلقه چاه آب آماده (که هر کدام ۷۰ الی ۸۰ هکتار زمین کشاورزی مستعد نیز دارند و سال‌ها پیش آماده سازی شده بودند برای ساماندهی مردم محروم و عشایر منطقه و تا بحال بلا استفاده بودند) شناسایی کنیم.

راه نجات این مردم ایجاد اشتغال پایدار در محل زندگی آنان بود و این امر با شناسایی و تعیین و گروه بندی این چاه‌ها که در نزدیکی مرکز شهرستان و امکانات رفاهی قرار داشتند شدنی و ممکن می‌شد.

الان ۸ ماه از آن زمان می‌گذرد و مسئولان منطقه به دنبال طرح تجمیع روستاهای کم بهره منطقه هستند و لطف کرده اند این روستای پیرخوشاب را هم در طرح خود جا داده اند، ولی کدام طرح و کدام اشتغال و کدام تجمیع؟! لکن فقط اقدامات کاغذی.

بار‌ها با مسئولین منطقه بر بی اثر بودن این طرح‌ها و عدم اجرای آن‌ها گفتگو و مذاکره نمودیم و در آخر التماس نموده ایم که هر کاری می‌کنید خوب است، اما ابتدا این مردم را قبل از آنکه فرزندانشان از فقر و بیماری و ... از بین بروند نجات دهید و بر سر این چاه‌ها ساکن کنید و اگر کاری و مکانی و شغلی بهتر برای آن‌ها ایجاد نمودید آنان را به آنجا انتقال دهید.

ولی کو گوش شنوا و چشم بینا، استاندار که خیز ساخت شهرکی ۵۰۰۰ خانواری برداشته و پروژه عظیم شهرسازی را در سر دارد و عده‌ای مسئولین سود جو که به دنبال راهی برای ایجاد منفعت خود می‌گردند و و به قول شاعر: من از مفصل این نکته مجملی گفتم تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل.

حال که مسئولین توان و اراده‌ای برای کم کردن رنج و درد مردمان محروم بی صدا را ندارند جوانمردی که نمرده است؛ از این پس نامه هایمان را به مردم می‌نویسیم تا بدانند و کمک کنند؛ لذا در پی تهیه زمین کشاورزی و جابجایی این مردم به منطقه‌ای برخوردار هستیم و برای این امردستان پر مهرتان را می‌فشاریم و آماده دریافت هر گونه کمک از مردم ایران زمین می‌باشیم.

گفتنی است، علاقمندان برای کمک به این گروه جهادی می توانند با شماره‌های ۰۹۱۲۴۰۵۹۸۴۴ - ۰۲۱۸۸۰۵۳۰۷۵ تماس حاصل نمایند.