گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو؛ در کابل به دنیا آمد.14 ساله بود که پس از ورود نظامیان اتحاد جماهیر شوروری سابق به افغانستان، به فرانسه مهاجرت کرد. پس از دوران مدرسه، در دانشگاه هنرهای زیبای فرانسه درس خواند و پس از آن نیز در دانشگاه «فنیکس» که دانشگاه سینماست، تحصیلاتش را ادامه داد.
این بخشی از زندگی نامه «برمک اکرم» فیلمساز افغانستانی مقیم فرانسه از زبان خود اوست.
با این هنرمند که در سی و ششمین جشنواره جهانی فیلم فجر به عنوان داور در این رویداد بزرگ فرهنگی بین المللی شرکت داشت، گفت و گویی انجام شده است که می خوانید:
از چه سالی فیلمسازی را به طور حرفه ای آغاز کردید؟
از سال 1995 به این طرف شروع به ساخت فیلم های مستند و داستانی کردم. اولین کارم برای یکی از شبکه های تلویزیونی فرانسه بود. یک فیلم مستند برای آن ها ساختم و همچنین اولین فیلم داستانی من «بچه کابلی» نام دارد که در سال 2008 اکران شد و در جشنواره فیلم فجر نیز جایزه گرفت.کار سینمایی دوم من «وژمه، غزلنامه عشق افغانی» است که در 2013 اکران شد و به فستیوال کن هم راه یافت.
سطح کیفی سی و ششمین جشنواره فلم فجر ایران را چگونه دیدید؟
از سال 2009 به این سو، با این جشنواره آشنایی دارم چون فیلم اول من «بچه کابلی» در این فستیوال به نمایش گذاشته شد. الان می بینم که سطح انتخاب فیلم ها ارتقا یافته و شعاع فستیوال فجر در دنیا گسترده تر شده و سطح کیفی فیلم ها نیز بالاتر رفته است؛ به خصوص فیلم های ایرانی که از نگاه تکنیکی نیز رشد کرده اند.
چطور شد که شما به عنوان عضو هیات داوران سی و ششمین جشنواره فلم فجر ایران انتخاب شدید؟
در سال 2009 به خاطر فیلم «بچه کابلی» مهمان فستیوال فیلم فجر بودم و حتی جایزه بهترین کارگردان را نیز گرفتم؛ به همین دلیل دوستان فستیوال از من خواستند تا به عنوان داور در این فستیوال شرکت کنم و بسیار خوشحال هستم.
نظر شما به عنوان یک فیلمساز وهمچنین داور جشنواره جهانی فیلم فجر درباره همکاری فیلمسازان ایرانی و افغانستان و ساخت فیلم هایی با موضوع اشتراکات فرهنگی دو کشور چیست؟
فکر می کنم تنها مرز سیاسی است که ایران و افغانستان را از یکدیگر جدا کرده است؛ به نظرم مرزهای هنری باید بین ایران، افغانستان، تاجیکستان، ازبکستان و حتی بخشی از پاکستان از بین برود چون ما یک فرهنگ مشترک داریم.
مثلا ما نباید هیچ مرز هنری با کشورهایی که نوروز در آن ها جشن گرفته می شود داشته باشیم و من فکر می کنم اگر با این کشورها همکاری کنیم قدرتمان بیشتر می شود. سینمای ایران طی 30 سال گذشته پیشرفت های زیادی داشته در حالی که سینمای افغانستان پیشرفت چندانی نداشته است.
اگر بتوانیم با ایران و تاجیکستان و ازبکستان و.. همکاری کنیم و فیلم های خوبی بسازیم اتفاق خوبی به وقوع خواهد پیوست؛ ما به عوامل تکنیکی به سینمای ایران نیاز داریم.
دغدغه های شما برای فیلمسازی چه بوده و چه چیزهایی را در فیلم‌هایتان نشان می دهید؟
از وقتی که تحصیل در رشته هنر را آغاز کردم می خواستم فرهنگ کشورهای فارس زبان چه افغانستان و چه ایران را به همه نشان دهم و همیشه فکرم این است که فیلم من باید به زبان فارسی باشد اگرچه من در فرانسه زند گی می کنم، اما تابه حال فیلمی به زبان فرانسوی نساخته ام، زیرا می خواهم فرهنگ ما در جهان بازتاب داده شود.
خودتان هم فیلم های ایرانی را می بینید؟
بله من از چندین سال به این طرف به تماشای فیلم های ایرانی علاقه پیدا کرده ام. خصوصا وقتی در دانشگاه بودم با آقای «کیارستمی» در پاریس آشنا شدم. بار اولی بود که یکدیگر را می دیدیم اما انگار سال هاست که همدیگر را میشناسیم چون ایشان هم به شعر و ادبیات فارسی مثل من علاقه خاصی داشت از آن زمان، همیشه در جشنواره های فیلم ایرانی در هر جا باشد، شرکت می کنم و سینمای ایران برای من سینمای جالبی است.
از گفته هایتان مشخص شد که کارگردان مورد علاقه تان آقای کیارستمی است؟
بله، البته کیارستمی دوست ویژه من بود. در کل دوستان هنرمند ایرانی زیادی دارم.
نظرتان راجع به فیلم و سریال های ایرانی چیست و به نظرتان مردم افغانستان علاقه به دیدن این نوع آثار دارند؟
در افغانستان مردم شوق زیادی به تماشای فیلم ها و سریال های ایرانی دارند. البته به من پیشنهاد زیادی برای ساخت سریال داده شده اما من گرایش خاصی به ساخت سریال ندارم. وقتی می بینم در افغانستان سریال های ترکیه ای به فارسی دوبله می شود، ناراحت می شوم و نظر من این است که سریال های ایرانی در افغانستان پخش شوند چون ما هم زبان و هم فرهنگ هستیم.
آیا در آینده تصمیم خاصی دارید که با فیلمسازان ایرانی برای افغانستان، تاجیکستان و دیگر مناطق و مردم فارسی زبانان فیلم بسازید؟
بله. زمانی که به ایران آمده بودم برای اولین بار یک فیلمنامه نوشتم که داستان آن بین ایران و افغانستان مشترک بود اما متاسفانه به جایی نرسید و همیشه درصدد بودم با دوستان ایرانی خود فیلم بسازم و حتی برای فیلم بچه کابلی بخشی از دست اندرکاران مانند صدابردار و نورپرداز از ایران بودند.
علاقه مندم که یک همکاری بین هر دو مملکت در عرصه سینما شکل گیرد.
نظرتان راجع به پخش آثاری برای فارسی زبانان دنیا در کانال تلویزیونی آی فیلم 2 چیست و چه پیشنهاداتی برای بهبود برنامه های ما دارید؟
ایده افتتاح شبکه آی فیلم2 برای من خیلی جالب بود چون این شبکه می خواهد مرزهای فرهنگی بین فارسی زبانان از بین برود و ما یک هنر واحد داشته باشیم.