یادداشت مهدی محمدی/
به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری دانشجو، مهدی محمدی کارشناس مسائل راهبردی در آستانه اتمام رسیدگی به لایحه مبارزه با تأمین مالی تروریسم (CFT) و تصمیم گیری نهایی درباره آن در مجلس، نوشت: مجلس شورای اسلامی یکشنبه درباره CFT به عنوان تنها و البته اصلی‌ترین جزء باقی مانده از برنامه اقدام FATF در ایران تصمیم خواهد گرفت. درباره بی فایده بودن همه این داد و قال‌ها بر سر FATF در این مدت به تفصیل سخن گفته شده است.
از اینکه اجرای کامل برنامه اقدام در ایران به دلیل پابرجا بودن تحریم‌های ثانویه بانکی امریکا هیچ کمکی به تسهیل مبادلات بانکی ایران نخواهد کرد و تنها به هوشمندتر شدن تحریم‌ها می‌انجامد، تا اینکه FATF بازوی خزانه داری امریکاست، هدف اصلی آن گرفتار کردن نهاد‌های داخلی ایران به بلای بی درمان خودتحریمی و جنگ داخلی اقتصادی است و اینکه وزارت خارجه به جای این همه لابی و انرژی برای FATF اگر توان خود را صرف شکستن اجماع در جلسه تصمیم گیری FATF درباره بازگشت ایران به بیانیه عمومی بکند، خیلی راحت‌تر و ساده‌تر منافع کشور را تامین خواهد کرد. این‌ها همه حرف‌هایی است که بار‌ها زده شده و البته نشنیده اند چنانکه در داستان برجام هم نشنیدند.
در اینجا، اما من می‌خواهم درباره یک پس پرده سخن بگویم. اگر راز این همه اصرار دولت و حامیان آن به تصویب CFT و اجرای کامل برنامه اقدام قولی باشد که به اروپایی‌ها و در کنار آن‌ها دموکرات‌ها داده اند، آن وقت تکلیف چیست.
اغلب می‌دانیم که دولت آقای روحانی بر سر تاسیس یک Special Purpose Vehicle (SPV) با اروپا تفاهم کرده که حتی خود اروپایی‌ها هم دقیقا نمی‌دانند چیست و چگونه قرار است کار کند. هر چه هم که باشد، همه متفقند نمی‌تواند با تحریم‌های ثانویه امریکا مقابله کند واساسا ماموریت آن، این نیست.
سوال این است: برای تفاهم روی مکانیسمی که اساسا معلوم نیست چیست و شانس بسیار اندکی برای مقابله موثر با تحریم‌های امریکا دارد، چرا باید هزینه‌ای به بزرگی FATF را پرداخت؟ مذاکره کننده هوشمند آیا چنین امتیازی را جز در ازای یک امتیاز نقد و بزرگ، واگذار می‌کند؟ می‌دانم که دوستان دولت هرگز خیرخواهی امثال ما را نخواهند پذیرفت، اما برادرانه می‌گویم برای هدایت شدن به کوچه بن بست اروپا، برگی چنین بزرگ از امتیاز‌های مرتبط با امنیت ملی را تقدیم دشمن نکنید. حداقل چیز درخوری بگیرید و بعد امتیاز بدهید. روا نیست ملتی به رشادت ملت ایران فقط ظرف ۳ سال از یک سوراخ دوبار گزیده شود.
از اینکه اجرای کامل برنامه اقدام در ایران به دلیل پابرجا بودن تحریم‌های ثانویه بانکی امریکا هیچ کمکی به تسهیل مبادلات بانکی ایران نخواهد کرد و تنها به هوشمندتر شدن تحریم‌ها می‌انجامد، تا اینکه FATF بازوی خزانه داری امریکاست، هدف اصلی آن گرفتار کردن نهاد‌های داخلی ایران به بلای بی درمان خودتحریمی و جنگ داخلی اقتصادی است و اینکه وزارت خارجه به جای این همه لابی و انرژی برای FATF اگر توان خود را صرف شکستن اجماع در جلسه تصمیم گیری FATF درباره بازگشت ایران به بیانیه عمومی بکند، خیلی راحت‌تر و ساده‌تر منافع کشور را تامین خواهد کرد. این‌ها همه حرف‌هایی است که بار‌ها زده شده و البته نشنیده اند چنانکه در داستان برجام هم نشنیدند.
در اینجا، اما من می‌خواهم درباره یک پس پرده سخن بگویم. اگر راز این همه اصرار دولت و حامیان آن به تصویب CFT و اجرای کامل برنامه اقدام قولی باشد که به اروپایی‌ها و در کنار آن‌ها دموکرات‌ها داده اند، آن وقت تکلیف چیست.
اغلب می‌دانیم که دولت آقای روحانی بر سر تاسیس یک Special Purpose Vehicle (SPV) با اروپا تفاهم کرده که حتی خود اروپایی‌ها هم دقیقا نمی‌دانند چیست و چگونه قرار است کار کند. هر چه هم که باشد، همه متفقند نمی‌تواند با تحریم‌های ثانویه امریکا مقابله کند واساسا ماموریت آن، این نیست.
سوال این است: برای تفاهم روی مکانیسمی که اساسا معلوم نیست چیست و شانس بسیار اندکی برای مقابله موثر با تحریم‌های امریکا دارد، چرا باید هزینه‌ای به بزرگی FATF را پرداخت؟ مذاکره کننده هوشمند آیا چنین امتیازی را جز در ازای یک امتیاز نقد و بزرگ، واگذار می‌کند؟ می‌دانم که دوستان دولت هرگز خیرخواهی امثال ما را نخواهند پذیرفت، اما برادرانه می‌گویم برای هدایت شدن به کوچه بن بست اروپا، برگی چنین بزرگ از امتیاز‌های مرتبط با امنیت ملی را تقدیم دشمن نکنید. حداقل چیز درخوری بگیرید و بعد امتیاز بدهید. روا نیست ملتی به رشادت ملت ایران فقط ظرف ۳ سال از یک سوراخ دوبار گزیده شود.
ارسال نظرات