به گزارش گروه اقتصادی خبرگزاری دانشجو، مرکز آمار و اطلاعات راهبردی وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی در گزارشی به بررسی به بررسی وضعیت عرضه نیروی کار زنان طی سال‌های ۱۳۹۰ تا ۱۳۹۶ پرداخته است.
بررسی‌ها حاکی از آن است که جمعیت فعال کشور از ۲۳,۳۸۷,۶۳۳ نفر در سال ۱۳۹۰ با متوسط نرخ رشد سالانه ۲.۲ درصد به ۲۶,۵۸۸,۸۱۹ نفر در سال ۱۳۹۶ رسیده است که جمعیت فعال زنان به جز سال‌های ۱۳۹۲ و ۱۳۹۳ در مابقی سال‌ها با روندی صعودی مواجه بوده است. به طوریکه از ۳,۹۶۸,۹۱۶ نفر در سال ۱۳۹۰ به ۵,۲۳۲,۶۶۱ نفر در سال ۱۳۹۶ رسیده است. به عبارت دیگر از متوسط نرخ رشد سالانه ۴.۷ درصد برخوردار بوده است. سهم زنان از جمعیت فعال طی این سال‌ها بین ۱۶.۲ درصد (سال ۱۳۹۳) تا ۱۹.۷ درصد (سال ۱۳۹۶) در نوسان بوده است.
این گزارش برخی علل این میزان رشد در جمعیت فعال زنان را به تغییر دولت، اعمال سیاست‌ها و رویکرد‌های دولت جدید به اشتغال زنان، تغییر فضای اقتصادی کشور، افزایش تعداد زنان تحصیلکرده و ... مرتبط دانسته است.
از سوی دیگر با نگاهی به جمعیت بیکار طی سال‌های ۱۳۹۰ تا ۱۳۹۶ مشاهده میشود که جمعیت بیکار نیز با متوسط رشد سالانه ۱.۸ درصدی از ۲,۸۷۷,۶۰۸ نفر در سال ۱۳۹۰ به ۳,۲۱۰,۲۰۶ نفر در سال ۱۳۹۶ افزایش یافته است.
همچنین جمعیت زنان بیکار نیز با نرخ رشد سالانه ۳.۸ درصدی از ۸۳۰,۹۹۶ نفر در سال ۱۳۹۰ به ۱,۰۳۷,۵۱۶ نفر در سال ۱۳۹۶ افزایش یافته است. سهم زنان از جمعیت بیکار طی سال‌های ۱۳۹۰ تا ۱۳۹۶ (به جز سال ۱۳۹۳) روند افزایشی داشته و کمترین میزان آن ۲۸.۹ درصد در سال ۱۳۹۰ و بیشترین مقدار ۳۲.۳ درصد در سال ۱۳۹۶ است.
در بررسی به عمل آمده طی سال‌های ۱۳۹۰ تا ۱۳۹۶ مشخص شد:
در حداقل ۳۰ درصد استان‌های کشور حدود یک سوم جمعیت بیکار را زنان تشکیل میدهند که در سال‌های مذکور، سهم زنان از جمعیت بیکار در برخی استانها مانند گلستان (سال ۱۳۹۰)، مازندران (سال ۱۳۹۵) از نصف جمعیت بیکار نیز فراتر رفته است.
دامنه تغییرات در سهم زنان از جمعیت بیکار نشان میدهد استان‌های کرمان (۲۶.۵ واحد)، سیستان و بلوچستان (۲۴.۹ واحد)، یزد (۲۴.۷ واحد) و خراسان جنوبی (۱۹.۹ واحد) بیشترین تغییر پذیری را داشته‌اند. به عبارت دیگر می‌توان گفت: بیشترین نوسان در سهم زنان در جمعیت بیکار مربوط به منطقه جنوب شرق ایران بوده است.
کمترین میزان تغییر طی این سال‌ها مربوط به استان‌های اردبیل (۵.۴ واحد)، البرز (۵.۹ واحد)، اصفهان (۶.۱ واحد) و ایلام (۶.۸ واحد) بوده است. به عبارت دیگر سهم زنان از جمعیت بیکار در این استانها، رویه تقریباً ثابتی داشته است.
همچنین از سال ۱۳۹۲ تا ۱۳۹۶، سهم زنان از جمعیت بیکار در استان‌های بوشهر، سیستان و بلوچستان، خراسان رضوی، کردستان و کهگیلویه و بویراحمد روند صعودی داشته است.
چنانچه مشاهده شد، سهم بیکاری زنان و دامنه تغییرات آن در استان‌های مختلف کشور متفاوت است که به نظر میرسد علاوه بر ساختار جمعیتی، عوامل متعددی از جمله تفاوت‌های قومیتی، فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی استانها از یکسو و نیز ظرفیت‌ها و پتانسیل‌های اشتغالزایی استانها از سوی دیگر نقش مهمی در تفاوت میزان عرضه نیروی کار زنان در استانها داشته است.
بررسی‌ها حاکی از آن است که جمعیت فعال کشور از ۲۳,۳۸۷,۶۳۳ نفر در سال ۱۳۹۰ با متوسط نرخ رشد سالانه ۲.۲ درصد به ۲۶,۵۸۸,۸۱۹ نفر در سال ۱۳۹۶ رسیده است که جمعیت فعال زنان به جز سال‌های ۱۳۹۲ و ۱۳۹۳ در مابقی سال‌ها با روندی صعودی مواجه بوده است. به طوریکه از ۳,۹۶۸,۹۱۶ نفر در سال ۱۳۹۰ به ۵,۲۳۲,۶۶۱ نفر در سال ۱۳۹۶ رسیده است. به عبارت دیگر از متوسط نرخ رشد سالانه ۴.۷ درصد برخوردار بوده است. سهم زنان از جمعیت فعال طی این سال‌ها بین ۱۶.۲ درصد (سال ۱۳۹۳) تا ۱۹.۷ درصد (سال ۱۳۹۶) در نوسان بوده است.
این گزارش برخی علل این میزان رشد در جمعیت فعال زنان را به تغییر دولت، اعمال سیاست‌ها و رویکرد‌های دولت جدید به اشتغال زنان، تغییر فضای اقتصادی کشور، افزایش تعداد زنان تحصیلکرده و ... مرتبط دانسته است.
از سوی دیگر با نگاهی به جمعیت بیکار طی سال‌های ۱۳۹۰ تا ۱۳۹۶ مشاهده میشود که جمعیت بیکار نیز با متوسط رشد سالانه ۱.۸ درصدی از ۲,۸۷۷,۶۰۸ نفر در سال ۱۳۹۰ به ۳,۲۱۰,۲۰۶ نفر در سال ۱۳۹۶ افزایش یافته است.
همچنین جمعیت زنان بیکار نیز با نرخ رشد سالانه ۳.۸ درصدی از ۸۳۰,۹۹۶ نفر در سال ۱۳۹۰ به ۱,۰۳۷,۵۱۶ نفر در سال ۱۳۹۶ افزایش یافته است. سهم زنان از جمعیت بیکار طی سال‌های ۱۳۹۰ تا ۱۳۹۶ (به جز سال ۱۳۹۳) روند افزایشی داشته و کمترین میزان آن ۲۸.۹ درصد در سال ۱۳۹۰ و بیشترین مقدار ۳۲.۳ درصد در سال ۱۳۹۶ است.
در بررسی به عمل آمده طی سال‌های ۱۳۹۰ تا ۱۳۹۶ مشخص شد:
در حداقل ۳۰ درصد استان‌های کشور حدود یک سوم جمعیت بیکار را زنان تشکیل میدهند که در سال‌های مذکور، سهم زنان از جمعیت بیکار در برخی استانها مانند گلستان (سال ۱۳۹۰)، مازندران (سال ۱۳۹۵) از نصف جمعیت بیکار نیز فراتر رفته است.
دامنه تغییرات در سهم زنان از جمعیت بیکار نشان میدهد استان‌های کرمان (۲۶.۵ واحد)، سیستان و بلوچستان (۲۴.۹ واحد)، یزد (۲۴.۷ واحد) و خراسان جنوبی (۱۹.۹ واحد) بیشترین تغییر پذیری را داشته‌اند. به عبارت دیگر می‌توان گفت: بیشترین نوسان در سهم زنان در جمعیت بیکار مربوط به منطقه جنوب شرق ایران بوده است.
کمترین میزان تغییر طی این سال‌ها مربوط به استان‌های اردبیل (۵.۴ واحد)، البرز (۵.۹ واحد)، اصفهان (۶.۱ واحد) و ایلام (۶.۸ واحد) بوده است. به عبارت دیگر سهم زنان از جمعیت بیکار در این استانها، رویه تقریباً ثابتی داشته است.
همچنین از سال ۱۳۹۲ تا ۱۳۹۶، سهم زنان از جمعیت بیکار در استان‌های بوشهر، سیستان و بلوچستان، خراسان رضوی، کردستان و کهگیلویه و بویراحمد روند صعودی داشته است.
چنانچه مشاهده شد، سهم بیکاری زنان و دامنه تغییرات آن در استان‌های مختلف کشور متفاوت است که به نظر میرسد علاوه بر ساختار جمعیتی، عوامل متعددی از جمله تفاوت‌های قومیتی، فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی استانها از یکسو و نیز ظرفیت‌ها و پتانسیل‌های اشتغالزایی استانها از سوی دیگر نقش مهمی در تفاوت میزان عرضه نیروی کار زنان در استانها داشته است.
ارسال نظرات