دنيا بداند كه ما اهل تهاجم و ظلم نيستيم؛ اما اهل تسليم هم نيستيم

بسم‏اللَّه‏الرّحمن‏الرّحيم‏

الحمدللَّه ربّ العالمين. والصّلاة والسّلام على سيّدنا و نبيّنا، ابى‏القاسم محمّد و على آله الأطيبين الأطهرين المنتجبين. سيّما بقيّة اللَّه فى‏الارضين.

براى بنده، حضور در ميانِ شما جوانان عزيز، كه بدون هيچ مبالغه امروز زبده جوانان اسلام و سربازان قرآن محسوب مى‏شويد، مايه خرسندى است و خدا را بر اين نعمتْ سپاسگزارى مى‏كنم. همچنان‏كه خدا را بر نعمت وجودِ امثال شما جوانان مؤمن و انقلابى و با اراده و مصمم در دفاع از حقّ و حقيقت، هميشه سپاسگزارم. نسلى كه امروز شما نماينده آن محسوب مى‏شويد و خيل عظيم جوانان مؤمن و متعبّدى كه شما نمونه‏هاى برجسته آن هستيد و بحمداللَّه، در سراسر كشور حضور دارند، همان كسانى هستند كه امام بزرگوار درباره آنان فرمودند: «فتح‏الفتوح انقلاب اسلامى، عبارت است از تربيت چنين جوانانى.» واقعاً هم همين‏طور است.

درباب اين مانور عظيمِ بيش از يكصد هزار نفرى، دو نكته عرض مى‏كنم: نكته اوّل از جهتِ شكل است. شكل كار، حكايت از اين مى‏كند كه در جمهورى اسلامى، به فضل پروردگار، سپاه پاسداران انقلاب اسلامى اين توانايى و قدرت را پيدا كرده كه در مدّتى بسيار كوتاه، حضورى همه جانبه و قوى در نقطه مورد نظر داشته است. اين، مايه افتخار است. اين، به بركت ايمان و در سايه اراده‏اى است كه از عشق و ايمان برمى‏خيزد. اين، همان روحيه ميدان جنگ، همان روحيه «كربلاى پنج» و «والفجر هشت» است. اين، همان اراده عبور از «اروند» است؛ همان «فتح‏المبين»، «بيت‏المقدّس» و شكستن حصر آبادان است. مايه، همان است. تفاوتى كه پيدا شده، اين است كه امروز سازماندهى قويتر و منظّمتر و فرماندهى، آگاهتر و بصيرتر است و نيروها، به طبيعتِ كار نظامى، آشناتر و علاقه‏مندترند.

آن روز حضور دشمن در صحنه، هر كسى را به حركت فرا مى‏خواند. امروز، چيزى كه همه را به حركت فرا مى‏خواند، حضورِ «وظيفه» است. آيه قرآن است كه «و اعدّوا لهم ما استطعتم من قوّة و من رباط الخيل.»(1) اين، مرتبه افضلِ آن چيزى است كه كشور و ملت ما، در دوران جنگ تحميلى مشاهده كردند. اين، دشمنان را مى‏ترساند و دوستان را خرسند، اميدوار و مطمئن مى‏كند. اين، نشان مى‏دهد كه جمهورى اسلامى را ديگر نمى‏توان غافلگير كرد. اين، نشان مى‏دهد كه جمهورى اسلامى، گلِ خوشبوى معطّر زيبا را، آن چنان بى‏دفاع نگذاشته‏اند كه دست دشمن، از هر طرف به تطاول دراز شود و آن را پرپر كند. اين، شمشير ذوالفقار است؛ شمشير دودَمى كه هم خوشحال‏كننده دوستان است، هم ترساننده دشمنان. هم براى ايجاد آمادگى لازم در هنگام خطر است و هم براى پيشگيرى از طمع‏ورزى دشمن. هر ساعتى كه شما در اين‏جا در صف سان، در هنگام رژه، در هنگام تمرين و مانور مى‏گذرانيد (يعنى از وقتى كه از خانه و شهر خود خارج شديد، تا وقتى كه ان‏شاءاللَّه با سلامتِ كامل به آن‏جا برگرديد)، همه‏اش حسنه و صدقه است. هر قدم شما حسنه و صدقه و براى آن نيّت و هدف است. وجود همه آن جماعتِ عظيمِ رزمنده منتشر در سراسر اين كشور - كه امام عزيزِ اين امت درباره‏شان فرمود «مملكتى كه اسلامى است، همه افرادش بايد به اين معنا نظامى باشند» - حسنه و صدقه است. اين، در راه آن هدف و براى آن كار است.

رزمندگان، بسيجِ در همه جا حاضر و سپاه و ارتش، بايد در همه‏جا اين آمادگيها را داشته باشند. اين، از جنبه شكلى قضيه است و تا به حال هم خوب انجام شده است. ان‏شاءاللَّه، تا آخر مانور هم، با دقّت و هوشيارى شما، به بهترين وجه انجام مى‏گيرد و اين براى شما يك ذخيره در راه ايجاد آن نيروى مسلّحى مى‏شود كه جنبه الهى و فنّى را با هم دارد. كما اين‏كه ، بحمداللَّه، همين حالا هم به ميزان زيادى همان‏طور است.

اما از جنبه معنوى و واقعى. ملتهاى جهان و تاريخ بشر، آموخته و ديده است كه جماعتى - ملت و كشورى - در طول تاريخ، در همه جاى عالم زحمت مى‏كشند، تلاش مى‏كنند، دشمن را سرِ جاى خود مى‏نشانند، فداكارى از خود نشان مى‏دهند و افتخار مى‏آفرينند تا اين‏كه پيروزى نصيبشان مى‏شود. سرنوشت اغلب اين كشورها و ملتها چنين رقم خورده كه بعد از آن‏كه پيروزى را با زحمت به دست آوردند، به داخل خانه‏ها و جوامع و شهرها و روستاها رفته و مشغول زندگى شده‏اند و چرب و شيرين زندگى را زير دندانهاى خود مزمزه كرده‏اند. از يادشان رفته كه دشمن هم داشته‏اند و افتخار پيروزى را با چه بهاى سنگينى به دست آورده‏اند. خوابشان برده و دشمنى كه در ميدان جنگ در مقابل آنها شكست خورده بود، بعد از دوران جنگ به سراغشان آمده و با آسودگى و بدون زحمت، دستاورد عزيزى را كه آن همه برايشان قيمت داشت، از آنها ربوده و برده است.

تاريخ را نگاه كنيد و ببينيد كه اين سرنوشت بسيارى از كشورهاست. اين، سرنوشت بسيارى از ملتهاى غافل است. كسانى بودند كه حتى در دوران جنگ هم، به جاى اين‏كه به خطر دشمن بينديشند، به زندگى راحت و برهم نخوردن آرامش مادى زندگى مى‏انديشيدند و اگر يك ذرّه از گوشه آرامش مادّى آنها ساييده مى‏شد، همه كس را مورد اعتراض قرار مى‏دادند. بعد از دوران جنگ و قبول آتش‏بس - از سال شصت و هفت به اين طرف - هم، چنين آدمها و روحيه‏هايى بوده است. ما هم مثل بقيه جوامع بشرى هستيم و همان آفت ها، همان خطرها و همان سرنوشت ها، ما را هم تهديد مى‏كند.

نه اين‏كه يك كشور در دوران صلح نبايد از نتايج صلح قدرتمندانه خود استفاده كند. صلح و زندگى، مال اين ملت است. كشور، مال اين ملت است. بايد از نعمات اين كشور استفاده كنند. بايد كشورشان را بسازند و بايد آبادى را روزبه‏روز بيشتر كنند. اگر شما به قرآن كريم نگاه كنيد، يكى از مفاهيمى كه از سوره مباركه «بقره» تا سوره آخر قرآن (سوره «والنّاس») در قرآن بسيار تكرار مى‏شود، مفهوم «شيطان» است.

اين‏كه ايمان آورديم و پشت شيطان را به خاك رسانديم، كار تمام نمى‏شود. اين براى آن است كه يك ملت آگاه و فرزانه و بيدار و داراى تحليل، نبايد از وجود، حضور، خطر، توطئه و كيد و خباثت دشمن غافل بماند.

امروز، به فضل پروردگار، نيروهاى مسلّح ما - چه ارتش و چه سپاه - در سرتاسر اين كشور مشغول كارهاى آبادانى‏اند: جاده مى‏سازند، اتوبان مى‏سازند، سد مى‏سازند، كارهاى عمرانى مى‏كنند، مزرعه راه مى‏اندازند و خيلى كارهاى ديگر مى‏كنند. يعنى جوانان اين ملت، ولو در لباس نظامى، هميشه مى‏خواهند و مى‏توانند براى كشورشان مفيد باشند. اما عرض من اين است كه خبره جوانان اين مملكت و سيّد فداكاران اين ملت، كسانى هستند كه در همه حال متوجّه باشند كه اين امانت حاكميّت اسلام كه امروز در دست آنهاست، امانتى از همه پيامبران و اوليا و امامان است. اين، آرزوى همه كسانى بود كه در دوران محروميّت انسانها از حاكميّت الهى، در غربت مردند و در شكنجه‏گاهها رنج كشيدند و آرزو كردند كه خداى متعال يك وقت به آنها فَرَج دهد. اين، آرزوى همه است و نتيجه قرنهاست. بايد با همه توان، قدرت، هوشيارى و بيدارى، از اين محافظت كرد.

البته محافظت فرهنگى داريم، محافظت اقتصادى داريم، محافظت علمى و سياسى داريم. اما اگر محافظت نظامى نباشد؛ اگر اين آمادگيها نباشد، همه آنها در يك نصف روز، قابل به هدر رفتن هستند. عليه ما جنجال مى‏كنند كه «جمهورى اسلامى، نظاميگر است.» بوق و قلم و همه چيز در دست دشمن است؛ شما از دشمن چه انتظارى داريد؟! از دشمن انتظار داريد كه از اسلام و امام بزرگوار و امّت اسلامى و جمهورى اسلامى ستايش و تعريف كند؟! معلوم است كه بد مى‏گويند! معلوم است كه تهمت مى‏زنند؛ تهمت نظاميگرى هم مى‏زنند! اين نبايد موجب شود كه ما آمادگى نداشته باشيم.

دنيا بداند كه ما اهل تهاجم، فساد، ظلم و ايجاد بى‏عدالتى نيستيم؛ اما اهل تسليم هم نيستيم. دنيا بداند كه تهديد نظامى، تهديد اتمى، تهديد محاصره اقتصادى و تهديد همدست شدن، در ملت ايران اثر نمى‏كند؛ چون ملت ايران متّكى به خداست.

آن روز اين فقره از دعا را در جايى خواندم: «عزّ جارك و جلّ ثناؤك و تقدّست ألاؤك ولا اله غيرك.»(2) اين ملت، جاراللَّه است. اين ملت، متّكى به خداست. خدا را قبول دارد و براى خدا حركت مى‏كند. كسى كه متكى به خداست، عزيز است. خدا همپيمان خود و بندگان و مخلصان خود را در وسط ميدان وانمى‏گذارد.

عزيزان من! مگر در اين شانزده سال، خدا ملت ايران را واگذاشت؟! واللَّه بعد از اين هم، تا شما در اين راه باشيد، خدا شما را وا نمى‏گذارد. اين راه، راه خدا، راه افتخار و راه بهشت است؛ اما لطف خدا براى اهل اين راه، فقط مخصوص نشئه بعد از مرگ نيست. «و أخرى‏ تحبّونها نصرٌ من‏اللَّه و فتحٌ قريب فبشّرالمؤمنين.»(3) طبيعت اين راه چنين است. حالا امريكا و مستكبرين عالم و صهيونيستها و كمپانى‏دارها و مزدورهاى پست و نوكرهاى حقيرشان، هرچه مى‏خواهند بگويند. آنها مسائل ايران را نمى‏فهمند و تحليل نمى‏كنند. اين ملت، ملت عزيز و مؤمنى است. اين نظام، نظام الهى است.

ملت مؤمن ما، ملتى است كهن؛ اما جوان. امروز جوان، چهره اصلى اين ملت را تشكيل مى‏دهد. اين ملت جوان و پُرشور ايستاده است تا راه سعادتى را كه شروع كرده است به پايان ببرد و براى ملتهاى ديگر سرمشق باشد. اگر شما توانستيد از اين گردنه عبور كنيد - كه بيشتر از نصف آن را تا به حال عبور كرده‏ايد - براى ملتهاى ديگر تجربه خواهد شد. امريكا هم از همين مى‏ترسد. امريكا مى‏خواهد به‏گونه‏اى، نگذارد كه شما اين گردنه را تمام كنيد؛ يا شما را درگردنه سرنگون كند، كه مى‏داند اين‏كار نشدنى است. اين را مى‏داند كه نخواهد شد؛ لذا مى‏كوشد كارى كند كه خودِ شما بتدريج معتقد شويد كه «چه لزومى دارد؛ خوب است برگرديم!» سعى مى‏كند كه خود شما معتقد شويد كه «ره چنان رو كه رهروان رفتند.» مثل بقيه دولتها و حكومتها و كسانى كه امريكا از آنها خوشش مى‏آيد و آنها هم از امريكا خوششان مى‏آيد، زندگى كنيم. اما امريكا، بد فهميده است. به فضل پروردگار، عنايات و الطاف حضرت ولىّ‏اللَّه‏الاعظم - روح عالم وجود و دردانه همه هستى كه خدا در معرفت و محبّت او بر ما منّت نهاده است - شامل اين ملت خواهد شد.

از يكايك شما عزيزانى كه حضور پيدا كرديد؛ مخصوصاً از فرماندهان عزيز سپاه و كسانى كه در كارِ اين مانور اين همه تلاش كرده‏اند، صميمانه تشكّر مى‏كنم. اميدوارم كه ان‏شاءاللَّه اين ساعات را تا انتهاى مانور، با دقّت و مراقبت و كاردانى و موفقيّتِ هرچه بيشتر بگذرانيد و اين كارِ بزرگ را به بهترين وجه تمام كنيد. ان‏شاءاللَّه قلب مقدّس ولىّ عصر و روح مطهّر امام بزرگوار را بيش از پيش از خودتان خشنود كنيد و ان‏شاءاللَّه ياد شهداى عزيزِ دوران جنگ و انقلاب و سرداران بزرگ و كسانى را كه همه آنچه هست يادگار آنهاست، روزبه‏روز زنده‏تر، و جانبازان و ايثارگران و مفقودان و آزادگان و خانواده‏هاى عزيزشان را سربلند و شاد كنيد.

والسّلام عليكم و رحمةاللَّه و بركاته.

1) انفال: 60

2) -

3) صف: 13

/انتهاي پيام/