به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری دانشجو، علی علیزاده فعال رسانه‌ای مقیم لندن در این‌باره نوشت: چند روز پیش افکار عمومی ایران با زلزله‌ای خبری شوکه شد: سیاستمدار سرشناس اصلاح‌طلب با اسلحه گرم همسر سی‌سال جوانترش را به قتل رساند.
- چند ساعت بعد جزییات بیشتر منتشر شد. مثل اغلب موارد زن‌کُشی، رابطه پرخشونت بوده و شوهر بار‌ها زن جوانش را ضرب و شتم کرده بوده.
- خشونت خانگی علیه زنان امروزه تابویی نابخشودنی و گناهی کبیره است و حتی یک سیلی، پایان زندگی یک سیاستمدار یا هنرمند یا ورزشکار. چرا که عدالت حکم می‌کند که زنان از منظر فیزیکی و اجتماعی و اقتصادی «غالبا» در موقعیت آسیب‌پذیر و مستضعف‌تر و شوهران در موقعیت قدرتمند‌تر قرار دارند.
- واکنش طبیعی که انتظار می‌رفت انفجار خشم عمومی از این جنایت بود، همدلی با مادر و پسر سیزده ساله قربانی.
-، اما ماجرا روندی کاملاً متفاوت یافت. ماشین تبلیغاتی و پروپاگاندایی و رسانه‌ای عظیمی بلافاصله به راه افتاد. سرجوخه‌های تبلیغاتی اصلاحات برای به خط کردن فضای مجازی گسیل شدند. بعد هم بی‌بی‌سی فارسی و تلویزیون سعودی ایران اینترنشنال و بعد هم سلبریتی‌ها برای مدیریت احساسی فضا به کمک آمدند.
- اول سعی در تلطیف فضا کردند. گفتند نباید دیگران را قضاوت کنیم. گفتند ممکن است چنین سرنوشتی گریبان همه را بگیرد. (نه! هر کسی نمی‌تواند قاتل باشد). روی هوش نجفی در دوره تحصیل مانور دادند. (انگار قتل و خشونت خانگی ربطی به رتبه کنکور دارد)؛ و بعد وارد فاز تهاجمی شدند. انگار دستور از اتاق فکر رسیده باشد. مسائل انحرافی را مطرح کردند. از مقتول یک هیولا ساختند؛ و از قاتل یک قربانی مظلوم.
- در کمتر از چند ساعت شایعه کردند که مقتول یک «پرستو» بوده. به زبان مودبانه یک روسپی الیت یا نخبه که برای سازمان‌های امنیتی کار می‌کند. گفتند عکس‌های خصوصی را به سازمان‌های امنیتی می‌فرستاده.
- زنان معروف فمینیست اصلاحات مثل شهیندخت مولاوردی که رگ گردن‌شان علیه خشونت خانگی بیرون می‌زند کلمه‌ای در همدلی با زن قربانی و محکومیت جنایت هم‌حزبی‌شان نگفتند. در بی‌بی‌سی وکلای فمینیستی مثل شادی صدر و مهرانگیز کار که سال‌ها به اسم مقابله با خشونت خانگی اسلام‌هراسی می‌کنند، فقط و فقط از حقوق شوهر سیاستمدار دفاع کردند و کلمه‌ای علیه اصل جنایت حرف نزدند.
منبع: کیهان
ارسال نظرات