اینستکس؛ قیم خرج کردن طلب‌های ایرانی از شرکت‌های اروپایی

گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو- محمدامین اسکندری؛ * آمریکا بعد از پیروزی انقلاب اسلامی تا به الآن برای متوقف کردن ایران در عرصه‌های مختلف برنامه‌های متفاوتی را اعمال کرده، و هرکدام را در پوششی قانونی انجام می‌دهد، یک نمونه آن قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل که ایران را ذیل فصل هفت منشور سازمان ملل «اقدام در موارد تهدید علیه صلح، نقض صلح و اعمال تجاوز» است. 

دو حزب جمهوری خواه و دموکرات برای مقابله با ایران روش‌های متفاوتی دارند. دموکرات‌ها معتقدند باید ایران را بصورت فرایندی پای میز مذاکره در چارچوبی از قوانین ومعاهدات کنترل وزندانی کرد. نمونه اش برجامی که امضاء شد و دیگر معاهدات مثل FATF، CFT، پالرمو و... این‌ها در سه بعد امنیتی، سیاسی و فرهنگی انجام می‌گیرد، روش برخورد آن‌ها با ایران مثل شوروی است بطوری که آمریکا از نظر امنیتی نتوانست در شوروی نفوذ کند، اما از نظر اقتصادی فشار آورد، دقیقا مثل این روز‌های ایران.

به همین دلیل برای اعمال فشار و قبول سیاست‌های خود از جانب ایران، تحریم‌هایی را وضع می‌کنند، جمهوری خواهان قصد دارند در کوتاه‌ترین زمان برنامه‌های ایران را متوقف کنند. از این رو شاهد خروج ترامپ از برجام هستیم این اقدام در واقع اعمال استراتژی چماق وهویچ است؛ در این روش یک کشور که آمریکا باشد، با چماق خود ایران را تهدید می‌کند، اعمال بیشتر تحریم‌ها و همزمان تهدید و... از طرفی هم ایران از جانب اروپا، تطمیع می‌شود (سیاست هویج).

در قالب مذاکره مجدد بر روی برنامه‌های موشکی و پهپاد‌ها تا ایران برای خارج شدن از فشار آمریکا راهی را جز قبول شروط اروپا نبیند، آن‌ها هم هرچه بیشتر چارچوب‌های زیادتری را برای محدودیت ایران ترتیب می‌دهند.

صحبتی که به‌تازگی مطرح شده کانال مالی اروپا یا همان اینستکس است. در اینستکس مبادله مالی بین بانک‌های ایران و اروپا انجام نمی‌شود، ایران نفت یا کالای دیگر به شرکتی اروپایی می‌فروشد در حساب ایران در اینستکس بستانکار می‌شود و بعد ایران کالایی از شرکت دیگر می‌خرد، آن شرکت صورت حساب را به اینستکس می‌دهد و در صورت تایید شرکت بدهکار به ایران با شرکت طلبکار تسویه حساب می‌کند؛ همچنین اینستکس صاحب اراده است یعنی می‌تواند درستی یک خرید و فروش را تایید نکند کما اینکه اعلام کرده فقط اقلام بشردوستانه را تایید می‌کنند.

در واقع اینستکس قیم خرج کردن طلب‌های ایران از شرکت اروپایی می‌شود همچنین پا را از تحریم فراتر نمی‌گذارد و تا آمریکا اجازه خرید نفت ندهد اروپا نفت نمی‌خرد. درواقع به گلوگاه اقتصادی ما تبدیل می‌شود که هر وقت خواستند ما را تحت فشار قرار دهند؛ بنابراین دستگاه دیپلماسی ایران باید در قبال تحریم‌ها و تهدید‌ها بعد از پایان مهلت ۶۰ روزه اقدامات جدی حقوقی انجام دهد. غربی‌ها یک ضرب المثل دارند «به دشمنت حمله کن، اگر فرار کرد دنبالش کن و اگر مقابلت ایستاد تو فرار کن» پس اگر باز هم از جانب دستگاه خارجه ایران با سکوت مواجه شویم مهلت ۶۰ روزه چیزی شبیه بلوف می‌شود. این موضوع مشروعیت نظام را در اذهان مردم متزلزل می‌کند.

باید فرهنگ مقاومت و سیاست پدافندی را تقویت کنیم تادر چشم آن‌ها به تهاجم تعریف شود و از این طریق می‌توانیم تهدید را به فرصت تبدیل کنیم و تن به اینستکس که غیر شرافت مندانه است ندهیم.

محمد امین اسکندری، مسئول سیاسی بسیج دانشگاه خوارزمی