به گزارش گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، حمیدرضا مشکین طی یادداشتی نوشت: رسیدن به این دیدار برای ما بیش از اندازه طول کشید، نزدیک دو سال پیش بود که ما مدال‌هایمان را اهدا کردیم به رهبر معظم انقلاب و منتظر این دیدار شدیم، اما مشکلاتی پیش آمد که این دیدار تا چهارشنبه ۱۶مرداد۹۸ عقب افتاد.
ساعت هشت و نیم صبح، از در شهید کشوردوست واردِ محوطه بیت شدیم. دوستان زیادی را دیدم. از کسانی که همین تابستان سال گذشته مدال گرفته بودند، تا یکی دو تا از دوستان که مدال هایشان برای حوالی سال ۸۹ بود! منتظر یکی از دوستان بودم که می‌دانستم قرار است جلوی رهبر صحبت کند و روز قبل شدیدا درگیر آماده کردن متن بود. بعد از مدتی با کت و شلواری شیک‌تر از همیشه آمد، ولی انگار شب گذشته از بیت اعلام کرده بودند قرار است به جای او شخص دیگری صحبت کند. کم کم و مرحله مرحله مراحل بازرسی را پشت سر گذاشتیم و حوالی ساعت نه و نیم وارد سالن شدیم و نشستیم. گفتند آقا ساعت ده و نیم قرار است بیایند. در این فاصله چند خبرنگار و عکاس و فیلم بردار، دائما بین افراد می‌چرخیدند و گزارش تهیه می‌کردند که از آن بین آقای رضوانی را می‌شناختم. ده دقیقه که مانده بود به ده و نیم، کم کم تهیه گزارش تمام شد. ده دقیقه به سختی و با یک اضطراب خوشایند تمام شد و حضرت آقا آمدند. اول مدال آوران صحبت کردند، هم کسانی که از قبل هماهنگ کرده بودند، هم یکی دو نفری که بی هماهنگی و متن قبلی بلند شدند، بعد هم سرمربی و کاپیتان تیم والیبال جوانان.
بعد از این صحبت ها، حضرت آقا شروع کردند. از اهمیت توجه به بسط و تثبیت نگاه انقلابی گفتند که از لوازم حرکت در مسیر نخبگی است، از طولانی بودن مسیر گفتند و لزوم حفظ امیدواری، از اهمیت توکل در این مسیر گفتند و لزوم ترک گناه و توجه به نماز و ذکر، خطاب به والیبالیست‌ها هم از مهم بودن کاری که انجام شد گفتند و از اهمیت مربی داخلی؛ و بعد هم خداحافظی کردند و رفتند. ما هم ماندیم و مسیر بی انتهایی که این برچسب سنگین و البته نامانوس «نخبه» رو به روی ما گذاشته است.
ساعت هشت و نیم صبح، از در شهید کشوردوست واردِ محوطه بیت شدیم. دوستان زیادی را دیدم. از کسانی که همین تابستان سال گذشته مدال گرفته بودند، تا یکی دو تا از دوستان که مدال هایشان برای حوالی سال ۸۹ بود! منتظر یکی از دوستان بودم که می‌دانستم قرار است جلوی رهبر صحبت کند و روز قبل شدیدا درگیر آماده کردن متن بود. بعد از مدتی با کت و شلواری شیک‌تر از همیشه آمد، ولی انگار شب گذشته از بیت اعلام کرده بودند قرار است به جای او شخص دیگری صحبت کند. کم کم و مرحله مرحله مراحل بازرسی را پشت سر گذاشتیم و حوالی ساعت نه و نیم وارد سالن شدیم و نشستیم. گفتند آقا ساعت ده و نیم قرار است بیایند. در این فاصله چند خبرنگار و عکاس و فیلم بردار، دائما بین افراد می‌چرخیدند و گزارش تهیه می‌کردند که از آن بین آقای رضوانی را می‌شناختم. ده دقیقه که مانده بود به ده و نیم، کم کم تهیه گزارش تمام شد. ده دقیقه به سختی و با یک اضطراب خوشایند تمام شد و حضرت آقا آمدند. اول مدال آوران صحبت کردند، هم کسانی که از قبل هماهنگ کرده بودند، هم یکی دو نفری که بی هماهنگی و متن قبلی بلند شدند، بعد هم سرمربی و کاپیتان تیم والیبال جوانان.
بعد از این صحبت ها، حضرت آقا شروع کردند. از اهمیت توجه به بسط و تثبیت نگاه انقلابی گفتند که از لوازم حرکت در مسیر نخبگی است، از طولانی بودن مسیر گفتند و لزوم حفظ امیدواری، از اهمیت توکل در این مسیر گفتند و لزوم ترک گناه و توجه به نماز و ذکر، خطاب به والیبالیست‌ها هم از مهم بودن کاری که انجام شد گفتند و از اهمیت مربی داخلی؛ و بعد هم خداحافظی کردند و رفتند. ما هم ماندیم و مسیر بی انتهایی که این برچسب سنگین و البته نامانوس «نخبه» رو به روی ما گذاشته است.
ارسال نظرات