تعریق چه اطلاعاتی از وضعیت بدن ما می‌دهد/ جایگزینی آزمایش‌های غیرتهاجمی عرق با آزمایشات مبتنی بر خون

به گزارش خبرنگار فناوری خبرگزاری دانشجو، یک تیم تحقیقاتی در کالیفرنیا سنسورهای پوستی ساخته‌اند که می‌تواند اجزای عرق را شناسایی کند. آنها امیدوارند که روزی، نظارت بر تعریق بتواند نیاز به اقدامات تهاجمی‌تر مثل خون گرفتن را دور بزند و راه حل‌هایی برای مشکلات سلامتی مانند کم آبی یا خستگی بدهد.

تیم طراحی سنسورهای جدید را اینگونه توضیح می‌دهد که می‌تواند با استفاده از فناوری پردازش «رول به رول» تولید شود که اساسا حسگرها را روی یک صفحه پلاستیکی مانند کلمات در روزنامه چاپ می‌کند.

آنها از سنسورها برای نظارت سطح عرق و الکترولیت‌ها و متابولیت‌ها در عرق، از داوطلبانی که ورزش کرده‌اند و دیگرانی که تعریق شیمیایی را تجربه کرده‌اند استفاده کردند.

به گفته علی جاوی پروفسور دانشگاه برکلی هدف این پروژه فقط ساخت سنسور نیست بلکه شروع مطالعاتی درباره این است که عرق به ما چه می گوید و در واقع رمزگشایی ترکیبات عرق است.

 

جاوی تصریح کرد: برای این هدف ما نیازمند سنسورهای قابل اطمینان، تجدید پذیر و مناسبی هستیم که بتوانند در مقیاسی درست برای قسمت‌های مختلف بدن استفاده شوند.

سنسورهای جدید شامل یک لوله میکروسکوپی مارپیچ یا میکروسیالی هستند که عرق پوست را جذب می‌کند. با ردیابی سرعت تحرک عرق به سمت میکروسیال، سنسورها می‌توانند میزان تعرق فرد را گزارش بدهند. میکروسیال‌ها به سنسور‌های شیمیایی مجهز شده‌اند که می‌تواند ساختار الکترولیت‌هایی مانند سدیم و پتاسیم و متابولیت‌هایی مانند گلوکز را شناسایی کند.

فرایند رول به رول تولید حجم بالای قطعه‌های یکبار مصرف با هزینه کم را ممکن می‌سازد. فناوری رول به رول برای زمانی که ماشین‌های آزمایش در تحقیقات محدود است فایده دارد. بعلاوه مقیاس بالای ساخت، پتانسیل اعمال مفهوم سنسورهای عرق را در کاربردهای عملی نشان می‌دهد.

برای درک بهتر اینکه عرق درباره وضعیت لحظه‌ای بدن انسان چه می‌گوید محققان سنسورها را در نقاط مختلف بدن داوطلبان( شامل پیشانی، جلوی بازو، پشت بازو و بالای کمر) قرار دادند و میزان عرق، سطح سدیم و پتاسیم در عرق آنها را هنگام دوچرخه سواری اندازه گیری کرده‌اند.

آنها فهمیدند که میزان عرق موضعی می تواند مایعات کلی بدن را که در مدت ورزش از بین می‌رود شناسایی کنند. توجه به میزان عرق ممکن است راهی برای هشدار دادن به ورزشکارانی باشد که ورزش‌های سنگین می کنند.

به طور سنتی برای تجزیه عرق، در یک مقدار و زمان خاص عرق جمع آوری و تجزیه می‌شد، اما در این روش نمی‌توان تغییرات پویا را در کیفیت بالا بررسی کرد. با استفاده از این دستگاه می‌توان به طور مستمر داده‌های قسمت‌های مختلف بدن را جمع آوری کرد.

این گروه برای مقایسه سطح گلوکز عرق و سطح گلوکز خون در مراجعین سالم و دیابتی از این سنسورها استفاده کردند. نتایج نشان داد که اندازه گیری گلوکز در عرق لزوما نمی‌تواند نشانگر گلوکز خون فرد باشد.

مالیکا باریا، دانشجوی فارغ التحصیل دانشگاه برکلی گفت: امید زیادی برای جایگزینی آزمایش‌های غیرتهاجمی عرق با آزمایشات مبتنی بر خون مانند دیابت وجود دارد. اما ما نشان دادیم که یک ارتباط ساده و جامع بین سطوح گلوکز عرق و خون وجود ندارد. این برای شناخت جامعه بسیار مهم است، به همین منظور پیش می‌رویم تا به بررسی همبستگی‌های فردی یا چند پارامتری بپردازیم.