راهی که جهادگران از حسین(ع) آموختند / از کتیبه مشکی تا پیراهن خاکی خدمت

سیدعلی حسینی یکی از دانشجویان حاضر در این اردوست که تلاش می‌کند تا هر چه سریعتر سیمان‌ها را آماده کند. با جدیت بیل می‌زند و سیمان‌های خیس نشده را با آب قاطی می‌کند. دستمالی به پیشانی بسته تا حکم عرق گیر را برایش ایفا کند، اما با این وجود باز هم قطره‌های عرق از کنار صورتش به پایین متمایل می‌شوند.

با او وارد گفتگو می‌شوم و از حال و هوای این اردو می‌پرسم و می‌گوید: هفته گذشته که فراخوان شرکت در این اردو به دستم رسید از یک بابت خوشحال و از یک بابت ناراحت شدم. خوشحال از اینکه تا پیش از شروع ترم جدید می‌توانم در اردوی جهادی شرکت کنم و ناراحت از اینکه همزمانی این اردو با دهه اول محرم، مرا از عزاداری‌ها و هیئت‌ها باز می‌دارد.

 

حسینی ادامه می‌دهد: تصور نمی‌کردم که اینجا چنین مراسم پرشوری برای امام حسین (ع) برگزار کنند. باید خودتان در این مراسم حضور داشته باشید تا این شور را درک کنید.

او می‌گوید: در طول روز آنقدر از کار خسته می‌شویم که شاید یک استراحت طولانی آن را جبران کند. اما حضور در عزای امام شهیدان و اتصال دل هایمان به ایشان نه تنها خستگی را از تنمان می‌زداید که انرژی مضاعفی نیز به ما می‌دهد و روز بعد بدون ذره‌ای خستگی کار‌ها را ادامه می‌دهیم.