یادداشت دانشجویی |
گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو- پوریا ابراهیمی؛ * چند روز پیش با کارگران هفت تپه دیداری داشتیم تا شاید بتوانیم رسانه فریادشان باشیم.
همان کارگرانی که با هزاران گرفتاری، دغدغه برداشت کشت نیشکر را دارند و به گفته خودشان سال گذشته، جلوی مسئولانی که نمی‌خواستند کشت انجام شود ایستادند و باغیرت کارگریشان، باوجود تمام ناملایمتی ها، بخشی از کشت را انجام دادند.
همان کارگرانی که در زمان هشت سال جنگ تحمیلی نزدیک به شصت شهید دادند.
کسانی که در زمان سیل هم با وجود مشکلاتی، چون حقوق عقب افتاده، ترس از دستگیری و استرس تعطیل شدن کارخانه و... به کمک مردم سیل زده شتافتند.
آن‌ها همان‌هایی هستند که امام خمینی (ره) به عنوان طبقه شریف، ستون فقرات استقلال کشور و اسطوره سرنوشت ساز و رهایی بخش از وابستگی‌ها و پیوستگی ها... تعبیر می‌کند.
حالا یک عده‌ای پیدا شده و دارند حق این کارگر شریف که شغلش را از امام علی (ع) به ارث برده اند، میخورند و به دست‌های پینه بسته این قشر عزیز می‌خندند و برای این که خودشان را رها کنند آن‌ها را معاند و ضد امنیت ملی می‌خوانند.
به والله این‌ها از ما انقلابی‌تر هستند. از مایی که در مقابل این ظلم سکوت کرده ایم و آن‌ها را در این وضعیت بد اقتصادی و معیشتی تنها گذاشته ایم.
کارگر‌های هفت تپه با دست داشتند عکس رهبری و هر طریق دیگری راه خود را از هر شبکه انحرافی‌ای جدا کردند و فقط خواهان گرفتن حقشان هستند.
خیلی وقت است که داریم صدای مظلوم را می‌شنویم، اما کاری نمی‌کنیم.
کارگران هفت تپه الگویی هستند برای جامعه و تمام شرکت‌ها و کارخانه‌هایی که به دست خصوصی سازی نابود شدند.
اینک آن‌ها پرچمدار مبارزه با ظلم و فساد هستند و ما فرزندان خمینی، در قالب قشر‌های مختلف (طلبه، دانشجو و...) جمع شده ایم و تا آخر کنار آن‌ها هستیم و در این راه دستمان را به طرف شما دراز می‌کنیم تا یاری کننده ما باشید.
چه شده که صدای این کارگران را نمی‌شنویم؟ یا از آن بدتر چرا نسبت به آنان بی تفاوتیم؟!
یاد حرف یکی از این کارگران افتادم که می‌گفت: آقا به خدا قسم ما حتی نمی‌دانیم امنیت ملی یعنی چه؟
*پوریا ابراهیمی- مسئول فرهنگی بسیج دانشجویی دانشگاه شهید چمران اهواز
همان کارگرانی که با هزاران گرفتاری، دغدغه برداشت کشت نیشکر را دارند و به گفته خودشان سال گذشته، جلوی مسئولانی که نمی‌خواستند کشت انجام شود ایستادند و باغیرت کارگریشان، باوجود تمام ناملایمتی ها، بخشی از کشت را انجام دادند.
همان کارگرانی که در زمان هشت سال جنگ تحمیلی نزدیک به شصت شهید دادند.
کسانی که در زمان سیل هم با وجود مشکلاتی، چون حقوق عقب افتاده، ترس از دستگیری و استرس تعطیل شدن کارخانه و... به کمک مردم سیل زده شتافتند.
آن‌ها همان‌هایی هستند که امام خمینی (ره) به عنوان طبقه شریف، ستون فقرات استقلال کشور و اسطوره سرنوشت ساز و رهایی بخش از وابستگی‌ها و پیوستگی ها... تعبیر می‌کند.
حالا یک عده‌ای پیدا شده و دارند حق این کارگر شریف که شغلش را از امام علی (ع) به ارث برده اند، میخورند و به دست‌های پینه بسته این قشر عزیز می‌خندند و برای این که خودشان را رها کنند آن‌ها را معاند و ضد امنیت ملی می‌خوانند.
به والله این‌ها از ما انقلابی‌تر هستند. از مایی که در مقابل این ظلم سکوت کرده ایم و آن‌ها را در این وضعیت بد اقتصادی و معیشتی تنها گذاشته ایم.
کارگر‌های هفت تپه با دست داشتند عکس رهبری و هر طریق دیگری راه خود را از هر شبکه انحرافی‌ای جدا کردند و فقط خواهان گرفتن حقشان هستند.
خیلی وقت است که داریم صدای مظلوم را می‌شنویم، اما کاری نمی‌کنیم.
کارگران هفت تپه الگویی هستند برای جامعه و تمام شرکت‌ها و کارخانه‌هایی که به دست خصوصی سازی نابود شدند.
اینک آن‌ها پرچمدار مبارزه با ظلم و فساد هستند و ما فرزندان خمینی، در قالب قشر‌های مختلف (طلبه، دانشجو و...) جمع شده ایم و تا آخر کنار آن‌ها هستیم و در این راه دستمان را به طرف شما دراز می‌کنیم تا یاری کننده ما باشید.
چه شده که صدای این کارگران را نمی‌شنویم؟ یا از آن بدتر چرا نسبت به آنان بی تفاوتیم؟!
یاد حرف یکی از این کارگران افتادم که می‌گفت: آقا به خدا قسم ما حتی نمی‌دانیم امنیت ملی یعنی چه؟
*پوریا ابراهیمی- مسئول فرهنگی بسیج دانشجویی دانشگاه شهید چمران اهواز
انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.
ارسال نظرات