محققان دریافتند
به گزارش خبرنگار فناوری خبرگزاری دانشجو، محققان در یک مطالعه جدید بررسی کردند که چرا طوفان شدید خورشیدی در ۱۸۵۹ به میدان مغناطیسی زمین آسیب رسانده است. آن‌ها این طوفان را با درگیر طوفان‌های شدید تاریخ مقایسه کردند و متوجه شدند که این طوفان احتمالا خاص نیست.
در سپتامبر ۱۸۵۹ اتفاق کارینگتون، پلاسمای متمرکز خورشیدی را به سمت زمین فرستاد، میدان مغناطیسی سیاره را مختل کرد و منجربه آشفتگی گسترده در تلگراف و حتی آتش سوزی پراکنده شد. تحقیقات جدید نشان می‌دهد طوفان‌هایی مانند رویداد کارینگتون برخلاف تصور دانشمندان به ندرت اتفاق نمی‌افتد و می‌تواند در هر چند دهه رخ دهد، به طور جدی به سیستم‌های ارتباطی مدرن و جهت یابی در سراسر دنیا آسیب بزند.
هیساشی هایاکاوا اخترفیزیکدان دانشگاه اوزاکا ژاپن گفت: «رویداد کارینگتون به عنوان بدترین اتفاق برای وقایع هواشناسی فضایی علیه تمدن مدرن در نظر گرفته می‌شود، این اتفاق باید مورد بررسی قرار بگیرد تا ببینیم چگونه می‌توان در برابر این نوع تهدید مقابله کنیم و آن را کاهش دهید.»
رویداد کارینگتون یکی از شدیدترین طوفان‌های خورشیدی است که در دو قرن اخیر مشاهده شده است و در اثر پس زدن جرم کرونال، انتشار پلاسما از جو خورشید، ایجاد می‌شود. بسته به قدرت و مسیر خارج شدن کرونال، این جریان می‌تواند به طور چشمگیری میدان مغناطیسی زمین را تحریف می‌کند، طوفان‌های مغناطیسی جدید، شفق‌های جهانی و آسیب‌های فناوری متکی به امواج مغناطیسی را ایجاد کند.
قبلا دانشمندان تصور می‌کردند حوادثی مانند رویداد کارینگتون نادر اند و ممکن است یک بار در هر قرن اتفاق بیوفتند. آن‌ها می‌دانستند که رویداد کارینگتون باعث ایجاد شفق‌های کم عرض و از کار افتادن تجهیزات تلگراف در سراسر شده، اما آن‌ها بیشتر در نیمکره شرقی ثبت شده اند و شکاف قابل توجهی در داده‌های این قسمت ایجاد کرده اند.
در مطالعه جدید هایاکاوا و همکارانش بازسازی رویداد کارینگتون را بهبود بخشیده و آنرا با دیگر طوفان‌های شدید مقایسه کنند. آن‌ها یک همکاری بین المللی ترتیب دادند و مشاهدات تاریخی شفق‌ها را در طی طوفان‌های نیمکره شرقی و شبیه جزره ایبری جمع آوری کردند تا بخش‌هایی که نمی‌دانستند را پیدا کنند.
محققان مشاهدات شفق‌های طوفان را از رصدخانه مرکزی روسیه، یاداشت‌های ژاپنی‌ها و روزنامه‌های پرتغال، اسپانیا، استرالیا، نیوزلند، مکزیک و برزیل جمع آوری کردند. آن‌ها سپس این مشاهدات را با گزارش‌های قبلی درباره طوفان از نیمکره غربی مانند مجلات علمی معاصر و روزنامه‌های دیگر مقایسه کردند.
محققان همچنین چندین نقشه منتشر نشده از آفتاب که توسط اخترشناسان اروپایی در طوفان ۱۸۵۹ کشیده شده بود را مورد تحلیل قرار دادند. تجزیه و تحلیل این نقشه‌ها به آن‌ها اجازه می‌دهد تا مشخص کنند طوفان‌های خورشیدی از کجا سرچشمه گرفته و چگونگی رشد و کوچک شدن آن را با گذشت زمان مشاهده کنند.
اسناد تاریخی که به تازگی کشف شده‌اند بیان می‌کند که کارینگتون احتمالا از اوایل آگوست تا اوایل اکتبر طغیان‌های مختلفی را آغاز کرده است از جمله طوفان خورشیدی در اواخر آگوست ۱۸۵۹. محققان تخمین زده‌اند که این واقعه در حوالی ۲۷ آگوست ۱۸۵۹ اتفاق افتاده و به اندازه‌ای قوی بوده تا میدان مغناطیسی زمین را تحت تاثیر قرار دهد.
محققان پس از بازسازی طوفان‌های حادثه کارینگتون، طوفان خورشیدی را با طوفان‌های دیگر در سال‌های ۱۸۷۲، ۱۹۰۹، ۱۹۲۱ و ۱۹۸۹ مقایسه کردند و دریافتند که دو مورد از آن ها، در سال ۱۸۷۲ و ۱۹۲۱، با این واقعه قابل مقایسه هستند. واقعه ۱۹۸۹ باعث خاموشی جدی در تمام کُبِک کانادا شد.
او گفت: «در حالی که طوفان ۱۸۵۹ مطمئناً یکی از شدیدترین حوادث بود، اما به نظر می‌رسد این بهترین رویداد است که از نظر شدت با طوفان ۱۸۷۲ و ۱۹۲۱ قابل مقایسه است؛ بنابراین رویداد کارینگتون چیز منحصر به فردی نیست.»
ارسال نظرات