به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری دانشجو، روزنامه «جمهوری اسلامی» نوشت: اینکه امام خمینی در سخنرانی‌ها و پیام‌های سال‌های دهه ۶۰ تعبیراتی مانند «پابرهنه‌ها» و «مستضعفین» را برای قشر ضعیف و «مرفهین بی‌درد» را برای قشر ثروتمند بکار می‌برد و مسئولین را با تأکیدات فراوان به رسیدگی به قشر محروم و دوری از مرفهین بی‌درد توصیه می‌کرد به این دلیل بود که فاصله طبقاتی را قبول نداشت. یکی از اهداف مهم امام خمینی از تأسیس نظام جمهوری اسلامی این بود که فاصله طبقاتی را از میان بردارد، فقر را ریشه‌کن نماید و جامعه را از لوث وجود حرام‌خوارانی که با پول‌های کثیف و انباشته خود به عدالت اقتصادی و اجتماعی و اخلاقی و سیاسی ضربه‌های کاری می‌زنند پاک کند.
از سیاست‌های غلط اقتصادی کنونی و ناکارآمدی‌های بعضی مسئولین کنونی که بگذریم، بعضی رقابت‌های سیاسی میان جناح‌ها و باند‌های قدرت نیز به گسترش فقر و محرومیت و زیادتر شدن فاصله طبقاتی در جامعه ما که قرار است اسلامی باشد، دامن می‌زنند. مهره‌های اصلی در میدان این رقابت زیانبار، شکم‌های سیر و جیب‌های پرپولی دارند و به همین دلیل نمی‌توانند درد محرومین را بفهمند. کسانی که با چند حقوق ده‌ها میلیون تومانی و درآمد‌های جانبی نجومی زندگی می‌کنند، وسیله نقلیه و بنزین‌شان مجانی است، خانه‌های اشرافی دارند و در اطاق‌های دربسته مشغول طراحی برای افزایش قدرت و پول خود هستند، طبیعی است که نفهمند مردم چه می‌کنند.
بعد از موافقت مجلس و دولت با پیوستن جمهوری اسلامی ایران به «اف. ای. تی. اف» این مصوبه در پیچ‌وخم‌های رقابت‌های سیاسی سرگردان شد و به دلیل عدم تصویب در کنوانسیون بین‌المللی مقابله با تأمین مالی تروریسم (سی. اف. تی) و مبارزه با جرائم سازمان‌یافته فراملی (پالرمو) در مجمع تشخیص مصلحت نظام، کارگروه ویژه اقدام مالی، نام ایران را در فهرست سیاه این نهاد بین‌المللی قرار داد.
این حضرات، (مخالف FATF) یا از مشکلات اقتصادی مردم خبر ندارند و یا سختی‌های معیشتی مردم را می‌دانند و به روی مبارک نمی‌آورند. اینان خوب می‌دانند که پیوستن به «اف. ای. تی. اف» ما را مسلوب‌الاختیار نمی‌کند و ما می‌توانیم تمام فعالیت‌های قانونی خود را در زمینه‌های مختلف در داخل و خارج ادامه دهیم و در موارد لازم نیز براساس منافع ملی خود عمل نمائیم. متأسفانه علیرغم این واقعیت آشکار، بعضی نهاد‌های تصمیم‌ساز و تصمیم‌گیرنده کشور با اسیر شدن در چنبره رقابت‌های سیاسی، کاری می‌کنند که دست و پای مسئولین اجرائی بسته شود و نتوانند گره‌های اقتصادی کشور را
باز کنند.
نویسنده این روزنامه توضیح نمی‌دهد که قبل از بزرگ‌نمایی موضوع FATF طی یک سال اخیر، کدام مسئله موجب برعکس از آب درآمدن وعده‌های دولت شد؟! آیا ادعا نمی‌شد نبود برجام -ولو با واگذاری امتیازات گسترده به دشمن- موجب رونق اقتصادی شود، اما به رکود و تورم (۵۲ درصدی) و کاهش ارزش پول ملی منتهی شد؟ آیا این طیف خبر ندارند که برخی دولتمردان با تصور و تقصیر، اقتصاد کشور را در تعلیق و انتظار نسبت به وعده‌های غرب نگاه داشتند و وقتی قدرت اقتصاد ملی در اثر این رکودزدگی و بی‌عملی، تضعیف شد، برخی نابسامانی‌های فصلی را به بار آورد؟
آیا درست این نبود که امثال نویسنده یادداشت مورد اشاره به جای تشویق به فرو رفتن بیشتر در باتلاق اعتماد به غرب، از مردم و نخبگان و نظام به خاطر سهل‌اندیشی و اعتماد به دشمن اعتماد می‌کردند و از گزیده شدن چند باره از این سوراخ (این بار به بهانه FATF) برحذر می‌داشتند.
براستی برباد دادن ۱۸ میلیارد دلار از ذخایر ارزی ظرف ۲ ماه و ایجاد رانت ۱۵۰ هزار میلیارد تومانی در کنار تحلیل تورم سنگین ناشی از رها شدگی نقدینگی سرگردان، به FATF ربط دارد یا بی‌تدبیری دولت؟ مرفهین بی‌درد در اثر بی‌تدبیری‌های دولت پدید آمدند یا به خاطر FATF؟ اصلاً آورده اجرای ۳۹ بند از ۴۱ مطالبه FATF برای کشور، غیر از تشدید چالش‌های اقتصادی بود که بخواهیم که دو مورد باقی مانده زیاده‌خواهی آن‌ها را هم عملی کنیم؟!
آیا لو رفتن اطلاعات ۴۰۰ صرافی که به دور زدن تحریم‌ها کاهش فشار اقتصادی کمک می‌کردند، کمک به معیشت مردم بود یا کمک به نقطه‌زنی اقتصادی دشمن؟ نقش FATF در این خودزنی چه بود؟
منبع: کیهان
ارسال نظرات