گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو؛ پدرام جدی_ این روزها بسیار از این موضوع صحبت میشود؛ با نزدیک شدن ترم تحصیلی بحثش آن داغتر شده و بیشتر به آن پرداخته میشود. این آموزش مجازی که هماکنون صحبت از آن بیشتر به گوش میرسد؛ اما هدف از این صحبتها و ... چیست؟ صرفا صحبت کردن از این موضوع، عیان کردن کم و کاستیهای موجود در این بخش و یا نقد و بررسی و به دنبال ارتقا دادن این بخش بودن؟
به دنبال نقد و بررسی و یافتن راههایی برای بهبود این موضوع به سراغ برخی که به صورت علمی در این راه دستی بر آتش دارند، رفتهایم تا به یافتن درست یا غلط بودن این موضوع با صورت کنونی آن، کمکی کرده باشیم.
اسماعیل جعفری عضو هیأت علمی گروه آموزش عالی دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، معاون مدیریت منابع انسانی و پشتیبانی دانشگاه شهید بهشتی تهران و فارغ التحصیل دوره دکتری برنامه ریزی درسی است. وی بیش از ۲۰ مقاله در همایشهای ملی و بین المللی ارائه کرده و بیش از ۱۰ مقاله علمی _ پژوهشی در مجلات ملی و بین المللی به چاپ رسانده است. از تالیفات و ترجمههای او میتوان به بیش از ۶ کتاب و یک فصل از کتاب بین المللی اشاره نمود. از زمینه پژوهشی مورد علاقه او میتوان به آموزش مجازی، برنامه درسی مجازی، موکها و فناوریهای آموزشی اشاره کرد. هم اینک پرسش و پاسخهای ما با این عضو هیئت علمی دانشگاه شهید بهشتی را میتوانید بخوانید:
روند کشور را در حیطهی آموزش مجازی چطور میبینید؟
شیوع بیماری کرونا ویروس در طی ماههای اخیر، سبب بهره گیری گسترده از آموزش مجازی شده است. این حرکت در حیطه تعلیم و تربیت چنان با شتاب بوده است که میتوان به قول کومبز، آن را انتقال به یکباره از دورانی که انسان با چراغهای نفتی به سر میبرده با اختراع لامپهای بسیار نورانی دانست. این فرصتی که کرونا ویروس به وجود آورده، بسیار مغتنم است و آموزشهای مجازی جای خود را در تعلیم و تربیت باز نمودهاند؛ اما چالشهایی نیز بنا بر شتابان بودن آن شکل گرفته است.
عامل نخست، فقدان برنامهریزی و تولید برنامه بوده است. متولیان آموزش مجازی، بنا بر فوریتی که در راهاندازی این نوع آموزشها وجود داشته، تنها به تامل در طراحی آموزشی برای موقعیت جاری و برگزاری دوره بودهاند؛ به همین خاطر برنامه منسجم و آیندهنگرانهای تاکنون در زمینه این دورهها و ترسیم چشماندازهای آن صورت نگرفته است.