گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، مجبتی منگلی؛ اگر ما دولت را یک چرخ دنده برای پیشبرد ماشین کشور تصور کنیم و مردم را نیز چرخ دنده ی بزرگتر دیگری متصور شویم که در ماشین کشور وجود دارد و اتفاقا این چرخ دنده را نیروی محرک اصلی برای ماشین کشور بدانیم، نقص و خلایی بین این دو چرخ دنده وجود دارد که اجازه نمی دهد این دو چرخ دنده در یکدیگر قفل شوند و نیروها به یکدیگر منتقل شود تا کشور با قدرت و شتاب لازم به حرکت ادامه دهد.
خلاء موجود اجازه نمی دهد که حرف مردم در زمینه های مختلف به دولت برسد. حال این حرف چه تفکر جمعی و ایده های جمعی برای حل مسائل مختلف باشد، چه اعتراض و نقد های جمعی از کارهای دولت باشد. اینجا مد نظر ما صحبت پیرامون رساندن اعتراض مردم به دولت یا واضح تر به گوش مسئولین است.
قبل از شرح و معرفی بستری برای پر کردن این خلا راهبردی در دولت در زمینه اعتراض، باید به دو نکته ی مهم در رساندن اعتراض مردم به مسئولین توجه داشت:
1-باید به آداب اعتراض واقف شد.
2-باید اعتراض، درد و حرف اصلی مردم کشور باشد نه خباثت های اغتشاش گران یا هر قشر دیگری که بخواهند سوء استفاده بکنند.
داشتن آزادی و به طور خاص داشتن آزادی در اعتراض مانند سایر ارزش ها از جمله عدالت و استقلال و... ارزشی محسوب میشود که اسلام پیشرو در آن و حرف اسلام دقیق ترین در آن است که به تبع جمهوری اسلامی به عنوان الگویی از اسلام نیز بایداین چنین باشد؛ نکته ای که در دنبال کردن و مطالبه کردن این ارزش‌ها در اسلام وجود دارد دارا بودن آداب این ارزش ها است که آن را متمایز میکند از سایر مکاتب که صرفا مدعی این ارزش ها هستند؛ آزادی و به طور ویژه آزادی در اعتراض نیز از این قضیه مستثی نیست.
این از توضیح نکته اول اما نکته دوم که بیشتر بهش واقف هستید جلوگیری از سوء استفاده معاندین و مخالفین از بستر اعتراضی است که به وجود می آید، مواردی را هم که رسانه ی دشمن از اینجور اعتراضات سوء استفاده کرده کم نیستند خصوصا در این چندسال اخیر.
اما بستر اعتراضی که مد نظر ما هست و اتفاقا این اواخر چندباری هم جواب داده است، فراهم کردن حلقه ی میانی تشکل های دانشجویی برای رساندن اعتراض ها به گوش مسئولین و مطالبه کردن آنها است.
این بستر دو کار انجام می دهد:
اول اینکه حرف مردمی(دقت بفرمائید که میگوئیم مردم نه اغتشاش گر یا کس دیگری) که اعتراض دارند و میخواهند اعتراض کنند را وارد این بستر میکند و آن را با ساز و کارهای خودش که به دور از کارهای اداری و پیچیده است به مسئولین مختلف منتقل و سپس از آنها مطالبه میکند.
اما دومین کار این بستر این است که صدای مردمی را به گوش مسئولین برساند که در رنج و به قولی ناعدالتی به سر میبرند و دغدغه ها خیلی اجازه ی اعتراض یا مطالبه به آنها نمیدهد.
این معرفی اجمالی و خیلی کلی این بستر است که البته باید خیلی دقیق بررسی شود و نکات و ملاحظات آن رعایت شود، به عنوان مثال دو نکته ای که قابل توجه است و باید به آن دقت کرد که این بستر درگیر آن نشود این است که اولا نباید بستر دانشجویی بازوی یک سازمان یا یک بخش دولتی شود چرا که دیگر آن وقت حلقه ی میانی نیست و بخشی از دولت میشود و ثانیا باید با مبانی عمیق وارد کار میدانی شوند که به انحراف و یا انفعال تبدیل نشوند.
مجتبی منگلی - کارشناسی مهندسی معدن و دبیر سیاسی انجمن اسلامی دانشگاه صنعتی امیرکبیر
انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.