گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، علی فلاحی؛ در ابتدا با پیش‌فرض اینکه همه خوانندگان این نوشته، با سیستم انتخاباتی آمریکا آشنا هستند به بررسی وضعیت ایالت‌های آمریکا می‌پردازیم. مثل همه‌ی تحلیل‌گران ابتدا ایالت‌های قرمز و آبی را کنار می‌گذاریم؛ این ایالت‌ها ایالت‌هایی هستند که در طول تاریخ یا حداقل چندین انتخابات گذشته رفتار انتخاباتی مشخص و قابل پیش‌بینی‌ای(حداقل در انتخابات ریاست‌جمهوری) داشته‌اند. مثلا ایالت تگزاس که به طور سنتی ایالتی جمهوری‌خواه و اصطلاحا قرمز محسوب می‌شود آخرین باری که در انتخابات ریاست‌جمهوری به نامزد دموکرات‌ها رای داد و ۲۶ رای الکترال خود را به آنها تقدیم کرد در انتخابات سال ۱۹۷۶ بود(تعداد آرای الکترال فعلی تگزاس ۳۸ است و دومین ایالت مهم از این نظر محسوب می‌شود)، یعنی ۴۴ سال پیش، و بعد از آن در ۱۰ انتخابات با فاصله نسبتا قابل توجهی به کاندیدای جمهوری‌خواه رای داده است.
دموکرات‌ها هم پایگاه‌های سنتی‌ای این چنینی کم ندارند، از جمله مهمترین ایالت آمریکا یعنی کالیفرنیا با ۵۵ رای الکترال. نکته جالب ماجرا اینجاست که این ایالت‌ها همانطور که رنگشان برای تحلیل‌گران از قبل مشخص است، در ستادهای انتخاباتی هم خیلی زود کنار گذاشته می‌شوند. مثلا هیچ یک از دو کمپین اصلی انتخاباتی آمریکا سرمایه‌گذاری تبلیغاتی خاصی بر روی دو ایالتی که گفتیم نمی‌کنند، نامزد دموکرات‌ها از پیروزی در کالیفرنیا مطمئن است، نامزد جمهوری‌خواه‌ها هم از شکست، پس سرمایه‌گذاری بر روی این ایالت برای هیچ‌کدام از کمپین‌ها منطقی نیست. به همین راحتی کالیفرنیا که پرجمعیت‌ترین ایالت آمریکاست و اگر کشور مستقلی بود پنجمین اقتصاد بزرگ دنیا می‌بود از رقابت‌ها و تبلیغات انتخاباتی و حتی برنامه‌های نامزدها، کنار گذاشته می‌شود.(به نظر نمی‌رسد که رابطه مستقیم میزان پررنگ بودن ایالتی در برنامه‌ها و شعارهای نامزدها با اهمیت انتخاباتی آن ایالت نیاز به توضیح و استدلال داشته باشد)
در مرحله دوم رنگ ایالت‌هایی را که یکی از دو کاندیدا در میانگین نظرسنجی‌ها مقدار قابل توجهی در آنها پیش است نیز مشخص شده فرض می‌کنیم. با این اوصاف ۱۱ ایالت باقی می‌مانند که مجموعا ۱۵۷ رای الکترال دارند. این ۱۱ ایالت به ترتیب تعداد رای الکترال عبارت هستند از؛ فلوریدا(۲۹) - پنسیلوانیا(۲۰) - اوهایو(۱۸) - میشیگان(۱۶) - جورجیا(۱۶) - کارولینای شمالی(۱۵) - آریزونا(۱۱) - ویسکانسین(۱۰) - مینسوتا(۱۰) - آیوا(۶) - نوادا(۶)
۶ ایالتی که مشخص شده‌اند(زیر آنها خط کشیده شده است) ایالت‌های سرنوشت‌ساز سال ۲۰۱۶ هستند. یعنی تنها ایالت‌هایی که نظرشان نسبت به انتخابات سال ۲۰۱۲ تغییر کرد. سایر ایالت‌ها به همان گزینه‌ای رای دادند که در سال ۲۰۱۲ رای داده بودند و فقط این ۶ ایالت بودند که با تغییر رنگ از آبی به قرمز پیروزی را به اردوگاه جمهوری‌خواه‌ها بردند. جالب اینجاست که در ۳ ایالت پنسیلوانیا، میشیگان و ویسکانسین ترامپ با اختلاف کمتر از یک درصد و در فلوریدا با اختلاف ۱.۲ درصد پیروز شد. اکثر نظرسنجی‌های انتخاباتی در این ۴ ایالت کلینتون را به عنوان پیروز پیش‌بینی کرده بودند. پس اولین دلیل ابهام در نتایج انتخابات همین جا مشخص می‌شود، فاصله‌ی بسیار کم کاندیداها در ایالت‌های کلیدی و سرنوشت‌ساز که باعث می‌شود نتوان به نظرسنجی‌ها اعتماد کرد. اما با این وجود اگر بخواهیم بر اساس نظرسنجی‌های فعلی رنگ این ایالت‌ها را مشخص کنیم تقریبا به یک چنین چیزی می‌رسیم.
نکته حائز اهمیت در تحلیل نظرسنجی‌های انتخاباتی پدیده‌ای است به نام رای‌دهندگان خجالتی. یعنی کسانی که با مراکز افکارسنجی و حتی بعضا اطرافیان خود صادق نیستند و رای خود را پنهان می‌کنند. نکته مهم اینجاست که اغلب این خجالتی‌ها طرفدار ترامپ هستند و اگر هم نتوان آنها را طرفدار ترامپ محسوب کرد اما نهایتا رای‌شان به ترامپ خواهد رسید. علت این اتفاق گرچه قابل حدس اما مفصل است که در اینجا بنا نداریم به آن بپردازیم. گرچه قصد پیش‌بینی قطعی نداریم اما با این اوصاف ایالت‌هایی که ترامپ در آنها پیش است را فعلا به نام ترامپ می‌نویسیم.
تا اینجا تنها چیزی که می‌توان به صورت قطعی گفت این است که ترامپ در نظرسنجی‌ها از بایدن عقب افتاده است و برای پیروزی به ۶۶ رای الکترال دیگر نیاز دارد. البته نظرسنجی‌های کشوری را که زیاد در رسانه‌های فارسی‌زبان می‌بینیم فراموش کنید. اگر با سیستم انتخاباتی آمریکا آشنا باشید احتمالا متوجه هستید که این نظرسنجی‌ها هیچ اهمیتی ندارند.
با نگاهی به نقشه بالا و لیست ایالت‌های کلیدی متوجه می‌شویم اهمیت دو ایالت بیشتر از بقیه است. فلوریدا و پنسیلوانیا. فعالیت‌های انتخاباتی هر دو کمپین نیز این گزاره را تایید می‌کند. میزان سفرهای انتخاباتی کاندیداها و معاونین‌شان و برگزاری همایش‌های انتخاباتی و همچنین مقدار هزینه‌های تبلیغاتی آنها در این دو ایالت بسیار بیشتر از سایر ایالت‌هاست. ترامپ با پیروزی در این دو ایالت می‌تواند بیشتر از نصف راه پیروزی را طی کند. او همین چند روز پیش هم برای تشویق فلوریدایی‌ها به رای دادن به خودش، رای خود را در این ایالت به صندوق انداخت. البته فعلا میانگین نظرسنجی‌های معتبر بایدن را در فلوریدا حدود ۲.۵ درصد و در پنسیلوانیا حدود ۵ درصد جلوتر از ترامپ نشان می‌دهند. پس در روزهای آینده بیشتر حواستان به اخبار این دو ایالت باشد. ایالت‌های مهم دیگر از جمله کارولینای شمالی، آریزونا و ویسکانیسن نیز به ترتیب(با توجه به میزان فاصله در نظرسنجی‌های فعلی) امیدهای بعدی ترامپ برای پیروزی هستند نیز جای بررسی دقیق‌تر دارند اما جهت طولانی نشدن نوشته فعلا به آنها نمی‌پردازیم. این ایالت‌ها از آنجا که حتی پیروزی در دو ایالت اصلی نیز برای ترامپ کافی نیست در درجه بعدی اهمیت برای بررسی در روزهای آینده قرار می‌گیرند.
ناگفته نماند که شک و تردیدهای در رابطه با قرمز ماندن تگزاس در سال ۲۰۲۰ وجود دارد اما با توجه به سابقه به شدت جمهوری‌خواه این ایالت و همچنین جدی نبودن این تهدید برای ستاد ترامپ(حداقل از فعالیت‌های کم آنها در تگزاس این‌چنین برداشت می‌شود) فعلا به آن نمی‌پردازیم و همچنان آن را کاملا قرمز حساب می‌کنیم، اما اگر در روزهای آینده در این ایالت زنگ خطر برای ترامپ به صدا درآمد در قسمت دوم متن به اثراتی که این اتفاق کم سابقه و همانطور که گفته شد بی سابقه در ۴۴ سال اخیر می‌تواند بر معادلات انتخاباتی بگذارد نیز می‌پردازیم.