یادداشت دانشجویی |
گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، سید امیرمحمد حسینی؛ هفته پیش با اطلاعات دقیقی که معلوم شد از طرف آژانس جاسوسی بین المللی اتمی در اختیار سرویس‌های صهیونیستی قرار گرفته است، عوامل تروریستی این رژیم موفق به ترور شهید محسن فخری‌زاده یکی از نوابغ برنامه هسته‌ای کشورمان شدند. در پی این‌چنین اقدامات ادامه‌دار و مجرمانه‌ای، غیرت ملّی مردم ایران به‌جوش آمد و یک‌دل و یک‌صدا خواستار مجازات و تنبیه همه‌ی آمران و عوامل این عمل شدند تا مسیر دستیابی سرویس‌های بیگانه به سرمایه‌های ملّی مسدود گردد. در پاسخ به این مطالبه‌ی بحق و ملی، مجلس طرحی موسوم به «اقدام راهبردی برای لغو تحریم‌ها» که از ماه‌ها پیش مطرح شده بود را با دو فوریت در دستور قرار داد و به رای گذاشت که با اکثریت آرا تصویب و به شورای نگهبان ارائه شد.
اما در کمال تعجب، این طرح با ذکر ایراداتی به مجلس برگردانده شد؛ آن هم تناقض ضرب الاجل یک ماهه به طرف‌های دیگر برای انجام تعهدات خود با یکی از مصوبات شورای عالی امنیت ملی بود! در نهایت پس از مناقشات فراوان، فرصت یک ماهه به دو ماه افزایش یافت. تغییر این بند از مصوبه اولیه مجلس امکان هر گونه ضرب الاجل کمتر از دو ماه را در مورد پروتکل الحاقی منتفی کرد و این دقیقاً همان فرصتی را به طرف‌های بدعهد و متخاصم می‌دهد که می‌خواستند فرصتی برای آمادگی در مقابل اقدام متقابل ایران یابند. از سوی دیگر با توجه به تصمیم جدی غرب‌گرایانِ مذاکره‌پرست برای آغاز دور جدید مذاکرات در دولت بایدن، چنین طرحی عملاً خاصیت بازدارندگی خود را از دست می‌دهد و اقدامات ما را به کنشِ «شیری بی‌یال و دم» تبدیل می‌کند.
پس از این اقدام هماهنگ شورای نگهبان و هیئت رئیسه مجلس با شورای عالی امنیت ملی، پرسش‌های منطقی‌ای در ذهن هر هوشِ سیاسی نقش می‌بندد؛ چرا این مصوبه باید به‌قدری محرمانه باشد که حتی نمایندگان مجلس شورای اسلامی نیز از آن بی‌اطلاع باشند؟ و اگر مصوبه به گفته‌ی شورای عالی امنیت ملی چنین سطح رازداری را می‌طلبد، آیا محرمانه‌گیِ آن به معنای کنار نهادن و عدم حل مسئله اساسی و مشکل وارده است؟ یا آنچنان که معقول و منطقی است، وقتی شورا چنین سطح محرمانه‌گی را در این سطح بالا تعیین می‌کند، خود نیز مسئول و متولّیِ حفظ منافع ملّی با طرحی اجرایی در این مسئله شود. اما کدام مسئولیت‌پذیری؟ کدام اقدام مقتضی و متناسب با خیانت‌ها و جاسوسی‌های آژانس انجام گرفته است تا دیگر خون سرمایه‌های علمی و ملی کشور ما به دست جانیان صهیونیستی بر زمین نریزد؟
آیا این سوال برای نهاد‌های تصمیم ساز مطرح نیست که چرا وقتی دشمن حتی به تعهد بین‌المللی خویش -که البته تماماً به نفع او و به ضرر ما تمام شده- خیانت کرده، تغییری در رفتار و واکنش ما نسبت به مسئله‌ی برجام ایجاد نمی‌شود؟ چرا وقتی آژانس بین المللی در خیانتی آشکار، به گفته نماینده ایران، گزارش محرمانه کشور در خصوص نصب آبشار‌های جدید را حتی قبل ارائه به شورای حکام در اختیار همه رسانه‌های بین‌المللی قرار داده - که نقض آشکار حقوق کشور و ملت ایران است- هیچ واکنشی از طرف نهاد‌های تصمیم ساز انجام نمی‌گیرد؟ آیا با وجود شرایط کنونی نباید در نحوه برخورد با طرف خاطی و متجاوز تغییر رویه صورت گیرد؟
جمهوری اسلامی ایران طبق اصل قرآنی بسیار پیش از این باید از «مخمصه‌ی برجام» خارج می‌شد؛ «هوَإِمَّا تَخَافَنَّ مِنْ قَوْمٍ خِیَانَةً فَانْبِذْ إِلَیْهِمْ عَلَی سَوَاءٍ إِنَّ اللَّهَ لَایُحِبُّ الْخَائِنِینَ؛ چنانچه از خیانتکاری گروهی از معاهدین خود سخت می‌ترسی در این صورت تو نیز با حفظ عدل و درستی، عهد آن‌ها را نقض کن و پیمان را به‌سوی آن‌ها پرتاب کن». جریان غربگرا که ابتدا مذاکرات برجامی خود را بر مبنای رفع تمامی تحریم‌ها نهاد، پس از شکست این پروژه سیاسی، علت انعقاد برجام را منزوی کردن آمریکا نامید که در آن نیز موفقیتی کسب نکرد، حال با آمدن «گرگی در جامه گوسپند» قصد تکرار همان اشتباهات گذشته را دارد و دوباره نیت کرده پروژه برجام ۲ را پیش ببرد که قطعاً نتیجه‌ای جز «همه باخت و هیچ برد» نخواهد داشت. همچنین در طی اقدامی پرسش برانگیز در پی معرفی شهید فخری زاده بعنوان «شهید برجام» است تا با خون آن شهید عزیز برای مذاکرات احتمالی آتی، کسب آبرو کند.
چگونه دستگاه‌های تصمیم‌گیر متوجه پروژه خطرناک جریان غربگرا نشدند و عملاً نظام را در آستانه برجام‌های دیگر قرار دادند؟ چه تضمینی وجود دارد در بازه پساترامپ تا انتخابات ۱۴۰۰، مسئولین «غرب‌گرای مذاکره‌پرست» خسارت‌های محض متعددی تحمیل نکند؟ آیا زمان آن نرسیده تا دلسوزان انقلاب اسلامی، اقدامی برای حفظ منافع نظام اسلامی و ملت انجام دهند و مانع پیشروی بیش از پیشِ جریان غربگرا در فروش امکانات ملّی به استکبار جهانی که قطعاً دارای خسارات محض و فاجعه‌آمیز است شوند؟
سید امیرمحمد حسینی - عضو شورای سیاسی بسیج دانشجویی دانشگاه علامه طباطبایی
انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.
ارسال نظرات