ایران و چین؛ توافق یا قرارداد؟

گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، سپهر قاسمی؛ در این تفاهم نامه (سند راهبردی ایران وچین)، که برخی به اشتباه از آن به عنوان قرارداد یاد کرده اند، طرفین صرفا بر یک نقشه همه جانبــه بــرای تحقق مشــارکت جامع راهبــردی و ارتقای عملی آن توافق کرده اند که تحقق هر بخشی از آن می تواند هر دو کشور را منتفع کند.

برخلاف برخی از کشورها که تاریخ آنها پر از دخالت های ویرانگــر در امور ســایر کشورهاســت و بیــش از عمل اهل شعار هستند، چین و ایران فاقد چنین تاریخ ننگینی هستند. در دوران کنونی که متاسفانه دولت اصرار به برجام دارد و خواهان روابط دوستانه با غرب است، منعقد کردن چنین توافقی می‌تواند بزرگترین خدمت به کشور باشد و کشور را از زیر فشار آزاد کند.

البته باید به این نکته اشاره داشت که انعقاد این توافق حکایت امروز و دیروز نیست؛ بلکه طی دیداری که در سال ۱۳۹۴ مقام معظم رهبری با رئیس‌جمهور چین داشتند از «توافق ایران و چین برای روابط استراتژیک ۲۵ ساله» صحبت کرده بودند.

همان طور که رهبر معظم انقلاب در این دیدار فرمودند: دولت و ملت ایران همواره به دنبال گسترش روابط با کشور‌های مستقل و قابل اطمینان همچون چین بوده و هست و بر همین اساس، توافق رؤسای جمهوری ایران و چین برای یک روابط استراتژیک ۲۵ ساله، کاملاً درست و حکمت‌آمیز است، جمهوری اسلامی ایران هیچ‌گاه همکاری‌های چین در دوران تحریم را فراموش نخواهد کرد. سیاست‌های سلطه‌گرانه‌ی برخی کشور‌ها به‌ویژه آمریکا و همکاری غیرصادقانه آن‌ها با کشور‌های دیگ موجب شده است که کشور‌های مستقل، به‌دنبال همکاری‌های بیشتر با یکدیگر باشند و توافق ایران و چین برای روابط استراتژیک ۲۵ ساله در همین چارچوب است که باید با پیگیری جدی دو طرف، توافق‌ها حتماً به مرحله‌ی عملیاتی برسند.

چون این رابطه مبتنی بر نگاهی راهبردی و درازمدت است؛ بنابراین طبق سخنان مقام معظم رهبری داشتن چنین روابطی به خیر و صلاح مملکت است که منافع هر دو کشور در آن لحاظ شده است و ناشی از ضرورت ها و الزامات مقطعی نیست، پس نباید سطحی به چنین رابطه‌ای نگاه کرد؛ زیرا از یک طرف ایران علاوه بر نفت و شیلات ، کالا و محصولات فراوانی را به کشور چین صادر می‌کند که همین امر موجب رونق اقتصادی کشور می‌شود.

از این رو هرگونه مقایسه میان امضای این ســند با مسائل سیاست داخلی، سیاســت خارجی، برجام یــا موضوعات منطقه ای و بین المللی یک اشتباه فاحش است که می‌تواند اذهان عمومی را گمراه کند. این سند، سندی دو سر برد برای هر دو کشور است؛ زیرا ایران در فهرست قدرتمندترین کشورهای جهان از لحاظ نظامی قرار گرفته است و چین نیز دارای دانش و توان اقتصادی و تجاری بالایی است. پس بی شک این دو کشور می‌توانند در سایه انعقاد توافقی بلند مدت و استراتژیک از امتیازات زیادی بهرمند شوند.

پس اکنون باید از منتقدان سند راهبردی ایران و چین پرسید که چرا کشور باید از این امتیازات محروم شود ؟ بر هیچ کس پوشیده نیست که چین اکنون پرسرعت‌ترین اقتصاد بزرگ دنیا است که به طور میانگین سالانه ۱۰ درصد رشد را تجربه کرده است . پس ایران باید به سمت توسعه روابط با چین گام بردارد.

اتفاقاً به همین دلیل است که اخیرا رسانه‌های معارض با حمایت و برنامه ریزی مقامات ایالات متحده آمریکا سعی در تخریب سند همکاری ایران با چین را دارند و ملت ایران باید هوشمندانه مانع رسیدن دشمن به اهدافش شوند تا بتوانیم به لطف خداوند بدون اتکا به قراردادهایی همچون برجام موفق شویم.

فلذا این توافق از آن دست موضوعاتی است که نمی توان با عجله و شتابزدگی نسبت به آن نتیجه‌گیری کرد. چون منافع این دست اسناد کوتاه‌مدت و فوری نیستند؛ بلکه در یک بستر زمانی میان مدت و بلند مدت و در سطح استراتژیک و راهبردی به نتیجه می‌رسند.

ضمنا نباید این گونه تصور شود که ایران تا زمانی که تحریم است نگاهش به شرق باشد؛ بلکه تعهد ایجاب می‌کند تا زمانی که طرف مقابل پای عهد خود ایستاده است، ما نیز پایبند عهد و پیمان خود باشیم نه چون برجام که دشمن چند سال است از آن خارج شده ولی ما همچنان اصرار به بازگشت به برجام داریم.

سپهر قاسمی - کارشناسی رشته فرش دانشگاه دولتی شیراز

انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.