ناو جنگی اعزامی به «کارائیب» تهدید جدید ایران برای آمریکاست

گروه سیاسی خبرگزاری دانشجو - احمد رضاپور؛ نشریه بلومبرگ آمریکا در مطلبی تحت عنوان «کشتی جنگی عازم ونزوئلا تهدید جدید ایران برای ایالات متحده آمریکاست» و به قلم «جیمز استاوریدیس» دریاسالار بازنشسته نیروی دریایی آمریکا نوشت: ناوبندر مکران کشتی بزرگ نیروی دریایی ایران درحال عبور از اقیانوس اطلس است و طبق گزارش‌ها مقصد سفر آن کارائیب می‌باشد. روی عرشه کشتی محموله‌ای بسیار کشنده وجود دارد: هفت قایق موشک انداز و تهاجمی که احتمالاً راهی ونزوئلا است.

این قایق‌های تندرو از کلاس پیکاپ ایرانی‌ است و معمولاً توسط سپاه پاسداران انقلاب اسلامی به کار گرفته می‌شوند. طول این قایق‌ها حدود ۶۰ فوت است و قابلیت حمل یک جفت اژدر ۱۳ اینچی و نیز دو موشک ضدکشتی دارد که برد عملیاتی آن در وضعیت سطح به سطح نزدیک به ۲۰ مایل است. برخی از گزارش‌های حاکی از آن است که یک ناو جنگی ایرانی محموله و ناوبندر مکران را همراهی می‌کند.

تصویر ماهواره‌ای ناوبندر مکران - ادعا شده هفت قایق تندرو درحال ارسال به ونزوئلا است

«جیمز استاوریدیس» دریاسالار بازنشسته نیروی دریایی آمریکا در ادامه نوشت: من به همراه بسیاری از افسران نیروی دریایی آمریکا کلاس این شناور را به خوبی می‌شناسیم. ما به دفعات این کشتی را در خلیج ع-ر-ب-ی! درحال ارعاب کشتی‌ها و برخی اوقات به چالش کشیدن کشتی‌های جنگی‌مان دیده‌ایم. این قایق‌ها به ویژه در مسیرهای دریایی محدودی نظیر منطقه خلیج(!) کاملاً خطرناک هستند.

نکته منحصر به فرد در این موقعیت این است که این قایق‌ها همراه ناوبندر مکران است که می‌تواند به عنوان یک کشتی مادر ۷۵۵ فوتی برای قایق‌های موشک‌انداز عمل کند و بستری جهت ارائه پشتیبانی لجستیکی، تسلیحاتی، تامین سوخت در مسافت‌های طولانی باشد. ناوبندر مکران پس از تخلیه شناورهای تندرو می‌تواند با عرشه پروازی بزرگ خود برای بالگردها عملیات انجام دهد و به طور موثری دامنه نبرد را برای قایق‌های گشت‌زنی گشترش دهد. 

بین ایران و ونزوئلائی که بسیار نزدیک به سواحل آمریکاست، چه اتفاقی افتاده؟ ونزوئلایی‌ها چگونه با ایرانی‌ها در بهره‌برداری از این قدرت دریایی همکاری می‌کنند؟ از دو دهه گذشته روابط نزدیکی میان تهران و کاراکاس وجود دارد که آغازگر آن هوگو چاوز رئیس جمهور قبلی ونزوئلا بود. از همین رو، نیروی دریایی دو کشور از اواخر قرن گذشته با یکدیگر همکاری می‌کنند.

ونزوئلا از شرق با گویان، از جنوب با برزیل و از غرب با کلمبیا همسایه است

هنگامی که چاوز در سال ۲۰۱۳ درگذشت و نیکلاس مادورو زمام امور را بدست گرفت، نزدیکی دو کشور عمق بیشتری پیدا کرد. روابط تلخ با آمریکا، تحریم‌های فلج کننده و بلندپروازی‌های منطقه‌ای(!) از جمله اشتراکات میان تهران و کاراکاس است. در اواخر دهه ۲۰۰۰ میلادی، وقتی فرمانده نیروهای ارتش آمریکا در منطقه جنوب قاره (سوتکام - SOUTHCOM) بودم، همواره پیرامون اقدامات دریایی خلاف قاعده(!) ونزوئلا علیه متحدان ایالات متحده نظیر «کلمبیا» و «ترینیداد و توباگو» نگرانی داشتم. 

قایق‌های موشک انداز ایرانی کاربرد بالقوه‌ای برای نیروی دریایی ونزوئلا دارد. واضح‌ترین کاربرد آن، مرعوب کردن کشتی‌های جنگی کلمبیا می‌باشد که اغلب در آب‌های جنوبی کارائیب عملیات انجام می‌دهد. این دو کشور درگیر اختلافات ارضی هستند و در همین راستا، کلمبیا در تلاش برای تامین غدایی مخالفان مادورو در ونزوئلا از سوی آمریکا است. 

یکی از گزینه‌های ونزوئلا استفاده از قایق‌ها ایرانی برای محافظت و اسکورت کشتی‌های تجاری است که تحریم‌های آمریکا را نقض می‌کنند. پس از توقیف و مصادره بیش از یک میلیون بشکه نفت ارسالی به ونزوئلا توسط آمریکا، به نظر می‌رسد مادورو به این جمع بندی رسیده که نیاز به طرحی قوی‌تر برای محافظت از کشتی‌هایی دارد که به بندرهای این کشور وارد و یا از آن خارج می‌شوند.

کارائیب منطقه‌ای غنی از کشتی‌های تفریحی، محموله‌های تجاری و شناورهای بزرگتری است که عازم کانال پاناما هستند. ونزوئلا همچنین می‌تواند با کوبا محور دریایی در شرق کارائیب تشکیل دهند. هنوز مشخص نیست که ملوانان ایرانی خود با قایق‌های تندرو در عملیات شرکت خواهند کرد یا ونزوئلایی‌ها را برای آن تحت آموزش قرار می‌دهند. در هرصورت، این موضوعی مهم و بسیار نگران‌کننده برای سوتکام (فرمانده نیروهای ارتش آمریکا در منطقه جنوب قاره) در میامی است. 

این دریاسالار در پایان ضمن پیشنهاد آماده سازی برای اقدام مستقیم نوشت: آمریکا باید هرگونه اطلاعات پیرامون ناوبندر مکران را به سازمان‌های دولتی ارائه کند تا بتوانند همراه شرکای منطقه‌ای خود پاسخی هماهنگ به این موضوع بدهند.