گزارش|
گروه استان‌های خبرگزاری دانشجو- محمد جواد سمیعی؛ در این روزگار پر اتفاق و شلوغ، شاید یک طبیعت بکر و هوای تازه آن چیزی باشد که وجودمان را دوباره معنا دهد. یکی از همین مناطق سرسبز و خوش آب و هوا که برای مردم بوشهر يكي از معدود مناطق دست نخورده زیست محیطی نیز به حساب می‌آید پارک ملی دریایی نایبند است که به گفته مردم محلی تنها منطقه ای است که می توان در آن قدم زد.
ماجرای یک ساخت و ساز در دل این طبیعت بکر و دست نخورده باعث شده است تا موج اعتراضات فعالین محیط زیستی و برخی از مردم بومی به راه بی‌افتد. شرکت پتروشیمی ساسول با اخذ مجوزهای لازم که البته نوع روابط مدیرعامل این شرکت نیز در اخذ آن‌ها بی تاثیر نبوده است، اقدام به ساخت یک مجتمع تفریحی اقامتی برای کارکنان خود در آن منطقه می‌کند.
پارک ملی دریایی نایبند تنها مامنی است که حیوانات می توانند به آنجا پناه ببرند و تنها امید مردم برای بقای گونه‌های مختلف گیاهی و جانوری است که باید سازمان محیط زیست با تمام وجود از آنجا محافظت کند. به علت ساخت اسکله و ساحل تفریحی، هزاران هکتار از کوه‌ها این منطقه تخریب و داخل دریا ریخته شده است و به همین علت زیستگاه گیاهان دریایی به مخاطره افتاده است.
طبق اصل ۵۷ قانون اساسی هرگونه حرکتی که به محیط زیست صدمه بزند و آن را تخریب کند، خلاف قانون است و سوال اساسی اینجاست که چرا باید در چنین پارکی که هم منطقه ای برای استفاده عموم مردم است و هم یک زیستگاه مهم برای حیوانات و گیاهان منطقه، باید تحت تاثیر ساخت و ساز تجاری یک شرکت خصوصی قرار بگیرد؟
به گفته فعالان محیط زیست منطقه؛ شرکت آریا ساسول با نشان دادن یک رفتار دوگانه، سعی در آرام کردن فضا به نفع خود دارد. این شرکت از طرفی می گوید ما حامی محیط زیست هستیم و از طرف دیگر کل زیستگاه حیوانات این منطقه را تهدید کرده و در یک منطقه زیست محیطی اقدام به ساخت آپارتمان‌های چهار طبقه برای کارکنان خود در حدود 20 هزار متر کرده است.
بدیهی است که طبق قانون، هرگونه ساخت و ساز در مناطق چهارگانه محیط زیستی، ممنوع است و سوال اینجاست که چگونه به این شرکت اجازه ساخت و ساز داده شده است؛ اما فرهاد قلی پور؛ مدیرکل محیط زیست استان بوشهر حرف‌های دیگری داشت. این پروژه به عنوان یک پروژه اقامتی گردشگری و زیست‌محیطی در سال ۹۵ مجوزهای لازم را نه فقط از سازمان محیط زیست؛ بلکه از بقیه ارگان‌های زیربط هم دریافت کرده است؛ با این توضیح که محل احداث این پروژه هم در زون گردشگری منطقه حفاظت شده ما قرار دارد و هم در آن دسته از اراضی قرار دارد که زمین آن قبلا خریداری شده بود و مالک داشته است و زمین ملی نیست.
ما در ادامه و در سال ۹۷ به این مجوز ورود کردیم و خواستار تغییراتی در مجوز شدیم. در سال ۹۵ فقط موضوع، یک پروژه اقامتی بود و ما در سال ۹۷ این پروژه را تبدیل کردیم به یک پروژه اقامتی، گردشگری، تحقیقاتی و زیست محیطی. یعنی به این پروژه کاربری هایی مثل موزه، باغ گیاه شناسی، آکواریوم دریایی و مرکز تحقیقات زیست محیطی اضافه شد؛ البته در این روند نظارت هم می‌کنیم و الان باید بگویم یکسری اشکالات نیز در آن وجود دارد. از دیگر تغییراتی که در این مجوز حاصل شد می‌توان به گرفتن تعهد محضری از این شرکت برای استفاده از نمای سنتی و متناسب با بوم و نمای منطقه، اشاره کرد.
باید این نکته را هم بگویم ما به هیچ عنوان در مناطق محافظت شده موافق نیستیم که پروژه‌هایی در این حجم اجرا شود. متاسفانه در این مورد خاص کم دقتی صورت گرفته است؛ البته حسن این پروژه این است که در مرز منطقه ما قرار دارد و در زون حفاظتی ما نیست. مهمترین نکته این است که ما هیچ‌گونه ورود مردم محلی را به منطقه محدود و ممنوع نکرده ایم و نخواهیم کرد. مردم محلی می تواند آزادانه در آنجا تردد کنند و گردشگران هم طبق ضابطه می‌توانند در منطقه ورود کنند.
.
این پروژه ۵۰ درصد پیشرفت فیزیکی دارد و تاکید ما این است که باید حتماً در اختیار عموم مردم قرار بگیرد و تنها بخشی که اقامتگاه‌های خودشان است مي‌تواند در دسترس خود شرکت قرار داشته باشد. تمامی امکانات گردشگری از جمله آکواریوم دریایی سالن آمفی تئاتر باغ گیاه شناسی باید در دسترس عموم قرار بگیرد.
به صورت كلي چيزي كه هم فعالين محيط زيستي و هم مديران محيط زيست منطقه بر سر آن تفاهم دارد اين است كه، اینگونه مناطق و محدوده های محیط زیستی که در منطقه وجود دارد، نباید تحت اختیار شرکت‌های خصوصی برای ساخت و ساز قرار بگیرند و دادن مجوز به این شرکت‌ها برای ساخت و ساز در کل یک کار اشتباه است.
بايد منتظر ماند وديد كه بالاخره كي قرار است يك سازوكار شفاف براي حفاظت و حمايت از محيط زيست در ايران شكل بگيرد.
ارسال نظرات