به گزارش گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، سید محمد مقیمی، رئیس دانشگاه تهران در ششمین کنفرانس مدیریت منابع انسانی که در دانشکده مدیریت دانشگاه تهران برگزار شد، گفت: امروزه همه علمای علم مدیریت اتفاق نظر دارند که آنچه باعث تفاوت سازمانها و جوامع و مزیتهای رقابتی آنها میشود، منابع انسانی آنها است.
مقیمی توجه به منابع انسانی را یکی از عوامل مهم برتریجویی کشورها دانست و با اشاره به ظرفیتهای بالقوه و بسیار بالای منابع انسانی ایران، تصریح کرد: متأسفانه از منابع انسانی در ایران به شکلی کارآمد که امروزه تحت عنوان منابع انسانی کارآفرین از آن یاد میشود، استفاده نشده است.
رئیس دانشگاه تهران افزود: هنوز با شکل مطلوب استفاده از منابع انسانیمان فاصله داریم. در سازمانهای ایران اعم از دانشگاه به عنوان یک سازمان دانشی و یا سازمانهای بروکراتیک موجود، دارای منابع انسانی با تحصیلات و ظرفیت بالا هستیم، اما با وجود در اختیار بودن چنین نیروهایی، نه کارکنان دارای رضایتمندی هستند و نه اینکه فرصت برای بروز و ظهورشان داده میشود.
وی رونق گرفتن چرخه رضایت بین ذینفعان مختلف در جامعه را مستلزم توجه به تمام مراحل مدیریت انسانی دانست و خاطرنشان کرد: گاهی یک توجه به کارمند و عنایت به کرامت انسانی کارکنان میتواند موجب افزایش کاراییشان شود. باید دقت داشته باشیم که همه چیز هم انگیزههای مادی نیست.
رئیس دانشگاه تهران افزود: برای داشتن کارکنان ریسکپذیرتر و خلاقتر باید یک بار دیگر در مدیریت منابع انسانیمان بازنگری کنیم و بین «رفتار بروکراتیک» و «آزاد گذاشتن کارکنان» یک راه میانهای را انتخاب کنیم که آن راه میانه، رفتار کارآفرینانه است؛ رفتاری که هم رفتارهای اداری را چارچوبپذیر میکند و هم موجب افزایش بروز خلاقیت کارکنان میشود.
مقیمی تاکید کرد: برای تحول سازمان باید رویکردهای سازمان در حوزه منابع انسانی را با روشهای کارآفرینانه مورد ارزیابی قرار دهیم.
وی در بخش دیگر سخنانش با بیان اینکه توجه صرف به تحصیلات و یا سابقه کار برای انتخاب بهینه نیرو کافی نیست، گفت: آنچه در حال حاضر در زمینه استخدام نیروی انسانی در آگهیها و فراخوانهای دستگاههای دولتی و بخش خصوصی دیده میشود، همچنان تاکید بر میزان تحصیلات و سابقه کار است و متأسفانه به جنبههای کارآفرینانه، خلاقمحور و جنبههای روانی و انطباق ویژگیهای رفتاری فرد با شغل توجهی نمیشود.
رئیس دانشگاه تهران در پایان اظهار کرد: بیشتر به سمت کمیسازی مدیریت منابع انسانی و سنجشپذیر بودن آن حرکت کردهایم. باید مراقب باشیم که بحثهای کیفی و کیفیت سنجش منابع انسانی به فراموشی سپرده نشود.