به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، حجت‌الاسلام «علی رضائیان» در برنامه تلویزیونی «بدون توقف» با عنوان اینکه آثار بزرگ اعمال ما در دنیای دیگر و در جای دیگر نتیجه می‌دهد، عنوان کرد: یک نفر میلیون‌ها نفر را کشته، خوب یک بار می‌شود این را در این دنیا مجازات کرد، از طرف دیگر گروهی نسخه‌ای را پیدا می‌کنند برای یک درد فراگیر و میلیون‌ها نفر را نجات می‌دهند، پس در دو صورت خوبی و بدی اگر دنیا ادامه نداشته باشد، رفتار و کردار و خوبی و بدی انسان‌ها بی‌معنا می‌شود.
وی در ادامه در پاسخ به این سؤال که «وقتی قرار است سال‌های سال در آن دنیا زندگی یکنواختی داشته باشیم، حتی بهشت خسته‌کننده نمی‌شود»، توضیح داد: عشق انسان چقدر ظرفیت دارد؟ بی‌نهایت است، ما گروه‌های مختلفی داریم که با حالات مختلف و در مدار‌های مختلفی پرش می‌کنند، این پرش مسابقه‌ای بستگی به این دارد که انسان در چه مداری باشد، این مدار‌ها هر کدام یک آثاری دارد، انسان در آن بحر عمیق بی‌نهایت در حال لذت بردن از عجائب مختلف است، و آنقدر این لذت‌ها مختلف است که انسان از آن خسته نمی‌شود.
این کارشناس دینی همچنین عنوان کرد: در این دنیا یکی از خوف کار مثبتی انجام می‌دهد، یکی دنبال بهشت است و یکی برای رضای محبوب این کار را می‌کند، اگر به آن کسی که در این دنیا جان خودش و زندگی‌اش را برای محبوبش گذاشته بگویی مثلا حاج قاسم برو بهشت آن طرف به تو باغ می‌دهیم، می‌گوید من در این دنیا تمام دارایی و زندگی‌ام را دادم، حالا وعده باغ به من می‌دهید؟ به تعبیری در آن دنیا دو گروه را می‌کِشند، یکی آن‌هایی که خیلی بد هستند، و یک عده‌ای هم آن‌هایی که خیلی خوبند و وقتی به روی محبوب نگاه می‌کنند آن را در آغوش می‌کشند.
رضائیان با اشاره به اینکه پس این سیر ادامه دارد، اظهار کرد: این عشق و رشد در آن دنیا هم ادامه داد، وقتی زن فرعون فقط خدا را می‌بیند و به همه چیز پشت پا می‌زند، این اصلا این دنیا را نمی‌بیند تمام همت او را با چه جبران می‌کنی؟ اینکه همه باغ و بستان را اینجا هم داشت، اینکه می‌گویند «فدخلی فی عبادی ودخلی جنتی» برای عده خاصی است که در اوج قرار می‌گیرند و این بستگی به این دارد که انسان به چه چیز نظر کند.
وی در پاسخ به این سؤال که «چرا در این دنیا میل به ماندن برای آدم‌های خوب هم وجود دارد»، یادآور شد: برای اینکه ما دو نوع دیدن داریم یک دیدن که فردی را با همه کمالات نگاه می‌کنیم و می‌گوئیم دیدمش و توصیف اجمالی از او می‌کنیم، ولی یک وقتی خوبی و جمال او را با تمام وجود درک می‌کنیم مثل دیدن عزیزان‌مان، من اگر باور به زندگی مطلوب داشته باشم و اینکه امتداد این زندگی در آنجاست، دیگر میل به ماندن در این دنیا را ندارم.
این استاد دانشگاه همچنین تصریح کرد: اگر این باور از سنخ دوم و باور درونی شود، مثل اینکه دارم جمال یار را می‌بینم، مثل کسی که شهید شده، شهید چرا یک دفعه آغوش می‌کشد برای آن چیزی که ما از آن فرار می‌کنیم؟، چون او روی یار را دیده و نظر به وجه الله کرده، ما باید به این مرتبه برسیم و این موضوع همین جا هم محقق می‌شود مثل بچه‌ای که از رحم مادر جدا می‌شود، برای همین بزرگان تأکید می‌کنند وقتی این دنیا تمام می‌شود هم مؤمن هم کافر هر دو می‌گویند کاش زودتر آمده بودیم چه زمان؟ وقتی آن دنیا را می‌بینند.
رضائیان در پایان در پاسخ به این سؤال که «نمی‌شد ابدیت در همین دنیا و در همین جا محقق می‌شد؟» تصریح کرد: اینکه شما نزدیک افطار یک لیوان بخورید برایتان لذت‌بخش‌تر است یا در طول روز آب بخورید؟ این تشنگی مهم‌تر از خود آن آب است، لذا حکما قائل به این هستند که من باید آن تشنگی را حاصل کنم، هم در شناخت و معرفت اینگونه است و هم اینجا، عشق زمانی زیبنده است که تاوانش را داده باشد یعنی آن عشق متعالی برای موجودی که صاحب اختیار است اینجا متجلی می‌شود، برای همین است که ارزش انسان مختار والاتر از ملائک می‌شود.
ارسال نظرات