به گزارش گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، نتایج آزمایش‌های انجام شده روی موش‌ها نشان می‌دهد که داروی ضدانعقاد خون که حاوی الیاف و رشته‌های RNA-DNA است می‌تواند با کارایی بالاتری نسبت به دارو‌های فعلی، از انعقاد ناخواسته خون جلوگیری کند.
در حالی که لخته شدن خون برای جلوگیری از، از دست دادن خون و برای ایمنی ما مهم است، انعقاد ناخواسته خون نیز می‌تواند باعث مشکلات سلامتی و حتی مرگ شود. در حال حاضر از هر چهار نفر در سراسر جهان یک نفر بر اثر بیماری‌ها و شرایط ناشی از لخته شدن خون جان خود را از دست می‌دهد. در همین حال، دارو‌های ضد انعقاد که برای کاهش خطرات لخته شدن خون استفاده می‌شوند نیز می‌توانند باعث مشکلات مهمی مانند خون‌ریزی کنترل نشده شوند.
به تازگی پلتفرم ضد انعقاد بیومولکولی جدید توسط تیمی به رهبری کریلی آفونین از دانشگاه کارولینای شمالی ابداع شده است که نویدبخش پیشرفتی انقلابی نسبت به رقیق‌کننده‌های فعلی خون است که در حال حاضر در طول جراحی یا به عنوان دارو استفاده می‌شوند. نتایج یافته‌های این تیم در مجله Nano Letters منتشر شده است.
آفونین گفت: «ما تصور می‌کنیم که استفاده از این پلت فرم جدید ضد انعقاد ما در طی جراحی‌های بای‌پس عروق کرونر، دیالیز کلیه و انواع مداخلات عروقی یاری می‌کند. ما اکنون در حال بررسی این موضوع هستیم که آیا این فناوری کاربرد‌های بالقوه‌ای در آینده در درمان‌های سرطان برای جلوگیری از متاستاز و همچنین در رفع نیاز‌های درمانی مالاریا وجود دارد، مواردی که در آن عامل بیماری می‌تواند باعث مشکلات انعقادی شود.»
آفونین گفت: «همه این‌ها منجر به یک تلاش بین‌المللی و بین‌رشته‌ای عظیم برای توسعه فناوری کاملاً جدیدی شد که فکر می‌کنیم ممکن است این حوزه را متحول کند و توسط سایر حوزه‌های تحقیقات سلامت مورد استفاده قرار گیرد.»
فناوری این تیم به فیبر‌های ضد انعقاد RNA-DNA قابل برنامه‌ریزی تبدیل می‌شود که وقتی به جریان خون تزریق می‌شوند، به ساختار‌های مدولار تبدیل شده که با ترومبین ارتباط برقرار می‌کنند، این آنزیم‌ها در پلاسمای خون هستند که باعث لخته شدن خون می‌شوند. این فناوری به این ساختار‌ها اجازه می‌دهد تا در صورت لزوم از لخته شدن خون جلوگیری کنند، پس از انجام کار، به سرعت توسط سیستم کلیوی از بدن خارج شوند.
ساختار‌های این فیبر از آپتامرها، توالی‌های کوتاه DNA یا RNA استفاده می‌کنند که به طور خاص برای اتصال و غیرفعال کردن ترومبین طراحی شده‌اند.
آفونین گفت: «به جای داشتن یک مولکول کوچک که ترومبین را غیرفعال می‌کند، اکنون ساختار نسبتاً بزرگی داریم که صد‌ها آپتامر روی سطح آن قرار دارد که می‌تواند به ترومبین متصل شود و آن‌ها را غیرفعال کند. از آنجایی که این ساختار بزرگتر می‌شود، برای مدت زمان قابل توجهی طولانی‌تری نسبت به گزینه‌های فعلی در جریان خون گردش می‌کند.»
گردش خون طولانی‌تر و دامنه‌دارتر امکان یک تزریق را به جای دوز‌های متعدد فراهم می‌کند. آفونین گفت: «این فناوری همچنین غلظت ترکیبات ضد انعقاد خون را کاهش می‌دهد و در نتیجه استرس کمتری بر کلیه و سایر سیستم‌های بدن وارد می‌کند.»
ارسال نظرات