به گزارش گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، به نقل از سازمان جهاد دانشگاهی تهران، این مناظره با حضور هیئت داوران دکتر «صباغیان»، عضو هیئت علمی دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران، «حسن فارسی»، عضو هیئت علمی جهاد دانشگاهی و «قاسمی»، عضو هیئت علمی جهاد دانشگاهی برگزار و داوری شد.
در مرحله نخست دو تیم هم‌پاد با موضع موافق و باج با موضع مخالف با گزاره «آیا دولت باید از عرضه پوشاک با مد‌های غیرایرانی و نامناسب جلوگیری کند با یکدیگر رقابت کردند.»
تیم هم‌پاد با موضع موافق:
در ابتدا با چند مفهوم مواجه هستم که در علوم انسانی بیش از هر چیزی درک مفاهیم اهمیت دارد در مرحله نخست مفهوم دولت است اینکه دولت چگونه تشکیل شد در تاریخ چگونه بوده است و... که براساس این تعریف دولت‌های اولیه و حکمرانان برای تأمین امنیت شهروندان تشکیل شدند و کار ویژه آن‌ها تأمین امنیت اجتماعی بود.
دولت مدرن از تأمین امنیت صرف خارج شد و برآوردن نیاز‌های دیگر علت ایجاد آن شد دولت‌های کنونی هم برای انجام امور عمومی و در مرحله بعد تشخیص مصلحت عمومی تشکیل شدند اموری که مربوط به عموم شهروندان است و دولت آن‌را تشخیص می‌دهد که این دولت‌ها به پشتوانه رأی مردم ورود می‌کنند، اما ورود باید جنبه عمومی داشته باشد.
آنچیزی که مطرح است این است که آیا وقتی در مدیا (رسانه) صحبت از پوشاک می‌شود با عموم مواجه هستیم؟
مد، بالاترین فراخوانی را دارد به‌عبارتی یک پدیده فراوان در یک بازه زمانی مشاهده می‌شود حال آیا مد را یک عرصه عمومی می‌دانیم یا خیر؟
مد عرصه عمومی است، چون مربوط به فرهنگ عمومی است ما درباره پوشش لباس در حریم خصوصی و محیط منزل صحبت نمی‌کنیم هدف پوشش فرد در محیط اجتماعی است می‌دانیم لباس واجد هویت است وقتی از مد صحبت می‌شود درباره آنچیزی است که در عرصه اجتماعی با معنای اجتماعی ارتباط دارد پس وارد عرصه کلان می‌شویم نمی‌توان گفت مد در عرصه کلان حتماً تأثیر دارد.
مد بروز و حضور و تأثیرات عمومی دارد تأثیر لباس تنها در حیطه فرهنگی نیست لباس معنای، تأثیرات و تبعات اقتصادی، اجتماعی و سیاسی دارد و در حیطه فرهنگ محدود نمی‌شود پس دولت وظیفه دارد در عرضه آنچه با این میزان تأثیرات دخالت کند.
نماینده واج با موضع مخالف:
مسأله مد و لباس دغدغه فرهنگی برای همه اعضاء است همه مایلیم مد غیرایرانی در ایران رواج نیابد تا جوانان و نوجوانان به آ تمایل نداشته باشند، اما این نوعی برخورد سلبی است که در بلند مدت و کوتاه مدت نه مفید و نه موفق خواهد بود از بزرگی نقل شده برای هر مسأله پیچیده راه حل‌های سریع ساده و غلط وجود دارد نامفید بودن این گزاره به سرمایه اجتماعی دولت بستگی دارد هر چه دولت منتخب شمار بیشتری از مردم باشند سرمایه اجتماعی بیشتری دارند.
سرمایه ریالی دولت هم محدود است دولت کسری بودجه که باید برای جبران آن باید تمهیداتی اندیشیده شود در کمبود سرمایه ریالی حمایت سلبی منطقی نیست به‌عنوان مثال برای عرضه پوشاک وجود شماری مأمور برای نظارت جهت جمع‌آوری پوشاک نامناسب از سطح خیابان با سرمایه ریالی مناسب نیست.
در سیاستگذاری باید اولویت‌بندی کرد در این‌باره پیشنهاد می‌شود دغدغه‌ها و اولویت باید به سمت اقدامات نرم حرکت کرد تا عرضه پوشاک نامناسب متوقف شود. نمونه‌های مشابهی در گذشته داشته‌ایم که ممکن نشده است با توجه به توصیه قرآنی باید از گذشته درس گرفت در این گزاره باید از تجارب گذشته نگاهی انداخت نظیر جمع‌آوری دیش و ماهواره و یا تجارب سال‌های نخست پیروزی انقلاب برخورد با پیراهن آستین گوتاه یا فیلترینگ که همگی ناممکن شد.
هم‌اکنون ترنور (چرخش مالی) البسه ۹ میلیارد دلار و ۱.۵ میلیون دلار مربوط به پوشاک قاچاق است اگر جلوی عرضه و تولید پوشاک گرفته شود به فضا‌های زیرزمینی منتقل می‌شود حال این پرسش مطرح است که با صدور بخشنامه می‌توان جلوی تولید آن در منزل یا استفاده از این پوشاک در اینستاگرام را هم گرفت؟ آیا می‌توان جلوی همه مد‌ها را گرفت؟ در این صورت سرمایه ریالی بی‌نهایتی را می‌طلبد.
مخالفت با این گزاره ساده است بجای اقدامات سلبی برخوردی منطقی داشت.
حال پرسش من از تیم رقیب این است که آیا منظور از پوشاک فقط پوشاک در عرصه اجتماعی است یا برخی پوشاک در منزل و حریم خصوصی هم استفاده می‌شود؟
تیم هم‌پاد با موضع موافق:
در پاسخ به این پرسش باید گفت وقتی صحبت از مد می‌شود منظور پوشاک در عرصه عمومی و اجتماعی است پوشش در حریم خصوصی و منزل شخصی به دولت مرتبط نمی‌شود. گروه مقابل برداشت خاصی داشته است جلوگیری از عرضه پوشاک نامناسب یک حرکت چکشی است که این البسه از مغازه‌ها جمع‌آوری شود. در جلوگیری از عرضه اینکه نباید حرکت جدی و سختی انجام شود و در مقابل از ابزار نرم استفاده شود صحیح نیست پوشاک به امور اقتصادی مربوط می‌شود و دولت باید در امور اقتصادی تنظیم‌گری می‌کند و در موارد نامناسب و پیوند وسیع دارد سعی شود موارد مناسب بیشتر عرضه شود و موارد نامناسب یا عرضه نشوند و یا جمع‌آوری شوند.
تیم واج با موضع مخالف:
ما به‌دنبال چه چیزی هستیم آیا هدف این است صرفاً جلوی واردات گرفته شود یا یک لباس به‌طور خاص جلوی یک لبس گرفته شود این اقدام سلبی در کوتاه‌مدت پاسخ نمی‌دهد در گذشته موارد مختلفی بوده است و معتقدم این گزاره به‌طور کلی غلط است، چون خارج از یک بسته تعریف شده است می‌توان بجای جلوگیری از عرضه تقاضا را با برنامه‌های فرهنگی از آموزش و پرورش رسانه و الگوسازی تغییر داد.
نمی‌توان انتظار داشت با صرف اجرای یک جمله به هدف خود برسیم باید در نظر داشت هدف از این گزاره چه هست؟ آیا خواسته این است دستاورد کوتاه‌مدت بسته شود و در نهایت به کجا رسید؟ باید درست مقابله کرد، اما پرسش اینجاست آیا وظیفه دولت فقط جلوگیری از عرضه است تا پاسخی کوتاه‌مدت و ناقص خواهد بود.
تیم هم‌پاد با موضع موافق:
نباید برداشت اینکه جلوگیری از عرضه و پیگیری اقدامات سلبی است را داشت برای پوشاک و البسه دولت باید سیاستگذاری داشته باشد در این‌صورت برنامه‌ها کوتاه‌مدت نیست که در این راستا باید از آموزش و پرورش، رسانه برای فرهنگسازی استفاده کرد تنظیم‌گری به‌نحوی باشد که بتوان به هدف رسید برای جلوگیری باید جلوی عرضه و تقاضا را توأمان گرفت.
از وِیژگی‌های گذرا بودن آن است مد محدود به حوزه فرهنگی نمی‌شود حتی به عرصه اقتصادی هم لطمه وارد می‌کند عرصه فرهنگ از جنبه‌های هوشمند کشور است در اصل سوم قانون اساسی آمده است دولت وظیفه دارد جلوی مواردی که اخلاق را زایل می‌کند را بگیرد.
تیم واج با موضع مخالف:
در عرضه باید یک عامل را نگه داشت و حریف تقاضا را تغییر داد با این وجود شاید دولت تمایل داشته باشد از عرضه پوشاک نامناسب جلوگیری کند که باید دید این فرهنگ حفاظتی یا انتخابی است. گزاره تأکید بر سطح خیابان دارد بجای حفاظت از فرهنگ مد‌های ایرانی باید در صدا و سیما، سینما ترویج شود. روانشناسان معتقدند رغبت به مد به علت کمبود توجه و علاقه است که باید والدین و آموزش پرورش آن‌را برطرف کند، چون اقدامات سلبی پاسخ نمی‌دهد.
تیم هم‌پاد با موضع موافق:
دولت باید برای مقابله با عرضه با تولیدکنندگان و واردکنندگان کالا و پوشاک برخورد کند و سعی شود ارزش‌های فرهنگی جامعه در این پوشش‌ها هویدا باشد هوشمندی دولت در این است که در این اتفاق با کمترین هزینه اقدام می‌شود نتایج پژوهشی نشان داد زمینه اقتصادی سبب گرایش تولیدکننده برای پوشاک مطابق مد شده است.
تیم واج با موضع مخالف:
گلایه من از این است یک استدلال یا نقل قول باید علمی باشد. از ابتدا که گزاره بررسی شود این مطلب عیان می‌شود باید از عرضه پوشاک مد جلوگیری شود در مرحله دوم ممکن است دولت با مسئولیت خود جلوی واردات را بگیرد و یا با عرضه‌کنندگان برخورد انتظامی شود آیا این اقدام عملی است؟ آیا دولت با این راهکار می‌تواند جلوی عرضه پوشاک نامناسب را بگیرد. در کشوری نظیر ایران با پیچیدگی‌های فرهنگی خاص و گستردگی نسلی و با وجود رسانه گسترده چقدر برای این موضوع باید هزینه بکند که نتیجه‌بخش باشد شاید برای عمیلاتی شدن به بسته و برنامه ویژه نیاز باشد.
هم‌اکنون با یک جمله روبرو هستیم که دولت باید این‌کار را بکند باید استدلال محکمی داشت که همه را بگنجد نظیر کاهش تقاضا.
در این رقابت تیم موافق هم‌پاد با اختلاف اندکی از تیم مخالف باج پیشی گرفت.
در ادامه این مسابقه دو تیم مخالف برهان و تیم موافق علمولوژی درباره گزاره آیا دینداری در جمهوری اسلامی رو به افول است با یکدیگر رقابت کردند.
تیم علمولوژی با موضع موافق:
در ابتدا باید تعریف دقیقی از دینداری داشت براساس منابع موجود قرآن، آیات و روایات دینداری ایمان و عمل صالح است براساس روایتی از امام علی (ع) ایمان بعد نظری و عملی دارد از نگاه جامعه شناختی مارکسیستی دینداری در جامعه از بین نمی‌رود و صور خود را به اشکال مختلف دارد دینداری در عرف و جامعه نمود دارد در حکومت مدعی اسلامی بودن نظام کیفری و مجازات براساس قوانین اسلام است از میزان دینداری در جامعه آمار و ارقامی در دسترس نیست هرآنچه دیده می‌شود ظاهر افراد است از پوشش گرفته تا اعمال و مناسک، گذاشتن اسامی مذهبی نمونه‌های کوچکی از دینداری است.
پوشش زنان در زمان قاجار متفاوت بوده که این به‌واسطه تقسیم کار و نقش زنان در جامعه بوده است وقتی در جامعه پوشش سنگین باشد می‌تواند مانعی برای اجرای موفق کار باشد در دین مسیحیت مواردی که نقض شده به‌صورت قانون نظیر اقلیت جنسی و سقط جنین و. آمده است.
چیزی که در جامعه دیده می‌شود متفاوت از زمان صدر اسلام است در گذر زمان شبهه‌هایی ایجاد می‌شود که شاید در زمان پیامبر اسلام نبود که ناگزیر از ایجاد تغییرات برای تطبیق با جامعه امروزباشد.
پرسش من از تیم حریف این است اگر دینداری رو به افول نیست و در یکصد سال اخیر تغییر نکرده است به نظر شما در زمان پیامبر اوج دینداری بوده است؟ و یا چه زمانی اوج دینداری بوده؟
تیم برهان با موضع مخالف:
مبحث را می‌توان در ۳ لایه مطرح کرد براساس تعاریف موجود در کتب مذهبی دینداری ابتدا به معنای اعتقاد به آفریننده جهان است پس بر این اساس اکثر افراد دیندار هستند فارغ از اینکه چه دینی داشته باشند اگر فرض شود منظور طراح از دین اسلام باشد باید بررسی شود نخستین پرسش ملاک دینداری است شاید خواندن نماز، گرفتن روزه و .. حضرت علی (ع) اخلاص از نشانه‌های دینداری است، اما این اخلاص را چطور می‌توان اندازه‌گیری کرد، چون اخلاص امری درونی است و قابل مشاهده نیست.
حتی اگر بخواهیم از طریق پرسشنامه میزان اخلاص را سنجید امکان‌پذیر نیست. در برخی احادیث ورع، پارسایی و تقوا را از نشانه‌های دینداری دانسته‌اند بنابراین در دینداری بر روی تقوا و اخلاص تأکید شده است.
اشاره شد اگر شاخص دینداری خواندن نماز و گرفتن روزه است که ظاهراً این شاخص در جامعه کمتر شده است برای این موضوعباید نقطه مبدأیی داشت تا این کاهش نسبت به آن سنجیده شود این دلیل ما بر مخالفت با این گزاره است.
تیم علمولوژی با موضع موافق:
یکسری فاکتور‌ها قابل سنجش نیست، اما براساس قوانین مناظره باید علمی پیش برود بزرگی عنوان کرده چیزی جز صور بیرونی نداریم نمی‌توانیم به آن اتکاء کرد اخلاص حتی اگر با پرسشنامه هم سنجیده شود نباید در بحث علمی مطرح شود. ما مواردی، چون عرف و شرع داریم دین همراه عرف جلو می‌آید در گذشته زنان با حجاب سنگین نمی‌توانستند جلو بیایند از نظر حاکمیت سیاستی که جلو نرود با برخورد سخت واقعی اجتماعی روبروست نظیر موارد فمنیستی نابرابری دیه زن و مرد.
در حال حاضر دینداری به معنای اسلام نیست در ارتباط با جامعه ایران در ارتباط با عرف گفته شده هر چه شکاف بین دین و عرف که قابل مشاهده است بیشتر باشد یک بخش بحران اجتماعی است به علت بحث حاکمیتی نیست.
تیم برهان با موضع مخالف:
باید پرسید تعریف دین از کجاست؟ و برای سنجش میزان افول آن باید شاخص‌های ریزی را در زندگی شخصی جست دین براساس نیاز‌های فرهنگی هر عصر و جامعه‌ای باید با عرف تطبیق پیدا کند حجاب در گذشته با پوشینه بوده است حجاب هم‌اکنون تغییر کرده است که مصداق تغییر متناسب با عرف است این دلیل بر افول دینداری نیست دین قابل سنجش است، اما چقدر قابل سنجش است، چون امری درونی است نمی‌توان دینداری را صرفاً به انجام مناسک ارتباط داد امام رضا (ع) می‌فرماید نباید دینداری را با نماز سنجید. اولویت این است که دین را براساس مفهوم اصلی خودش بسنجیم.
تیم علمولوژی با موضع موافق:
براساس اخلاص نمی‌توان پی برد که دینداری رو به افول است یا خیر بنابراین چاره‌ای جز آمار‌های بیرونی نداریم به‌عبارتی به‌عنوان کار علمی چاره‌ای جز صور بیرونی نداریم و آمار‌ها حاکی از کاهش شاخص دینداری است. الجزایر از بزرگترین صادرکنندگان شراب و خود کشوری اسلامی است دین یک مسأله اجتماعی است اکنون در جامعه شکاف بین عرف و دین دیده شده است هم‌اکنون شمار نمازگزاران در نمازخانه دانشگاه‌ها و مراسم مذهبی کاهش یافته است ما چاره‌ای جز پذیرش صور دینی نداریم.
باید با فکت علمی این موضوع را ثابت کرد وقتی بین عرف و دین شکاف ایجاد می‌شود که تغییر دیده نشود.
تیم برهان با موضع مخالف:
از ملاک مهم دینداری استکبارستیزی است وقتی در مراسمی، چون پیاده‌روی اربعین، جشن‌ها و اعیاد شعبانیه و غدیر تراکم جمعیت با گذشته مقایسه می‌شود شاهد حضور باشکوه‌تر مردم هستیم پس نمی‌توان تنها شمار نمازگزاران در نمازخانه را ملاک قرار داد جنبه اجتماعی اسلام بسیار پررنگ‌تر است در نظر بگیرید فردی در جنگ صفین در لشکر معاویه مشغول عبادت است و دیگری در لشگر حضرت علی (ع) احیاناً نماز صبحش قضا می‌شود کدام دیندارتر هستند؟
تیم علمولوژی با موضع موافق:
دین اسلام اصولا دینی نیست که درونی باشد دین اسلام برای آحاد جامعه آمده است که زندگی اجتماعی به درستی شکل بگیرد کیفیت و خروجی دینداری بسیار مهم است اگر دینداری خروجی نداشته باشد برای جامعه سودمند نیست اسلام امری درونی است مردم در دل خدا را قبول دارند واقعا جمعیت اربعین حسینی باشکوه است حتی افرادی که نماز نمی‌خوانند در این مراسم شرکت می‌کنند شمار راهپیمایی کنندگان ۲۲ بهمن با گذشته مقایسه شود پیش از این فرد برای نوشتن وصیت‌نامه به شهر مجاور می‌رفت باید این موضوع به‌صورت علمی ریشه‌شناسی تا دلیل افزایش آن مشخص شود.
نماز یا انتخاب اسامی مذهبی یک مثال عینی است بعد اجتماعی اسلام هم انکارنشدنی است.
تیم برهان با موضع مخالف:
بررسی امکان سنجش دینداری در جامعه راهکار قطعی از تیم حریف پیدا نکردم در روایات چیزی وجود ندارد که براساس سنجش موارد بیرونی بتوان دینداری را سنجید شاخصی برای دینداری نداریم مقایسه با قبل هم ملاک مناسبی نیست در دینداری با اخلاص سر و کار داریم، اما هر سال استقبال از مناسک مذهبی بیشتر می‌شود یک سنت الهی داریم که هسته اساسی رایج در جامعه است تا اسلام جاری شود جایی که حق از باطل جدا شود.
ارسال نظرات