فجر۴۲|
گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری دانشجو _ زهرا قربانی رضوان؛ معجزه پروین روایت کوتاه بخشی از زندگی شاعر بزرگ پروین اعتصامی است. محمدرضا ورزی پس از تجربه‌های متعدد در ساخت آثار تلویزیونی در قالب تاریخی اینبار قدم به سینما گذاشته تا روایتگر زندگی شاعر بزرگ ایرانی باشد.
مخاطب در معجزه پروین با بیوگرافی سطحی از این شاعر روبهرو می‌شود که نویسنده سعی کرده شاعرانگی را با آن تلفیق کند تا اثری دراماتیک خلق شود. نباید انتظار داشت تا نکته‌ای فراتر از آنچه از پروین اعتصامی میدانیم را شاهد باشیم. تماشاگر روایتی شلخته از زندگی شخصی شاعر، برهه ازدواج و جدایی او و در آخر مرگ ناگهانی پروین اعتصامی را مشاهده میکند.
نویسنده صرفا حاشیه‌ای از زندگی پروین را روایت میکند که در پایان افسوس نپرداختن به اشعار و اتفاقات مهم زندگی این شاعر به جان مخاطب می‌نشیند. در این اثر خبری از طبع شاعری، نگاه او به شعر، مباحث اجتماعی و اتفاقات موازی در زمانه شاعر نیست.
شخصیت پردازی کاراکتر پروین با بازی خوب مارال بنی‌آدم توانسته مخاطب را جذب همین روایت کند. چهره‌ای آرام که تبدیل به تیپ نشده و کاملا باورپذیر است؛ و برای نمایش وجه مثبت پروین، کاراکتری تخیلی به نام آگرین با بازی ملیکا شریفی نیا به فیلمنامه اضافه شده است.
نگاه ویژه به مبحث زن‌ستیزی و جلوگیری از حضور فعال زنان در عصر رضا شاه از نکات بارز فیلم است. در سکانسی از فیلم پروین با طعنه سفیر انگلیس که زنان نمی‌توانند در ایران آزادانه کار کنند روبهرو می‌شود و این شاعر با زیرکی این نکته را یادآوری میکند که در انگلیس زنان نویسنده با نام‌های مردانه آثار خود را به چاپ می‌رسانند. روحیه مبارزه‌گری در کنار طبع شاعرانه و ایستادگی در برابر نگاه تحقیرآمیز به زن و دنیای مردسالار بصورت محسوس‌تری در اثر دیده می‌شود. در میان این نگاه سنگین مردانه، نمایش خانواده و حمایت جدی پدر پروین برای چاپ دیوان اشعار او به ظرافت‌ها و لطافت اثر افزوده است.
طراحی صحنه و لباس و ساختار بصری فیلم همسو با درونمایه اثر با لطافت و شاعرانگی همراه است و مخاطب را با خود پیش می‌برد اگر چه گا‌ها تبدیل به مدیوم تلویزیونی می‌شود.
معجزه پروین فیلمی آرام است و حتی فراز و فرود آن هم خنثی عمل میکند تا ضربه‌ای به طبع لطیف اثر وارد نکند. مخاطب در انتهای فیلم ناگهانی و شتابزده پروین رویایی خود را از دست می‌دهد.
ارسال نظرات