به گزارش گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، محمدحسین طالع‌زاده، کارشناس ارشد اخترفیزیک و مدرس رسمی انجمن نجوم ایران در گفت‌و‌گویی، بارش شهابی ربعی را سومین بارش شهابی پر تعداد در طول سال دانست و گفت: «در طول سال ۲ بارش شهابی معروف به بارش شهابی برساوشی در ۲۱ و ۲۲ مرداد و بارش آبی جوزایی در ۲۲ آذر رخ می‌دهند. سومین بارش شهابی پر تعداد در طول سال بارش شهابی ربعی است که در ۱۴ دی به اوج خود می‌رسد. نام بارش‌های شهابی را عموما به اسم یک سری صورت‌های فلکی نام گذاری می‌کنند. مدت عموم بارش‌های شهابی تقریباً ۲ یا ۳ هفته از شروع تا پایان آنها به طول می‌انجامد؛ اما بارش شهابی ربعی این چنین نبوده و خیلی سریع شروع شده و به پایان می‌رسد.»
محمدحسین طالع‌زاده تصریح کرد: «بارش شهابی ربعی از ۱۱ دی شروع و در ۱۴ دی به اوج خود و ۱۷ دی به پایان می‌رسد. این بارش بر خلاف بارش‌های معروف دیگر سال، خیلی سریع شروع شده و به پایان می‌رسد. بهترین زمان برای رصد بارش، ابتدای ساعات اول شب جمعه ۱۴ دی است. تعداد شهاب‌ها در بارش شهابی ربعی، در هر ساعت چیزی بین ۸۰ تا ۱۰۰ شهاب خواهد بود؛ یعنی در هر ۲ دقیقه ۳ شهاب را می‌توان دید. بارش شهابی ربعی در نیمه شب امشب آغاز خواهد شد و به اوج خود خواهد رسید.»
کارشناس ارشد اخترفیزیک و مدرس رسمی انجمن نجوم ایران، گفت: «شهاب به زمانی گفته می‌شود که تعداد زیادی از خورده سنگ‌ها و شهاب باره‌هایی که به صورت سرگردان در فضای منظومه شمسی هستند، به یک سیاره نزدیک و در اثر نیروی گرانش آن سیاره به سمت سیاره کشیده می‌شوند. اگر سیاره‌ای مانند زمین، زهره یا سیارات گازی که دارای جو هستند شروع به سوختن کنند، تکه سنگ‌هایی از آن جدا و تا زمانی که کامل از بین بروند، می‌سوزند. مدت زمانی که آن تکه سنگ‌ها در حال سوختن هستند را به دلیل درخشان شدنشان، شهاب می‌نامند.»
محمدحسین طالع‌زاده با اشاره به بارش شهابی اظهار کرد: «بارش شهابی نیز به زمانی گفته می‌شود که زمین از بین توده‌ای از خورده سنگ‌ها عبور می‌کند؛ چرا که در فضا توده زیادی از خورده سنگ‌ها وجود دارند و در فاصله‌ای که زمین از بین آنها عبور می‌کند ما در هر ساعت شاهد تعداد زیادی شهاب سنگ می‌شویم که وارد جو زمین شده و به شهاب تبدیل می‌شوند و به این پدیده نیز به طور کلی بارش شهابی گفته می‌شود. بارش شهابی دارای منشا‌های مختلفی است؛ بعضی از آنها از یک دنباله دار نشأت گرفته‌اند. یعنی خورده سنگ‌های هستند که در دم یک دنباله دار وجود دارند و بعضی از آنها از خرد شدن و تکه تکه شدن یک سیارک قدیمی نشات گرفتند.»