«صیاد» روایتی صمیمی از یک قهرمان ملی در گذرگاه‌های تاریخ
به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری دانشجو، هنگامی که قرار باشد یک قهرمان ملی توصیف یا روایت شود لازم است جزئیات زیادی از او را در نظر گرفت، به خصوص اگر بخش زیادی از مردم با او خاطرات زیادی داشته باشند.
چالش اولیه فیلم سینمایی صیاد در مورد شهید صیاد شیرازی همین بود.
فیلم صیاد البته تلاشی داشت تا از همان ابتدا و پس از درگیری‌های مربوط به غرب کشور شخصیت عرفانی شهید را با اذکار او درست در شب و روز عملیات به تصویر بکشد.
فیلمی که مبتنی بر خاطرات خود نوشت یا خود گفته شهید صیاد شیرازی و توصیفات او از عملیات‌ها در مرکز معارف جنگ ارتش که خود او راه اندازی کرد و بعداً به نام این شهید متبرک شد تولید شد.
وجود همین خاطرات با جزئیات که شهید با همت خودش به جا گذاشته و راوی قصه به کمک پیش برد فیلم می‌آید برای ترسیم چهره این قهرمان ملی کمک کننده است.
شهید صیاد درست یکی از مصداق‌های دفاع آن روزگار شهید مصطفی چمران از ارتش جنگ به عنوان علمی‌ترین کار دنیا که گفته خود اوست بود و فیلم هم گریزی کوتاه به این موضوع داشت.
از نقاط قوت فیلم می‌توان به روایت منصفانه از شخصیت‌هایی مثل بنی صدر که سایه سنگینی روی آنهاست برشمرد، فیلم خیلی در دام کلیشه‌های رایج تاریخ خوانی نیفتاده و سعی کرده همه تلاش خود را در این موضوع داشته باشد.
استفاده از هوش مصنوعی در پردازش صدای شخصیت‌های فیلم هم در مورد شهید صیاد شیرازی و هم بنی صدر کیفیت فیلم را متفاوت کرده بود.
فیلم «صیاد» گاهی در گذرگاه‌های تاریخی گرفتار می‌شود، فیلمی که مزین به نام شهید است و شاید توقع مخاطب نشان دادن پرتره‌ای از وی با جزئیات یک قهرمان ملی و مردمی است، اما همین گرفتاری موجب می‌شود جزئیات شخصیت و قهرمان سازی از شهید و حتی سایر افراد تأثیرگذار در آن روزگار به شکل خوبی انجام نشود.
پرسشی که مطرح می‌شود این است که ما چقدر فرصت داریم تا قهرمانان ملی خود را روایت کنیم؟ و وقتی نام «صیاد» را روی فیلم می‌گذاریم باید توقع داشته باشیم در سطح شخصیتی مثل او هم فیلم بسازیم.