به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری دانشجو، فیلم سینمایی بازی خونی دومین اثری بود که در سالن اکران فیلم‌ها برای اهالی رسانه اکران شد.
اولین ویژگی این فیلم که قبل‌تر هم ذکر شده بود پر بازیگر بودن این اثر است و دست روی یکی از کورترین و البته در سر و صداترین اتفاقات اوایل انقلاب اسلامی و دهه شصت گذاشته است.
فیلم بازی خونی با حضور بازیگران توانمندی، چون ارسطو خوش‌رزم، سارا حاتمی، پیام احمدی‌نیا، لیندا کیانی و شادی مختاری همراه است. ارسطو خوش‌رزم، که در سال گذشته جایزه سیمرغ بلورین بهترین بازیگر مرد جشنواره فجر را دریافت کرده بود، در این فیلم نقش اصلی را ایفا می‌کند؛ که همین ماجرا بازیگردانی و پیش برد روایت را در عین حال اینکه می‌تواند جذاب و دیدنی کند، اما با دشواری‌های زیادی هم رو به رو کرده است.
این فیلم شورشسربداران، عملیات قیام فوری، جنگ پارتیزانی متاثر از تفکر “مائو” و ظهور شهر “هزار سنگر”، برش‌هایی از حماسه تاریخی آمل را نشان می‌دهد.
تاریخ دقیقی که فیلم به آن اشاره دارد
پس از حوادث خرداد ماه سال شصت و همچنین عزل و فرار بنی‌صدر، گروهکی شورشی موسوم به “سربداران”، در نظر داشتند با عملیاتی به نام “قیام فوری”، شهر آمل را تصرف نمایند. الگو و مدل این گروهک براساس تاکتیک جنگ‌های پارتیزانی تحت تئوری‌های نظامی “مائو” بوده که جنگ را از شهر‌های کوچک شروع و به شهر‌های بزرگ بکشانند و با این کار و در بحبوحه‌ی جنگ تحمیلی، با بازگشایی جبهه‌ی سوم، ورق جنگ را به سود خود و صدام برگردانند.
شورش “سربداران” منجر به درگیری در شهر‌های شمال کشور شد که در نهایت با ورود خودجوش مردم ناکام ماند و پس از این حماسه مردمی، شهر آمل به «شهر هزار سنگر» شهرت یافت.
فیلم «بازی خونی» تلاشش را می‌کند تا فضای آن سال‌های آمل، جنگل‌ها و البته وضعیت بازجویی‌ها و جریان چپ در قائله جنگل را نشان دهد، اما ریتم کند فیلم و البته عدم تمرکزش روی یک قصه می‌تواند از نقاط ضعف مهم این فیلم باشد.
این فیلم لحظاتی جنایات گروهک‌های منافقین علیه مردم مظلوم خطه شمال و در جنگل‌های آمل را به خوبی نشان می‌دهد، دقیقا آنجا که این گروهک‌ها با ترور کور به جان مردم می‌افتند و ارسطو خوش رزم با در آغوش گرفتنش فیلم را به نقطه اوج خود می‌رساند.
بازی خونی جا‌های زیادی یادآور ماجرای نیمروز مهدویان بود که البته موقعیت ساخت فیلم و لوکیشن‌های آن متفاوت به نظر می‌رسید.
فیلم بازی خونی روی یک سوژه بکر سوار شده و نویسنده آن هم از تلاشش برای ابتدا خلق یک اتفاق دراماتیک و در ادامه سوار کردن وقایع تاریخی بر آن باشد هر چند همانطور که گفته شد: این فیلم در بعضی مواقع قصه خود را گم می‌کند.