مکانیزم ماشه؛ سقوط یا گشایش برای دیپلماسی ایران؟

گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو- مکانیزم ماشه یا (snapback machanism) مدتی است که راهی برای تهدید ایران توسط دولت‌های غربی تبدیل شده است راهی که کشور‌های غربی به طرق مختلف و به دلایل مختلف از جمله جلوگیری از فعالیت‌های هسته‌ای ایران و کنار کشیدن از مذاکرات آن را مطرح می‌کنند. سیاهچاله‌ای که یادگار برجام و توافق نافرجام ایران و اعضای ۵+۱ است، سیاهچاله‌ای که کشور‌های غربی هر دم به گونه‌ای آن را می‌سازند، گاه به بهانه لاکربی لیبی را زمین‌گیر می‌کنند و گاه به بهانه اقتصاد نوین حکومت یک کشور را فلج می‌کنند.

اما آیا این مکانیزم دست مایه‌ای برای کشور‌های غربی برای فلج کردن اقتصاد ایران است و آیا باید مانند لیبی دورانِ قذافی تسلیم تمام خواسته‌های غرب شویم تا بتوانیم از زیر فشار تحریم‌ها خارج شویم؟ آیا گشایش اقتصادی اتکای به غرب و سر سپردن به استعمار نوین آنهاست؟

پاسخ تمام این سوالات در شرق و ائتلاف‌های تازه تشکیل است، زیرا که تمام نگرانی‌ها بعد از فعال شدن مکانیزم ماشه راجب فشار اقتصادی و سیاسی بر کشور است، اما ائتلاف‌های تازه تشکیل در شرق زنگ خطری بر استعمار و قدرت ورزی غرب و آمریکا است

غافل از اینکه این اقدام متقابلا برای ایالات متحده دارای ضرر اقتصادی میباشد با توجه به اینکه چین از کشور‌های مهم تامین کننده فلزات صنعتی و مواد اولیه استراتژیک و تامین کننده ۳۵ درصد از تولیدات صنعتی جهان است و روسیه از مهمترین بازیگران حوزه انرژی و کود شیمیایی و غلات است بنابراین می‌توان گفت کشور‌های غربی وابستگی بسیار شدیدی به کشور‌های عضو بریکس دارند و به همین دلیل است که عضویت و فعالیت جدی در ائتلاف‌های نوظهوری، چون بریکس ضروری است و می‌تواند مقابله به مثلی در برابر تهدیدات دشمن علی‌الخصوص در باب مکانیزم ماشه باشد.