«نویسنده مرده است»؛ نمايشي با بازي‌هاي رئاليستي

 

نگاهی به نمایش «نویسنده مرده است» به نویسندگی و کارگردانی آرش عباسی

 

 

فرهاد نویسنده تازه کاری است، او یک سالی است با لیلی بازیگر سینما همکاری میکند.

 

لیلی تصمیم دارد که اولین فیلم خود را بسازد. فرهاد فیلم نامه بازنویسی شده را به منزل او آورده است. او از لیلی می خواهد که نقش اول فیلم را به او بدهد، اما لیلی این پیشنهاد را به سخره می گیرد.

 

فرهاد برای اثبات توانای بازیگری خود نقش عاشقی را بازی می کند که سالها به دنبال لیلی بوده و اکنون با نوشتن این فیلم نامه به عشق خود رسیده است و بعد از باور کردن لیلی اعتراف می کند که تنها جهت دریافت نقش اول مرد این نقش را بازی کرده است.

 

در ادامه لیلی هم برای فرهاد نقش یک عاشق را بازی می کند ... و این بازی تا پایان نمایش ادامه دارد.

 

غافلگیری از تکنیک های عامه پسند نمایشنامه نویسی است. شکستن ذهنیت شکل گرفته مخاطب از ماجرا و دوباره ساختن آن برای مخاطب لذت پذیر است.

 

حال این غافلگیری در داستان حال و هوای عشق اتفاق بیافتد جذاب تر می شود. اساسا رابطه و چگونگی آن برای انسان در دایره حساسیت قرار دارد، بسیاری از ما تنها به دنبال کشف روابط جدید و یا ترس از رابط جدید زندگی خود را سپری می کنیم.

 

حال اگر این ترس یا کشف با عشق هم همراه باشد شرایط به کلی تغییر می کند. لیلی (لادن مستوفی) در تراس خانه خود با فیلم نامه نویس خود فرهاد ( آرش عباسی ) به دنبال چه چیزی هستند؟ آیا رابطه ای بین آنها شکل گرفته است؟ آیا آنها عاشق هم شده اند؟ این رابطه چگونه است؟

 

نگاه رئالیستی به یکی از مباحث روز هنر رابطه همکاری بازیگران زن و مرد در این نمایش به خوبی نشان داده شده است ولی همچنان ابهام برانگیز است، اینکه زنان هنرمندان بی جهت مشکوک می شوند یا واقعا حق دارند؟ پاسخ این سوال و سوالات دیگر داده نمی شود و نتیجه را به تماشاگر وامی گذارد. بازی های نمایش نویسنده مرده است رئالیستی است.

 

همذات پنداری بازیگر با نقش و درونی کردن آن از آیتم های مهم این سبک است. هر دو بازگیر این توانای را داشتند و به خوبی اجرا نمودند.

 

هر چند باید اعتراف کرد بازی لیلی (لادن مستوفی) چشمگیرتر و رئالیستی تر بوده است. دکور صحنه نتوانست به کمک بازی بازیگران بیاید. شاید اگر فضای بازی بازیگران بیشتر می شد بهتر می بود. عدم ارتباط بازیگران با دکور به خوبی در نمایش دیده می شود. آرش عباسی ( کارمند وزارت ارشاد) رابطه شکل گرفته را در دو صورت مسئله کاملا طبیعی در نظر گرفته است.

 

او تنها با آوردن یک جمله می توانست نشان دهد هر رابطه ای برخلاف عرف جامعه ما حتی در سینمای کشور، می تواند مخرب باشد. اما این ابهام پایانی نمایش پیامی جز داشتن این رابطه بدون هیچ اشکالی، نداشت؛ که خود جای تامل دارد. کاری که هالیوود نسبت به خیانت همسران در سینما انجام داده است.

 

در سینمای غرب خیانت همسر در صورت عاشق شدن یکی از طرفین مانعی ندارد چون عشق قانونی نمی شناسد. تاکید بر سینما می کنیم چون فرهنگ غرب با کوچکترین خیانت شاهد جدای زوجین است. در نمایش-هایمان اگر دریافت درستی از یک هنجار اجتماعی نمی توانیم بدهیم حداقل ناهنجار را هنجار نشان ندهیم.

 

و در آخر جذابیت نمایش برای مخاطبان چرخشی تئاتر در جشنواره شاخص بسیار مهمی است. چراکه مخاطبین از این دست با خسته شدن یا جذب نشدن نمایش به سرعتسالن را ترک می کنند و به سالن دیگر میروند. به هر حال جشنواره است و همه سالنها آماده اجرا هستند. نمایش نویسنده مرده است این جذابیت لازم را داشت و توانست مخاطب خود را راضی از سالن بیرون بفرستد.