«ضد گلوله»؛ کوچک، شاداب، مفرح و دیدنی!

گروه فرهنگي «خبرگزاري دانشجو»؛ قضه از این قرار است که اواسط دهه 60 و اوج دوران جنگ مردی حدود 50 ساله در تهران مشغول قاچاق نوارهای لس آنجلسی و فیلم‌های ویدئویی است، او در اثر یک اتفاق در می‌یابد که توموری در سر دارد و تا دو ماه دیگر بیشتر زنده نخواهد ماند...

و این موقعیت داستانی بستر مناسبی می شود برای روایت یک فیلم گرم و دوست داشتنی که نه تنها مهم ترین جوایز جشنواره امسال را می برد بلکه موفق می شود نظر مثبت اکثر منتقدان را هم به سوی خود جلب کند.

فیلم «ضد گلوله» که پیش از این دو بار اسمش عوض شده بود- «غیر مجاز» و «بزن بریم بهشت»- ساخته مصطفی کیایی به معنای واقعی کلمه یک موقعیت کمیک گرم و جاندار در تلاقی با مقوله ای جدی و خطیر و حساس مثل جنگ است که موفق می شود در جریان ایجاد یک تعادل و تلاقی خوب و حرفه ای میان این دو حوزه، به یکی از جذاب ترین فیلم های چند سال اخیر سینمای دفاع مقدس دست یابد و تا حدودی حتی بتواند خاطرة ماندگار و کم نظیر فیلم عزیز «لیلی با من است» را زنده کند.

فیلم در فضای کمیک و موقعیتی روان و با رعایت عناصر جذابیت بخش مثل قصه نرم و خوب و بازی های گیرا و دیدنی و البته ایده های اثرگذار مثل موضوع کپی آثار موسیقایی به عنوان ممر معاش کاراکتر اصلی داستان و البته سایر شاخصه های بصری، به یک ریتم خوب و بیان قابل قبول دست یابد.

بی شک یکی از مهم ترین نقاط قوت و برگ برنده های فیلم «ضد گلوله» فیلمنامه خوب آن است.

فیلمنامه ای كه متشکل از عناصر مهم سینمایی همچون قصه خوب، گره افکنی و نقطه عطف و البته ریتم صحیح و اجرای متناسب و قابل قبول موضوع «تحول و سیر باطنی» کاراکتر اصلی از درجه یک عنصر بی خیال بی عار، است كه به يك مرتبه تبديل به یک رزمنده پاکباخته و اهل ایثار مي شود.

البته ناگفته نماند که همه اینها در گرو دو شاخصه و مولفه کاملا تأثرگذار و اصلی است؛ یکی کارگردانی و دیگری بازیگری.

مهدی هاشمی در این فیلم واقعا خوش درخشیده و توانسته تا حدود زیادی بار درام و موقعیت متلاقی کمیک و جنگی فیلم را بر دوش بکشد و یکی از درخشانترین بازی های دوران بازیگریش را به ظهور و بروز برساند.

و این همه البته که در خدمت یک مضمون و مفهوم عمیقا عرفانی و انسانی و فطری است که آدمیان در بحبوحه محک خوردن وجدان و حقیقت وجودی شان، به انقلاب و تحولی درونی نائل می آیند و در دو راهی انتخاب، به خویشتن خویش متوجه و متنبه می گردند و اگر انسان بتواند در این مصاف حق و باطل و خدا و شیطان و دنیا و عقبی، راه صلاح و فلاح را در پیش گیرد و رنگ آسمانی بیابد و بپذیرد، آن وقت است که زیباترین و بشکوه ترین جلوه های حقیقت آدمی عیان می شود و مصداق تام و تمام این تعبیر که: رسد آدمی به جایی که به جز خدا نبیند...!

در فیلم «ضدگلوله» ما دقیقا با چنین بحبوحه ای روبرو می شویم و قهرمان اصلی را در چنان مهلکه ای از جدال جنگ نفسانیت در وادی جهاد اکبر و جهاد اصغر که همان میدان جنگ تحمیلی باشد می یابیم و در این روند متزلزل و لغزان، با عبور از شب تردید، به صبح روشن انتخاب راه رهایی از بند تن و رسیدن به آزادی و آزادگی نائل می آییم و در برابر مصائب و مشکلات و ترکش های هر دو میدان جنگ، ضد گلوله می شویم.

فیلم «ضد گلوله» یک فیلم کوچک و بی ادعا اما شاداب و مفرح و دیدنی است که ای کاش در سینمای دفاع مقدس ما نمونه های بیشتر و بهتری از آن تولید می شد تا علاوه بر همه مواهب و خوبی هایش، مرهمی باشد بر درد مخاطب گریزی سینمای امروز ایران.