ارزش عمل به مداومت است/بدون برنامه نمی‌توان پیشرفت کرد

به گزارش خبرنگار فرهنگی «خبرگزاری دانشجو»، حجت الاسلام پناهیان عصر امروز و در روز پنجم محرم در دانشگاه تهران به ایراد سخنرانی پرداخت که متن کامل آن به شرح زیر است:

 

تا به حال در خصوص اهمیت عمل صحبت کردیم، اما آن عملی موثر است که به‌صورت مداوم و با برنامه‌ باشد؛ یعنی در هر شرایطی آن عمل را اجرا کند.

 

در همین زمینه، نماز مثال خوبی است؛ این طور نیست که اگر یک روز حال داشتید نماز بخوانید و اگر حال نداشتید نماز نخوانید. در هر شرایطی باید نماز را اقامه کنید و همین مداومت بر عمل است که تأثیر می‌گذارد.

 

برنامه عملی برای این است که دم دلت را نبینی؛ یعنی اگر یک روز دلت نخواست کاری را انجام دهی، به حرف دلت گوش نکنی.

 

ائمه می‌گویند باید یک برنامه را یک سال انجام دهی تا در تو اثرگذار باشد.

 

اگر یک نفر براساس هیجان، عملی را آغاز کند، دو روز دیگر که آن هیجان فروکش کرد، آن عمل را رها می‌کند.

 

وقتی می‌گوییم عمل اهمیت دارد، یعنی برنامه عملی اهمیت دارد. ممکن است یک روز انگیزه درس خواندن داشته باشی، یک روز انگیزه استراحت و خوابیدن؛ اما در هر شرایطی باید برنامه درسی خود را ادامه دهید. این گونه است که ساختار تکاملی تو را اصلاح می‌کند. آن چیزی که عمل ساختار و جان آدمی را کامل می‌کند، این است که برنامه عملی داشته باشید.

 

کلمه برنامه عملی، راز درک ارزش عملی است. در این زمینه، الگوی ما نماز است؛ آن هم نماز سروقت. باید پدر خودتان را در بیاورید تا نمازتان را در سروقت خود بخوانید و اگر یک روز حال نماز اول وقت ندارید، اتفاقا همان روز تکامل شما آغاز می‌شود.

 

حرف معنویت بدون عمل این است که هر وقت حال هر کاری داری، همان کار را انجام بده؛ اما عرفان دینی ناب، شما را به کار با برنامه دعوت می‌کند. همین است که حضرت امام خمینی (ره) در وسط مصاحبه با رسانه‌های خارجی، آنها را رها می‌کند تا به برنامه همیشگی نمازشان برسد.

 

حالا از شما می‌پرسم: برنامه، سبک نیست؟ برنامه فرم نیست؟

 

دین از چه ناحیه‌ای به سبک زندگی نگاه می‌کند؟ البته زندگی هرزه هم یک سبک است، اما دین چه نگاهی به سبک زندگی دارد؟ دین می‌خواهد زندگی تو را برنامه‌ریزی کند تا حال هوای نفس تو را بگیرد.

 

عمل به برنامه عملی و برنامه عملی داشتن، یعنی سبک، سبکی که براساس علاقه‌ای عمیق شکل می‌گیرد.

 

منتها اگر این سبک زندگی را یک نظام ساختارمند به تو تحمیل کند، تو را نابود می‌کند. اینکه از سر اجبار کارت می‌زنی تا تو را به نظم بکشند، نابودت می‌کند؛ اما الان به این بپردازم که پس از ظهور چه اتفاقی خواهد افتاد.

 

ببینید دین به انسان نظم می‌دهد، اما هنوز دنیایی را پیدا نکردیم که آدم‌ها را مجبور به نظم نکند، اما طبق اسلام انسان باید با تقوا نظم باید.

 

دیدید که تا جریمه‌ها را زیاد نکردند، خیابان‌ها از خلاف‌های راهنمایی ‌و ‌رانندگی جمع نشدند.

 

اگر ایرانی‌ها تقوای خود را افزایش دهند، به ثریا هم دست می‌یابند؛ اما در آینده خواهید دید اداره‌ها بدون کارت ساعت‌زنی پر خواهند شد.

 

اصلا این چیزها را توهین به خود می‌دانند و خواهند گفت: این‌قدر دین و وجدان مرده که باید با حقوق و قوانین ما را کنترل کنید.

 

در پروتکل صهیون که دیروز اشاره کردم، گفته شده آن قدر قوانین بی‌فایده در جامعه ایجاد کنید که دیگر کسی نتواند با آن مخالفت کند و تسلیم آن قوانین شوند. در روزهای آینده از دل سبک زندگی نه ارزش‌ها، در خواهم آورد که ایثار بر سبک اثر می‌گذارد نه سبک زندگی بر ایثار.

 

بنابراین دین برای عمل صالح برنامه‌ عملی دیده است. آنهایی که بر سر سفره امام حسین (ع) بزرگ شده‌اند، طبق گفته مرحوم قاضی باید برنامه هفتگی داشته باشند. ممکن است یک هفته حال گریه داشته باشند ولی ممکن است حال روضه و گریه نداشته باشند؛ عیبی ندارد، حداقل می‌توانند تباکی کنند.

 

امام صادق (ع) می‌گویند: اگر حال گریه هم نداشتید، خود را به تباکی بزنید. حالت گریه به خود بگیرید، اما برنامه ای که برای خود چیده‌اید ترک نکنید.

 

پیامبر(ص) یکبار به جمعی از جوانان گفتند: آیات آخر سوره «زمر» را می‌خوانم هر که گریه کرد، بهشت را برای او تضمین می‌کنم. پیامبر آن آیات را تلاوت فرمودند: همه آن جوان‌ها گریه کردند جز یک نفر پیامبر به او گفت اگر نمی‌توانی گریه کنی حالت گریه و تباکی به خود بگیر. ببینید، پیامبر(ص) با عمل و فرم چه می‌کند.

 

پیامبر دوباره سوره را خواندند آن جوان آمد و گفت: یا رسول الله! من باز هم نتوانستم گریه کنم، اما تباکی کردم. پیامبر فرمودند: بهشت را به تو نیز تضمین می‌کنم.

 

سعی کنید 40 روز با مداومت زیارت عاشورا بخوانید ممکن است یک روز با عجله بخوانید و یک روز حال زیارت عاشورا نداشته باشید؛ اتفاقا همان روزها شما را می‌سازند و از روزهای دیگر قبول‌تر است.