نویسنده دفاع مقدس گفت: طیف متعهد اقبال کمی نسبت به ادبیات سیاسی داشته و اساساً ادبیات سیاسی ما پایگاه قدرتمندی ندارد.
احمد شاکری در گفتوگو با خبرنگار فرهنگی «خبرگزاری دانشجو»، با بیان اینکه باید کلیت ادبیات داستانی کشور مورد توجه قرار گیرد، بیان داشت: در واقع ادبیات ما از دو نحله و شاخه برخوردار است که این نحله پیش از انقلاب نیز وجود داشته است.
وی با اشاره به ادبیات شبه روشنفکری پیش از انقلاب گفت: نویسندگان شبه روشنفکری قبل از انقلاب اگر در زمینه سیاسی دست به قلم میشدند، نوشتههایشان تاثیرگرفته از تفکرات لیبرالی و سوسیالیستی بود.
این نویسنده کشورمان با بیان اینکه جریان شبه روشنفکری پس از پیروزی انقلاب به سه گروه تقسیم شد، افزود: گروه اول به خارج از کشور رفتند، گروه دوم در کشور ماندند، ولی با جریان انقلاب همراه نشدند و گروه سوم نیز اهداف و آرمانهای انقلاب اسلامی را مورد تعرض و مخالفت خود قرار دادند و ادبیات سیاسی ضد انقلاب و دفاع مقدس را رقم زدند.
پژوهشگرِ پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی گفت: این گروه از جریان شبه روشنفکری اگر مطلبی بنویسند، در جهت آگاهسازی نیست و مسلماً آنها وقایعی مانند 9 دی و فتنه را نمیبینند.
شاکری با بیان اینکه طیف متعهد کشور راجع به گونههای موضوعی، یکسان ننوشتهاند، بیان داشت: این طیف اقبال کمی نسبت به ادبیات سیاسی کشور دارند و اساساً ادبیات سیاسی در کشور ما پایگاه قدرتمندی ندارد.
وی گفت: وضعیت شعر و ادبیات داستانی در کشور ما متفاوت است.
این نویسنده کشورمان اضافه کرد: ادبیات داستانی از جمله هنرهایی است که بسیار نزدیک به واقعه نوشته میشود، البته در بین انواع ادبیات داستانی، نوع رمان برای به تحریر درآوردن واقعه به زمان بیشتری نیاز دارد.
پژوهشگرِ پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی گفت: انتظار موضوعی داشتن از ادبیات کشور چندان مناسب و خوب نیست، مطالبه این موضوع که ادبیات کشور چقدر در بحث های موضوعی وارد می شود یک نوع مطالبه موضوعی است و این نوع مطالبه چندان عمیق نیست.
شاکری بیان داشت: هر گاه موضوعی برجسته می شود، آن، مصداقی از یک عنوان کلیتر است و ادبیات کشور باید در مسیر آن عنوان کلی حرکت کند که اگر در آن مسیر به خطا برود، در واقع خطای استراتژیک ادبیات محسوب میشود.
وی در پایان خاطرنشان کرد: ما باید ببینیم که آیا ادبیاتمان، ادبیات حقطلب و حماسی هست یا خیر تا به وسیله آن مرزهای ایدئولوژیک و فکری را از هم جدا کنیم که اگر واجد آن ادبیات باشیم، نباید نویسندگان را گناهکار بدانیم که چرا به یک موضوع میپردازند و به موضوعی دیگر نه.