حضوری که منجر به نتیجه نشود، آفت کار فرهنگی است

علی داوودی در گفت و گو با «خبرگزاری دانشجو» اوضاع شعر را در سال گذشته خوب ارزیابی کرد و گفت:  آدم‌های زیادی پای کار شعر آمده‌اند و ما اهتمام ویژه ای به این عرصه دیده می شود. انعکاس و معرفی شاعران از اهم موضوعاتی است که در فضای شعر می‌بینیم. تقدیر و تجلیل از چهره‌های شعر که سال‌های سال به تاخیر افتاده بود وقتی به برنامه‌های روزمره و روتین فضای شعر مثل جلسات شب شعر و جشنواره‌های مختلف اضافه شد، خون تازه ای به رگ های جریان شعری دمید هر چند که در موضوع و محتوا اتفاق خاصی نیفتاد.
 

وی تصریح کرد: حوزه ادبیات امسال هم کار خودش را کرد هر چند خیلی آرام و بی سروصدا کار کردند و  رسانه‌ای نشد اما این حرکت می‌تواند تاثیرگذار باشد چون تحرک باید باشد تا کار ثمر بدهد. یعنی هزار نفر باید بروند تا دو نفر به مقصد برسند. این طور نیست که بگوییم هر روز یک پروژه یا کتاب جدید منتشر شود، یک باره می‌بینیم سیاست‌گزاری درست، معرفی یک چهره‌ی جدید، کشف افراد باصلاحیتی که هستند و نظرات کارشناسی‌شان، مثلا در جشنواره‌ای مثل جشنواره شعر فجر، اتفاق خوبی را رقم می زند، حال ممکن است فردی موافق یا مخالف هم باشد اما نفس این کار خوب بود.

داوودی با اشاره به اقبال جوانان به حوزه شعر گفت: این حضور به تنهایی پیشرفت محسوب نمی‌شود. عرصه‌ی ادبیات و فرهنگ عرصه کیلویی نیست که بگوییم تعداد زیادی آمده‌اند و این خوب است، نه، باید این حضور منجر به نتیجه شود و در بلندمدت درک و ذابقه عمومی را در حوزه شعر ارتقا دهد. الان تلویزیون با برنامه مشاعره توانسته علاقه به شعر را در یک قشر خاص زنده کند، خوش فکری یک نفر و جذاب بودن فضای شعر و شاعری خلاءیی را پرکرده و طرح رسانه برای این موضوع موفق شده است. البته برنامه نقص هایی دارد اما اتفاقاتی از این دست در این سوی و آن سوی به جریان ادبیات کمک می کند.

شاعر مجموعه «نام تو چیست» با اشاره به مسائل بازار کاغذ گفت: طبیعتاً این مشکل ها روی عرضه آثار اثر می‌گذارد. ناشران مجبور می‌شوند دقت بیشتری در گزینش آثار داشته باشند و یکسری از کارهای ضعیف از گردونه خارج می‌شوندچون چاپ یک اثر باید برای ناشر بازگشت مالی داشته باشد.

وی در پاسخ به این سوال که آیا موضوع ممیزی برای شاعران مانعی در زمینه ارایه اثر محسوب می شود با خیر گفت: هر ارگانی کارشناس و ضابطه و قانون مخصوص خودش را دارد؛ اما معمولا مردمی که در این جامعه زندگی می‌کنند، هنجارها را می شناسند مگر اینکه کسی بخواهد هنجار گریزی کند وگرنه معلوم است که محتوا ، مثلا نباید سیاسی باشد که ایجاد مشکل کند.