به گزارش خبرنگار «خبرگزاری دانشجو» از شیراز، خلیل حاجی پور شب گذشته در چهارمین جلسه کارگاه جریان‌شناسی انتخابات با موضوع «بایدها و نباید‌های شورای شهر» که به همت بسیج دانشجویی شیراز برگزار شد، بیان داشت: چون عمر مدیران شهرسازی ناپایدار است آنان برای برجای گذاشتن رد پا وگزارش مطلوب از خود اقدامات فرهنگی را گزینه خوبی نمی دانند و به سمت عملیاتی عمرانی گرایش می یابند مثل بهره برداری از پل ها وتقاطع ها که منافع مدیران شهری را در بر خواهد داشت.
وی افزود: توجه نکردن به نوسازی وخدمات شهری، پیامدهایی مثل توزیع نابرابر امکانات شهری وایجاد طبقات شهروندی را در برخواهد داشت.
رئیس دانشکده هنر و معماری دانشگاه شیراز گفت: حاشیه نشینی و سکونت های غیررسمی که چالش شهرسازی معاصر کشور است شیراز را بیشتر مورد تهدید قرارداده است.
حاجی پور با بیان اینکه بیش از 80درصد در آمد شهرداری به بخش عمرانی اختصاص می یابد، گفت: پروژه هایی که به جسم شهری می پردازند و دراین میان جنبه‌های اجتماعی و فرهنگی محروم مانده است که کارخانه روغن نباتی هم سال هاست ساکنین منطقه 3و7 شیراز را با مشکلات زیادی روبرکرده وعوارض بسیار نامطلوبی را برای آنان به وجود آورده است.
به گفته وی کارگاه‌های مشاغل و پادگان‌ها نیز ظرفیت خوبی را می تواند در اختیار شهرداری قرار بدهد اماآنچه در عمل نمایان است، عزم واراده کافی برای خروج آن از شهر وجود ندارد و شاید این بحث‌ها مقداری پیچیدگی دارد ون یازمند چاره اندیشی در فرآیندهای طولانی مدت است که معمولا مدیران شهری با توجه به ناپایداری و کوتاهی عمرمسئولیت شهریشان سراغ آنان نمی آیند.
این استاد دانشگاه بیان کرد: باید در تصمیمات مدیریت شهری و شورای شهر یک ریل سازی جدید صورت بگیرد تا بتوان فاصله فعلی را با فاصله مطلوب کاهش دادکه در این مسیر شهرسازی و برنامه ریزی شهری در شیراز نوعی برنامه ریزی است که با محور اتومبیل طراحی می شود.
حاجی پور گفت: عدم در نظر گرفتن اولویت عابرین پیاده از مشکلاتی است که با الگو قراردادن شهرداری‌های معاصر موفق وحتی الگوهای بومی که در شهرسازی مهندسی داشتیم قابل حل است و محلی محوری و بازگشت به محلات به عنوان سیستم‌های بنیادی تشکیل دهنده شهرها، اصلی است که از سفر‌های زاید درون شهری جلوگیری می کند.
وی اضافه کرد:حاصل این طرح محلاتی خود بسته وخود کفا است که بازارچه‌های محلی، تناسب‌های شاخص محلی، تعریف دقیق محله و شاخص‌های محلی مسجد و مدرسه محله را به ما عرضه و اثبات می کند که اتوبیل مداری تجربه موفقی نیست.ب
این استاد دانشگاه گفت: بازگشت به شهرسازی انسان گرا سیستم های پیاده است و درحال حاضر در شهر شیراز گسترش توسعه شهری بدون توجه به جنبه های انسانی واجتماعی است.
رئیس دانشکده هنر و معماری دانشگاه شیراز ادامه داد: برخی از اعضای فعلی شورای شهر بر این باورند که اگر بخواهیم از مناطق قوی شهر درآمدزایی کنیم و درآمد حاصله را در جنوب و مناطق ضعیف خرج کنیم این کار با عدالت اجتماعی در تضاد است اما شهید باکری به عنوان اولین شهردار شهید معتقد بود که این کارعین عدالت اجتماعی است وباید در توسعه، تعادل وجود داشته باشد .
حاجی پور گفت: یکی از راهکار های مهم دیگر بحث آموزش اعضای شورای شهر است، شاید در دوره‌های قبلی تعدادی از افراد بدون داشتن تخصص و تنها از سر تعصب های بومی محلی به جایگاه‌هایی رسیدند و جای تبحر و علم خالی بود؛ در حالی که در بسیاری از کشورها مثل کره جنوبی اعضای شورای شهر در دوره آموزش 6 ماهه با آموزش مستند با مکانیزم‌های تصمیم گیری وحتی توافق بین اعضای خود شورا آشنا می شونود
وی بیان کرد: باید به جای توسعه و گسترش بی رویه شهری در محور شمال غرب شیراز به رشدبافت درون شهر پرداخت تا منجر به الگوی شهری و توسعه پایدار شود.
این استاد دانشگاه تصریح کرد: مترو و قطارشهری شیراز عمر سه دوره شورای شهر را دیده است و هنوز هم به مرحله بهره برداری نرسیده؟ بایدگ فت چون منابعی که باید صرف حمل ونقل عمومی واکثریت شهر شود به سمت حمل ونقل خصوصی درحرکت است که دهک های متوسط رو به بالا از آن استفاده می کنند.
رئیس دانشکده هنر و معماری دانشگاه شیراز گفت: با توجه به رشد بی رویه ساخت و سازهای عمرانی شهری گاه باید این موضوع را هم در نظر داشت که قشر ضعیف جامعه اتومبیل ندارند تا از پل ها و تقاطع استفاده کنند، این نوع برنامه ریزی ها خلاف عدالت اجتماعی است واین عدالت باید در توزیع منابع و هزینه‌کردهای شهرداری وجود داشته باشد.
وی بیان کرد: در شیراز به تئوری عدالت در شهرسازی پرداخته نشده است واز منظرعدالت اجتماعی روش تحلیلی صورت نگرفته است شاید مدیران شهری ما در غیاب کارشناسان ومتخصصین می توانند فرا فکنی کنند واین را به عنوان کارنامه موفق از خودشان ارائه بدهند.
حاجی پور گفت: کار شورای شهر تنها نظارت برشهرداری نیست بلکه وظیفه شورای شهر در سه حوزه برنامه ریزی، سیاست گذاری ونظارت تعریف شده است و به همین دلیل به آن پارلمان محلی گفته می شود که نوعی مجلس شورای محلی است ومی تواند قانون گذاری کند اما در شیراز به دلیل عدم وجود مدیریت واحد شهری این امرتحقق نیافته است و شورای شهر شیراز تنها درحوزه شهرداری نظارت می کند و در عمل شورای شهرداری است تا شورای شهر.
این استاد دانشگاه بیان کرد: تازمانی که درآمدی پایدار برای شهرداری تعریف نشودو در آمدها ناشی از ساخت وساز باشد به ناچار به صورت پروسه تجاری، فروش شهر ومواردی از این دست رو می آورند.