اکبر صحرایی در گفت وگو با خبرنگار فرهنگی «خبرگزاری دانشجو»، گفت: زمانی که حرفه ای به نام نویسندگی در کشور به رسمیت شناخته نشده و از نظر حقوقی به ثبت نرسیده است؛ کار نویسندگی به نوعی تفریح به شمار می رود و نویسندگان به این حرفه به دید یک تفریح نگاه می کنند. همین نگاه باعث خلق آثاری متوسط می شود و هیچگاه جریان عظیمی در این حوزه شکل نمی گیرد.
وی ادامه داد: زمانی که جایگاه نویسنده، ناشر و ... در حوزه کتاب مشخص شود؛ می توان انتظار داشت که این حوزه می تواند در موضوعات مختلف کاری انجام دهد.در دانشگاه های ما ساختاری وجود ندارد که کسی که دیپلم خود را گرفته و می خواهد در حوزه نویسندگی تحصیل کند بتواند وارد دانشگاه شود و اصلا گرایش خاصی برای حوزه نویسندگی در دانشگاه های ما وجود ندارد؛ تا زمانی هم که این ساختار ایجاد نشود نویسنده به صورت تفریحی داستان می نویسد.
نویسنده کتاب «پرونده 312» با طرح این پرسش که اکنون ضروریات موضوعی برای نوشتن رمان در کشور چیست؟، اظهار داشت: اگر این پرسش را از نویسندگان بپرسیم هر کدام نظر متفاوتی دارند؛ در حالی که این مسئله باید مدون شده و دارای نقشه راهی باشد. به طور مثال دولت باید مشخص کند که در شرایط فعلی مردم نیاز به چه نوع رمانی دارند.
صحرایی در پایان با بیان اینکه قطعا تا زمانی که فن در حوزه نویسندگی وجود نداشته باشد رمان های خوبی هم که وجود دارد همگی اتفاقی هستند؛ خاطر نشان کرد: باید در حوزه نویسندگی سرمایه گذاری صورت گیرد در حالی که هیچ کدام از این اتفاق ها نمی افتند و ما در این حوره فاقد برنامه ریزی و استراتژی خاصی هستیم.