توحشی که عادت کرده‌ایم نادیده بگیریم

گروه سیاسی «خبرگزاری دانشجو»؛ در حالی که در کشور ما بیلبوردهای ضد آمریکایی با فشار دستگاه دیپلماسی از سطح شهر جمع‌آوری می‌شود، مقامات آمریکایی نه تنها از اظهارات توهین‌آمیز دست نمی‌کشند، بلکه حتی در نقش پلیس خوب هم (که تیم دیپلماسی کشورمان هم معتقد است دولت آقای اوباما یک فرصت است) از اظهارات شنیع و جنگ‌طلبانه چهره‌های سیاسی در کشورشان جلوگیری به عمل نمی‌آورند.

 

حقیقت آن است که در دستگاه دیپلماسی آمریکایی چنین اظهارنظراتی برای حفظ منافع آمریکا ارزشمند تلقی می‌شود و هرگز کسی متعرض اظهارنظرات جنگ‌طلبانه در آن کشور نمی‌شود؛ واقعیت آن است که آمریکا جنگ‌افروزی را برای حفظ منافعش «حق» خود می‌داند و در این راه هرگز از پایمال شدن خون انسان‌های بی‌گناه باکی ندارد!

 

در یکی از تازه‌ترین اظهارنظرات، شلدون آدلسون – که یکی از ثروتمندترین و میلیاردرها در جهان و از پشتیبانان اصلی حزب جمهوری‌خواه آمریکاست - در 22 اکتبر 2013 در دانشگاه یشیوا در نیویورک اظهار داشت: رئیس جمهور آمریکا باید اول به ارتش دستور بدهد یک بمب اتمی بر روی کویر ایران بیندازد، آن وقت به رئیس جمهور ایران تلفن بزند و بگوید: «آن بمب را دیدی؟ بمب اتمی بعدی در تهران فرود خواهد آمد. اگر بر موضع سرسختانه خود پافشاری کنید به کلی محوتان می کنیم.»

 

توحش میلیاردرهای حاکم بر آمریکا به جایی رسیده است که به خود حق می‌دهند ملتی را با سلاح‌های جهنمی خود تهدید کنند، بنابراین صرف این‌که کشوری به خود اجازه می‌دهد چنین سخنی را بر زبان بیاورد باید از دایره تعامل کنار گذاشته شود؛ در حالی که ایران تنها و تنها حق مسلم خود را که در کنوانسیون‌ها و معاهدات بین‌المللی بر آن تصریح شده، طلب می‌کند، دیپلمات‌های آمریکایی که پشت‌شان به چنین اظهارنظراتی گرم است، با لبخندی که در پس آن چهره‌ای بسیار خشن از سال‌ها غارت و زورگویی و خون‌ریزی قرار دارد، پای میز مذاکره می‌آیند. البته چندی پیش از این هم رئیس جمهوری که از سوی تیم مذاکره کننده ما به عنوان فردی صلح‌طلب معرفی می‌شود، کشورمان را به استفاده از سلاح هسته‌ای تهدید کرد که به این ترتیب می‌توان به خوبی به اتحاد نظر و تفکرات واقعی گردانندگان هیئت حاکمه آمریکا پی برد.

 

فارغ از این‌که تمامی سیاست‌مداران آمریکا با چنین دیدگاهی موافق باشند یا خیر، واقعیت آن است که باید دیدگاه‌مان را درباره آمریکا و گردانندگان آن واقع‌بینانه کنیم. سیاست‌مداران کشوری که به خود اجازه می‌دهد دست به تهدید ملتی مظلوم در آن سوی جهان بزند و آن ملت را از کشتار نسلی بترساند، همگی در فکر مطیع کردن کشورهای دیگر به نفع منافع خود هستند. آن‌ها هرگز به «حق» خود راضی نیستند و همواره چشم طمع به منافع و منابع کشورها و ملت‌های دیگر دارند و در این راه از هیچ جنایتی فروگزار نمی‌کنند. واقعیت آن است که در چنین وضعیتی ساده‌انگارانه است که سخن از اعتمادسازی با چنین کشوری به میان آوریم. ساده‌انگارانه است اگر فکر کنیم دیدگاه‌های باراک اوباما تفاوت زیادی – از دیدگاه احترام به ایران و مردمان آن – با دیدگاه‌های شلدون آدلسون دارد.