سینمای دولتی سدی بر راه پیشرفت سینمای ایران است/ لزوم تدوین منظومه فکری برای سینمای ایران

به گزارش خبرنگار «خبرگزاری دانشجو» از قزوین، فیلم سینمایی دهلیز روز گذشته به همت کانون شهید آوینی دانشگاه امام خمینی (ره) اکران و جلسه نقد آن نیز با حضور مسعود فراستی، عضو هیأت رئیسه کانون منتقدان فیلم  و امیر وجدانی نیا، مسئول بسیج رسانه کشور برگزار شد.

فراستی در این جلسه گفت: فیلم دهلیز داستان کوچکی است از یک خانواده کوچک که محوریت آن یک پسربچه است که پدر معلمش در زندان است و مادرش در یک کارگاه کوچک کار می کند.

عضو هیأت رئیسه کانون منتقدان فیلم در نقد و بررسی فیلم «دهلیز»  تاکید کرد: بهروز شعیبی از پس چنین داستان کوچک بخوبی بر آمده است.

وی افزود: فیلم «دهلیز» برخلاف جریان سینمای ایران، مسئله دارد و لازم به ذکر است که مسئله، قصه نیست بلکه درد و نگاهی است که باید به قصه تبدیل شود.

این منتقد سینما خاطرنشان کرد: روشنفکرها از این فیلم خوششان نمی آید چون این فیلم دارای اطواری است که هیچ ربطی به سینمای ما و مردم ما ندارد و این بی میلی از سوی روشنفکران در حالی است که «دهلیز»، مردم را به یک سینمای ملی نزدیک می کند.

فراستی افزود : فیلم «دهلیز» بشدت رئالیستی ساخته شده است؛ اما جاهایی هم رو به غیر واقع گرایی می آورد مثلاً درجایی که پسر بچه با پدرش در زندان فوتبال بازی می کند، فضا طوری طراحی شده است که مخاطب فکر می کند زندان برای این پسر و پدر قرق شده است.

وی در خصوص اسلوموشن بازی فوتبال پسر و پدر ادامه داد: اسلوموشن روش غلطی است که 80 درصد اسلوموشن های فیلم های خارجی و صد درصد فیلم های ایرانی اشتباه است.

عضو هیأت رئیسه کانون منتقدان فیلم بیان کرد: ما هیچ واقعه ای را در زندگی روزمره خود به صورت اسلوموشن نمی بینیم مگر لحظه مرگ یا یادآوری خاطره ای عزیز، برای مثال در همین فیلم می توانست این بازی فوتبال را در قالب یک خاطره عزیز برای عطاران، به صورت اسلوموشن نمایش دهد.

فراستی  تصریح کرد: دهلیز از فیلم هایی به درد نخوری مثل «بی خود و بی جهت» است یک عده نشسته و چند وقت یک باری، یک حرف فلسفی نامفهوم می گویند.

وی بیان داشت: اگر سینمای ایران بخواهد پیشرفت کند باید از شر سینمای دولتی خلاص شود؛ چرا که این سینما، فیلمسازان را دچار فساد می کند.

عضو هیأت رئیسه کانون منتقدان فیلم بیان کرد: با وجود سینماهای دولتی، بسیاری از فیلم ها سفارشی و در راستای اهداف دولت ها ساخته می شوند و چون در اکثر اوقات دغدغه و مسئله فیلمساز نیستند فیلم هایی از آب در می آیند که امروز شاهد آنها در پرده سینما هستیم.

فراستی در پایان، در پاسخ به سوال یکی از دانشجویان مبنی بر دلیل مخالفتش با روشنفکران گفت: روشنفکری در ایران از زمان مشروطیت مشکل دارد و ما هر چه نگاه می کنیم هنر جدی از آنها نمی بینیم و این روشنفکران با مردم هم ارتباطی ندارند.

وی افزود: جریان روشنفکری ما در جریان انقلاب اسلامی ایران و جنگ تحمیلی حضور نداشت.

عضو هیأت رئیسه کانون منتقدان فیلم  تاکید کرد: روشنفکری که در جنگ و انقلاب مردم و تولید ملی آن نقشی نداشته است، روشنفکر نیست.

فراستی افزود: البته ملت ایران قبل از انقلاب روشنفکرانی همچون غلامحسین ساعدی داشته اند که چه در عرصه مبارزه با شاه و چه در عرصه فرهنگی حضور فعالی داشتند.

وجدانی، مسئول بسیج رسانه کشور در ادامه سخنان فراستی گفت: دهلیز بهانه خوبی است تا درباره وضعیت سینمای ایران صحبت کنیم.

وی تصریح کرد: فیلم هایی که در سینمای ایران ساخته می شوند احتمالاً یکی از این چند ویژگی را دارند، اول اینکه علاقه دارند بگویند ما در ایران تحت فشاریم، بسیار علاقه دارند مخاطبین خود را قانع کنند که آنچه در ایران اتفاق می افتد خلاف جریان آب و سوم اینکه شاید این روزها شما دیگر خجالت بکشید که با خانواده تان به تماشای فیلم های سینما بنشینید.

وجدانی افزود: وضعیت سینمای ایران به جایی رسیده است که «گذشته» ای را می پسندد که فیلمنامه و فضای فیلمی ایرانی ندارد و اکثر بازیگران آن، ایرانی هستند و متأسفانه این سینما با آنچه که باید باشد، بسیار فاصله دارد.

مسئول بسیج رسانه کشور درباره آینده سینمای ایران گفت: هر فلسفه ای منبر خودش را می خواهد و می دانیم که منبر سینما منبر فلسفه ما نبوده است و سواری گرفتن از  اسب چموش سینما برای ما بسیار سخت است.

 وی با تاکید بر لزوم تدوین منظومه فکری مناسب برای سینما خاطرنشان کرد: برای اینکه بتوانیم سینما را میدان بیانیه مردم و فلسفه  خودمان قرار دهیم باید منظومه فکری برای سینما تعریف کنیم.