یک کارشناس روابط بین الملل:
امیر حسین احمدی در گفت‌وگو با خبرنگار «خبرگزاری دانشجو» در خرم آباد، بیان داشت: امروز جمهوری اسلامی ایران به عنوان یک قدرت و بازیگر تاثیر گذار در مسائل بین الملل مطرح است؛ اما با این حال ساختاری که بر نظام بین الملل حاکم است با تمام ابزارهایی که وجود دارد در پذیرفتن ایران به عنوان یک قدرت تاثیرگذار کارشکنی می کند.
وی از سازمان ملل متحد و اتحادیه اروپا به عنوان بخشی از ابزارهای در اختیار نظام بین الملل برای رویارویی با کشورمان یاد کرد و افزود: در سیاست خارجی دولت یازدهم نمی تواند تنها از طریق «دیپلماسی رسمی» به اهداف خود برسد؛ چرا که بر اساس نظریه نئولیبرالیسم آنچه که بر رفتار کشورها تاثیرگذار است خواست آنها نیست، بلکه آنچه تاثیر گذار است ساختار نظام بین الملل است که درواقع امروز این ساختار در پذبرفتن ایران به عنوان یک قدرت تاثیر گذار از طرق مختلف مانند تهدید و تشدید تحریم ها مانع تراشی می کند.
این تحلیلگر مسائل بین الملل گفت: در هر حال نمی توان تنها با یک توافق هسته ای که در قالب دیپلماسی رسمی دولت که مبتنی بر مذاکرات بوده به آینده امیدوار بود؛ چرا که ساختار حاکم بر نظام بین الملل اصولا مخالف قدرت گرفتن ایران در عرصه بین الملل است و چه بسا در پس این توافق نامه اهدافی دنبال شود که در راستای تضعیف اقتدار کشورمان باشد.
احمدی سیاست خارجی دولت نهم و دهم را مبتنی بر دیپلماسی عمومی دانست و افزود: در این شیوه از دیپلماسی اگر چه قدرت های بزرگ در مقابل ایران ایستادند و با استفاده از اهرم های مختلف مانند تشدید تحریم ها و مبارزه با قدرت هسته ای ایران کشور را در تنگنا قرار دادند اما چون دولت سابق با کمک دیپلماسی عمومی به دنبال نفوذ در قلب ها و تاثیر بر افکار عمومی جهان بود شاهد بودیم که محبوبیت جمهوری اسلامی ایران در کشورهای اسلامی حوزه خلیج فارس، آمریکای جنوبی، آمریکای لاتین و آفریقا بشدت افزایش یافت.
وی خاطرنشان کرد: اگر چه دولت یازدهم تا این لحظه توانسته است که با رویکرد دیپلماسی رسمی که در قالب مذاکرات هسته ای ژنو نمود پیدا کرده آرامش روانی را بر جامعه جهانی حاکم کند اما نگرانی که نسبت به استفاده از این رویکرد وجود دارد این است که دلبستگی دوستداران انقلاب اسلامی به تبع مذاکره مستقیم کشورمان با آمریکا خدشه دار شود و یک یاس و ناامیدی در صحنه سیاسی کشورها بوجود بیاید.
ارسال نظرات