«شیار ۱۴۳» فیلم شیعه است/ «چ» را به این فیلم تقدیم می‌کنم

حاتمی کیا در پاسخ به سوالی در مورد افتادن سینمای ایران به ورطه کلیشه ها گفت: این بلایی است که جشنواره های خارجی و سلیقه هایی از آن ور آب به جان سینمای ایران انداخته اند. چیزی که نتیجه اش بحران تماشاچی در سینمای ایران است واقعیت این است که ما فیلم ها را برای مردم ایران نمی سازیم،و برای آن طرف آبی ها ساختیم و باید پاسخگوی این وضعیت باشیم.

 

حاتمی کیا در پاسخ به این سوال که سیاست های دولتی را چه قدر در به وجود آوردن این وضعیت موثر می دانید گفت: بحث های من فراتر از سیاست های دولت های مختلف است.

 

حاتمی کیا گفت: «شیار 143» فیلمی بسیار عالی زیبا و تاثیرگذار از آب درآمده بود. وقتی در نشست خبری این فیلم نشستم، دیدم که حیای عوامل این فیلم واقعا در خود فیلم منعکس شده است.من غیر از خانم زارعی و شادمان فر، فیلمبردار فیلم فرد دیگری را در این جمع نمی شناختم؛ اما فیلم آنها به گونه ای ساخته شده است که ذهن مخاطب ایرانی را درگیر خود می کند.دلم می خواست که من هم سهمی در این فیلم داشتم.

 

خبرنگار دیگری از او پرسید:فکر می کنید حاتمی کیا می توانست «شیار 143» را بسازد. حاتمی کیا جواب داد: این فیلم زنانه است و خوشبختانه بیان، زبان و احساسش زنانه است و این زیباست. قطعا من نمی توانم این فیلم را بسازم.

 

حاتمی کیا افزود: این فیلم امید می دهد. در اوج به نظر ناامیدی و در فضایی که فیلم می تواند کاملا ناامید کننده باشد حرف از امید زده می شود و این معجزه فیلم است.چیزی که در این فیلم هست را خیلی فیلم های دیگر که حتی در مورد مصائب اجتماع صحبت می کنند را دارد، اما متاسفانه زبانی را انتخاب می کنند که در انتها تماشاگر منکوب می شود و در خود فرو می رود، این فیلم اتفاقا انرژی را به همراه می اورد. همان انرژی که خانم آبیار در نشست رسانه ای درباره قیچی کردن فرش به آن اشاره کردند. این یعنی زندگی تازه.

 

کارگردان فیلم «چ» گفت: این فیلم زبان و بیان مذهبی دارد.برخلاف فیلم هایی که حرف از دروغ می زنند، اما خودشان دروغ گو هستند، در این فیلم کاملا احساس می شود که با امید به خانواده شهدا و انتظار این عزیزان نگاه می کند. این همان فرهنگ مذهبی است که ما نسبت به مقوله انتظار داریم.این فیلم شیعه است. این فیلم فیلم انتظار است.

 

حاتمی کیا در پایان در مورد فیلم «چ» گفت:در سینماهای مردمی استقبال از «چ» الحمدالله خوب بوده است، و احساس می کنم فضای سینماهای مردمی با کاخ جشنواره مقداری متفاوت است.

 

او بار دیگر با اعتراض به عدم ورود ابتدایی «شیار 143» به بخش سودای سیمرغ جشنواره فجر گفت: این روند باید آسیب شناسی شود. من تاکید می کنم که این روند باید آسیب شناسی شود و آن دوستان باید پاسخگو باشند. هر کدام از اعضای هئیت انتخاب تجربه های سینمایی دارند، اما من پاسخ این اعتراض را از مسئول جشنواره فجر می خواهم. این چه ترکیبی در هیئت انتخاب است که به چنین انتخابی منجر می شود. این برای من مساله است. چه خوابی برای این دوستان رخ داده که این دوستان نتوانستند این فیلم را در جشنواره تحمل کنند و عوامل آن مجبور به لابی برای حضور در جشنواره شوند. این بچه ها تازه وارد سینما شده اند ، پشتوانه بزرگی ندارند، وزیر وقت با آنها عکس یادگاری می گیرد اما بودجه ای به آنها نمی دهد. این بچه ها باید حمایت شوند.این فیلم دیگر باید چه گونه می بود که مورد حمایت واقع می شد.

 

حاتمی کیا افزود: این دوستان هئیت انتخاب یا خواب بوده اند که این فیلم را ندیده اند و یا در احوالات دیگری بوده اند، اما اگر معتقد شویم که حق آنهاست که انتخاب کنند و این فیلم را به جشنواره نفرستند باید بگوییم که وای بر این سینما.من قصد اهانت به دوستان هئیت انتخاب ندارم اما حق دارم که از این فیلمی که از جریان بچه های جنگ و مادران شهدا می گوید در دفاع از آنها بگویم که دوستان همکار برای شما متاسفم.

 

حاتمی کیا در ادامه افزود: «شیار 143» مظلومانه با این کیفیت ساخته شد و حرفی که می زند همه ما را متاثر کرده است و حال همه ما را خوش کرده است، وقتی از پای فیلم بلند می شویم حال همه ما خوب شده است.چرا وقتی فیلم های دیگر را می بینیم احساس می کنیم که حال بدی داریم و نیاز داریم به خلوتی برای فرار از خفگی برویم. من سر این فیلم خیلی گریه کردم، اما وقتی از سالن بیرون آمدم، احساس می کنم شادابم و حالم خوش است و همین باعث شد که «چ» را تقدیم به این فیلم کنم. این همان نمونه ای از سینمایی است که به نظر می رسد دارد از فضایی به ظاهر ناامید کننده حرف می زند، اما بسیار امیدوارانه است. این همان نمونه ای است که باید از آن حرف زده شود. برخلاف فیلم هایی که در ظاهر عنوان رحمانی دارند، و در واقع شیطانی اند و مخاطب را منکوب و مایوس می کنند. مگر مردم ما کم مشکلات دارند.

 

حاتمی کیا با یادآوری سالهای ساخت فیلم «از کرخه تا راین» گفت: آن زمانی که این دوران را می ساختم به من می گفتند این سالها دوران بزم و سازندگی و چه و چه است و این حرفها نباید زده شود، ولی این فیلم را مردم با عمق جان پذیرفتند، چون احساس می کردند حرف خودشان است، این فیلم هم از غصه حرف می زند، اما در انتها به بیننده انرژی و قدرت می دهد.

 

حاتمی کیا در پایان گفت: برای دومین باری است که فیلم را می بیینم، نمی خواهم فیلم را تحلیل کنم، ایراداتی جزئی هم به فیلم دارم؛ اما با همه این احوال فیلم، فیلم بسیار خوب و باشرفی است.این فیلم فراتر از سیمرغ های ماست و من اصلا قائل به این نیستم. با سیمرغ نمی شود پاسخ این فیلم را داد،بسیاری مرغ های دیگر نیاز داریم تا این پرواز رانشان دهیم.