گروه فرهنگی «خبرگزاری دانشجو»-مریم فاطمی؛ فیلم سینمایی «پنجاه قدم آخر» به کارگردانی کیومرث پوراحمد یکی از فیلم های حاضر در بخش سودای سیمرغ سی و دومین جشنواره فیلم فجر است.
«پنجاه قدم آخر» پس از اتوبوس شب دومین فیلم کیومرث پوراحمد در ژانر دفاع مقدس است. پوراحمد در این فیلم داستان پسر جوانی با بازی بابک حمیدیان را روایت می کند که در زمان جنگ مشغول کار و تحصیل است، اما عازم ماموریتی به جبهه می شود تا کاری مربوط به شغلش را در آنجا انجام دهد و بلافاصله به تهران برگردد، اما در جبهه گم می شود و با بدنی مجروح سر از غرب کشور در می آورد و در نهایت توسط رزمندگان نجات پیدا می کند.
«پنجاه قدم آخر» با این که داستانی تکراری و کلیشه ای دارد، اما در 20 دقیقه اول فیلم دارای سر و شکل مناسبی است و داستان آن به همراه چاشنی طنزی که دارد به خوبی پیش می رود، اما پس از گذشت حدود نیم ساعت گویا شیرازه کار از دست فیلمساز در می رود و این فیلم جدی به یک کمدی ناخواسته تبدیل می شود. از اواسط فیلم فیلمساز دیگر کاری با منطق داستانی و روابط علی و معلولی وقایع با یکدیگر نیز ندارد و داستان اصلی و خرده داستان ها بدون این که ربط چندانی با هم داشته باشند، پیش می روند. به عنوان مثال معلوم نمی شود چرا مهندس به همراه زن و مردان کرد از جنگل بیرون نمی رود و فقط بچه را به آنها می دهد یا این که مشخص نمی شود چگونه سگ مهندس از غرب کشور به جنوب کشور که رزمنده های ایرانی آنجا هستند می رود و مثل رِکس آنها را سر وقت مهندس می آورد!!
مشکل دیگر فیلم به نداشتن زیرنویس فارسی برمی گردد؛ زیرا لهجه کردی طناز طباطبایی در نقش هاوژن بسیار غلیظ است و نداشتن زیرنویس فارسی در نمایش این فیلم در سالن مطبوعات باعث شد مخاطبان متوجه برخی از وقایع فیلم نشوند و بار طنز ناخواسته «پنجاه قدم آخر» در این سکانس ها بیشتر شود.
«پنجاه قدم آخر» سعی کرده نگاهی انسانی به جنگ داشته باشد و واقعه خشونت آمیز جنگ را با انسانیت آدم های درگیر در آن همراه کند. در همین رابطه مهندس آدمی است که هیچ علاقه ای به جنگ ندارد، اما در شرایط حساسی قرار می گیرد و حاضر می شود به جبهه برود. در جبهه نیز از یاد گرفتن تیراندازی طفره می رود، اما در طول فیلم مجبور می شود چند نفر را بکشد.