ماجرای استعفای مرحوم استاد لطفی از صدا و سیما از زبان استاد راغب

گروه فرهنگی «خبرگزاری دانشجو»؛ استاد راغب از موسیقی دانان متعهد و برجسته کشورمان و سازنده بسیاری از آثار فاخر و ماندگار انقلابی کشورمان می باشند. به واسطه ارتباط نزدیک و انس ایشان با مرحوم استاد لطفی با ایشان گفت و گو کردیم.

 

 

 

راغب: استاد محمدرضا لطفی در کارش بسیار جدی بودند یک هنرمند شهرستانی بود و در سن خیلی پایین رو به موسیقی آوردند و بعدها که به تهران آمدند و وارد دانشگاه شدند به صورت علمی موسیقی سنتی ایران را آموختند. و تمام مبانی درونی خود را فقط با موسیقی می توانست بیان کند. ضمنا بسیار خوش اخلاق بودند و خصوصیات هنرمندانه ای داشتند.

 

استاد محمدرضا لطفی را از آثاری که اجرا کرده و در آرشیو ها موجود است می توان فهمید که چگونه شخصیتی داشتند. بسیار پایبند به ملی گرایی بود و برای کشورش بسیار بسیار احترام قائل بود و عاشقانه ایران را دوست داشت. اولین کارهایی را که اجرا کرد مربوط به دوران مشروطه ایران بود و موسیقی هایی که اکثرا به دست فراموشی سپرده شده را دوباره احیا کردند و با شروع انقلاب آثاری که به وجود آورد ایران دوستی و وطن پرستی را آشکارا در آثارش بیان میکرد و تماما عرق ملی را فریاد می زد.

 

 

 

 

راغب: به نظر من حس ایران دوستی و وطن پرستی ایشان بعد از بازگشت به ایران شدت پیدا کرد استاد لطفی می فرمودند که در این مدت برای وطنم ایران می گریستم و آثاری هم که ایشان آنجا اجرا می کرد آثاری بود که تماما برگرفته از ادبیات میهنی بود و برای اینکه موسیقی ایران را به آمریکا معرفی کند به آنجا سفر کرده بود.

 

شایعاتی بود که می گفتند ایشان وابسته به بلوک شرق، حزب توده، امپریالیسم و... ولی آثار ایشان مشخص کرد که تمام اینها شایعه است و نمونه بارزش کار " ایران ای سرای امید..." که این حس ایران دوستی به اوج رسید و زمانی هم اجرا شد که ما در جنگ با رژیم بعث بودیم.

 

و همچنین ایشان علاقه زیادی به موسیقی فولکلور و سنتی داشتند.مثلا آثاری در زمینه موسیقی سنتی کتولی دارند.

 

 

 

 

راغب: قبل از انقلاب موسیقی فقط در خدمت رادیو بود  که تلویزیون همان موسیقی را به صورت ضبط شده پخش می کرد. واقعه ی 17 شهریور که پیش آمد. من در ارکست سازهای ملی مشغول به کار بودم و استاد لطفی سرپرست گروه شیدا بودند و آثار ارزشمندی هم در آن زمان اجرا کردند و به نشانه ی اعتراض نسبت به نظامی بودن خیابان ها و حکومت نظامی و اتفاقی که در میدان ژاله پیش آمد همه با هم کار را کنار گذاشتیم و به نوعی اعتراض خود را نسبت به عملکرد ارتش اعلام کردیم. مرحوم لطفی از انقلابیون بودند و در همان زمان هم با دوستان خود در یک خانه تیمی آثار ارزشمندی را تولید می کردند و بعد از انقلاب همان آثار را برای پخش آوردند.

 

 

 

 

راغب: استاد لطفی خیلی درویش مسلک بودند و اهل تظاهر نبودند و به هر حال ایشان که در آمریکا بودند انگار این دور از وطن بودن ایشان را وابسته به معنویت وطن کرده بود. چون فقط هم آثار عرفانی و معنویت گرا کار می کردند به همین دلیل به ایشان قلندر موسیقی ایران می گفتند.

 

من یک پیشنهادی هم دارم که اگر اجازه بدهید مطرح کنم و این است که به دلیل عظمت شأن آن بزرگوار، استاد محمدرضا لطفی یا در سالروز تولد یا در سالروز فوت ایشان یک جشنواره موسیقی ملی در ایران به نام این استاد هر ساله برگزار شود که به هر حال دنباله رو آثار ایشان باشیم. استاد آثار بزرگی دارند که باید در دانشگاه های موسیقی ایران تدریس شوند. ما هر بزرگی را که از دست می دهیم واقعا برای این استادان دیگر جایگزینی را نداریم و جای او همیشه خالی خواهد بود مگر اینکه با این جشنواره ها نام و یاد این عزیزان و آثار گرانقدرشان را گرامی بداریم.