خدا خیلی هوایم را دارد/ فوتبالی نیستم، ولی استقلالی‌ام!/ همین که خیلی‌ها دعایم می‌کنند برایم کافیست

 

 

من از 4-5 سالگی وارد رسانه شدم و این مسیر، مسیری است که در آن بزرگ شدم و خیلی چیزها آموختم. همیشه دلم می‌خواست رشته تخصصی‌م متفاوت با این فضا باشد تا خودم را در آن هم محک بزنم و بتوانم موفق بشوم. البته دارم حقوق می‌خوانم فقط برای اینکه وکیل شوم.

 

این را هم بگویم که وکالت و مجری گری یک شباهتی با هم دارند. آن هم این که در هر دوی آن ها دفاع کردن از حق و مجاب کردن طرف مقابل مهم ترین موضوع است. یک جا جلوی قاضی و در دادگاه، یک جا هم در رسانه و در برابر مردم.

 

 

در حد خودم خوب بلدم خدا را شکر. چون با علاقه به این رشته آمدم. البته باید متمرکز تر باشم روی آن که برای کار آموزی و این ها یک فاصله ای هم رسانه می‌گیرم و قطعا تمرکزم را بیشتر خواهم کرد.

 

ببینید پدر برای دختر اولین تکیه گاه محرمی‌است که می‌تواند همه جا پشت و پناه دخترش باشد. البته این رابطه دو طرفه است و پدرها هم خیلی با دخترهای‌شان رفیق هستند. سفارش ویژه ای هم که در دین ما شده برای محبت کردن به دختر. ولی این رابطه این روزها متاسفانه کمتر شده. در حالی که واقعاً این عاطفه پدر و دختر دلیل بزرگی است برای جلوگیری از خیلی از آسیب ها و کمبود هایی که ممکن است برای دختر پیش بیاید.

 

 

 

خیلی زیاد! من از دبستان مجری همایش های کل منطقه آموزش و پروش مان بودم! دوره راهنمایی رییس مجلس دانش آموزی بودم. کلاً داشتیم از این کارها می‌کردیم! دانشگاه هم...

 

 

ببینید تاکید «آقا» روی قشر دانشجو به جهت این است که هر اتفاقی که بخواهد بیافتد جرقه اش از همین قشر است. حقیقتش من با دانشجوهایی که فقط و فقط روی درسشان متمرکز هستند خیلی نمی‌توانم ارتباط برقرار کنم! به هر حال یک تحرکی در جهت فعالیت هم لازم است.

 

آره گاهی اوقات، چون حقیقتش بعضی از دخترها دلمشغولی دیگری ندارند دیگر، برای همین درس می‌خوانند. البته نه همه آن ها؛ بعضی های‌شان.

 

دبستان که بودم دوست داشتم وزیر آموزش و پرورش بشوم...!

 

 

نه آخر الان آرزوهایم نزول کرده اند! الان می‌خواهم یک وکیل خوب بشوم. از وزارت به وکالت رسیده ام! کار رسانه هم برایم خیلی مهم است. و دوست دارم که در آن هم موفق باشم، اگر بشود و بگذارند و...!

 

بببینید یک نکته بسیار مهمی‌ وجود دارد این است که دغدغه ام از حضور در آنتن مشخص است، یعنی دوست ندارم صرفاً یک برنامه ای داشته باشم و مثلاً یک برنامه بی حاشیه خانوادگی اجرا کنم و خیلی هم راحت آنتن داشته باشم. نه! نگاه من به تأثیرگزاری است. یعنی الان دغدغه ام این است که اکر یک برنامه ای دارم حداقل برای یک قشری تاثیرگذار باشد.

 

این برای من خیلی مهم است که مثلاً یک دختر نوجوانی که من را می‌بیند به من می‌گوید که مثلاً پوشش تو یا موضوع فلان برنامه تو نگاه من را به آن موضوع عوض کرد. این ها واقعا مهم است. یعنی دیگر چه چیزی از این مهم تر می‌تواند باشد.

 

حالا من هر سال و هر ماه روی آنتن باشم و مثلاً یک برنامه راجع به خورشت قورمه سبزی داشته باشم! این ها واجب هست، لازم هست، اما من آدمِ این جور برنامه ها نیستم.

 

واقعاً رسانه انتها ندارد. برای من تاثیرگذاری مهم است. حالا در هر کسوتی که باشم، مجری، تهیه کننده، برنامه ساز یا... . ببینید ما برنامه تاثیرگذارِ خوب کم نداشته ایم...

 

 

ماه عسل، کوله پشتی، مثل مردم ایران سلام و پارک ملت...

 

آره چون واقعاً بلدِ کار هستند. این که با یک برنامه خوب بتوانی تایم صبح را زنده کنی و بعدش بیایی با یک برنامه دیگری تایم شب را زنده کنی واقعاً اتفاق بزرگی است.

 

می‌خواهم بگویم که پشت هر برنامه تاثیرگزاری که در سیما داریم مدیران خوش فکر و خلاق هستند. که عوامل‌شان را حمایت می‌کنند و پشت‌شان هستند.

 

بله من از بچگی در رادیو در کنار بزرگانی کار کرده ام که واقعا برایم افتخار است. اما این به معنای تقلید نیست. یعنی صرفِ اهداف آن ها با تنظیم شخصی آدم است.

 

 

 

 

(مکث) خیلی سخت است. ببینید یک جاهایی جوان ها و نوجوان ها از الگوهای‌شان بت سازی می‌کنند. یعنی مثلاً فلانی که دو تا آیه و حدیث هم در برنامه اش گفته پس دیگر هیچ اشتباهی ندارد. این باعث می‌شود که اگر یک جایی هم خطا بکنی با باورهای مردمی‌که به تو معتقد هستند بازی کرده ای. این خیلی سخت است.

 

یعنی اگر من مثلاً ده سال دیگر هم جایی پایم را کج بگذارم می‌گویند این همان خانم لواسانی است که از چادر دفاع می‌کرد ها! شاید هم چون این موضوع برای من خیلی مهم هست این قدر هم سخت می‌شود.

 

این اصلِ مطلب است واقعا... راستش برایم آن قدر فرقی نمی‌کند که چقدر مشهور هستم. من دوست دارم همان عده ای که مرا می‌شناسند، از من به نیکی یاد کنند...

 

ببینید کار اجرا خیلی سلیقه ای است. یعنی سلایق مردم نسبت به رسانه به خصوص مجری ها به اندازه راه های رسیدن به خدا زیاد است! یعنی مثلاً پیامک ها. یک نفر پیامک می‌دهد وای امروز چقدر شالت قشنگ بود. یکی دیگر پیامک می‌دهد که یعنی چی که این شالو سر کردی؟!

 

یعنی نبض مردم را نمی‌شود دقیق فهمید.

واقعیتش این است که به نوع انتقاد خیلی بستگی دارد. مثلا اگر من عید کربلا می‌روم و عکس بین الحرمین را روی صفحه ام می‌گذارم، بعد چند نفر می‌گویند که تو ریاکاری و فلان، خب این دیگر انتقاد نیست واقعاً. بعضی ها از آدم بدشان می‌آید، هیچ کاری هم نمی‌توانی بکنی که نظرشان برگردد. ببینید واقعیتش این است که ما یکدیگر را نقد نمی‌کنیم، ما بیشتر بلدیم تخریب کنیم. مجری ها هم که دیگر از همه بدتر. دیواری از مجری ها کوتاه تر نیست!

 

شما هر وقت یک ستاره در آسیا گرفتید بعد بیایید با ما حرف بزنید! راستی امسال می‌خواستید بروید آسیا اشتباهی نروید فرودگاه مهرآباد. چون خیلی هم ذوق زده هستید!

 

ببینید چیزهایی که واسه شما آرزوهای دست نیافتنی است، واسه ما خاطرات تکراری است! همان چهار تا گلی که فرهاد مجیدی بهتان زد بس است برایتان!دیگر امسال امیرخان می‌خواست خوشحال‌تان کند که شما هم آسیا را ببینید!

نه اشتباه نکنید من فوتبالی نیستم، استقلالی‌م! این ها دو تا مقوله جدا هستند! یعنی فقط استقلالی‌م، خیلی زیاد!

 

 

 

(مکث) من خیلی زمان های قدیم را دوست دارم. مثلاً خیلی دلم می‌خواست زمان حافظ و مولانا باشم.

 

نه من آنها را نمی‌گویم. زمان عشق های اساطیری و این ها را می‌گویم. مثلاً حدود قرن شش و هفت...

 

یا یک حالت دیگر این که مثلاً الان به دنیا می‌آمدم که جوانی‌م برود حدود سال های هزار و چهارصد و خرده ای. آن موقع تکنولوژی دیگر به سقفش رسیده، به چشم انداز ایران 1404 هم رسیده ایم خیلی خوب می‌شود!

 

نه اصلاً! خیلی بچه خوبی بودم؛ جدی می‌گویم! یک بچه خوبِ فعالِ مسئولیت پذیر. هنوز هم معلم پرورشی آن دوران به من زنگ می‌زند برای اجرای مراسم هایش.

 

آره معدلم تا دبیرستان همیشه بیست بود.

 

نه اتفاقا در مدرسه نمونه دولتی درس می‌خواندم. بچه درس خوانی بودم. مخصوصاً در درس هایی که باید توضیح می‌دادیم مثل تاریخ!

 

 

من اصلاً به قول دانش اموزها خرخوان نبودم! فقط چند ساعت مانده امتحان...!

 

من خیلی کارها کرده ام که از من راضی باشند اما انقدر که خودشان خوب هستند من جلوی‌شان همیشه نصفه کاره بوده ام. ولی...(مکث) انشالله که راضی هستند.

 

من خیلی بلند پروازم. از این لحاظ نه. ولی به لحاظ توانمندی خودم آره.

 

(مکث) نه. من همیشه خیلی تلاش کرده ام که اینطور باشد ولی... طبیعتا از یک سری کارهایم راضیند و از یک سری ناراضی. ولی خیلی تلاش کرده ام که این طور باشد واقعا...

بله الحمدلله. ولی انصافا این راه خیلی سخت‌تر است. خدا خیلی هوایم را داشته. یعنی یک جاهایی برایم پیش آمده که خدا انگار از پشت سر یقه ام را گرفته ولی آن موقع برایم سئوال شده که چرا این طوری شد. اما بعدها که آن ماجرا را نگاه می‌کنم می‌بینم اگر آن اتفاق نمی‌افتد چه قدر بد می‌شد...

 

نه واقعا. از مرگ نمی‌ترسم ولی زندگی‌م را بسیار هم دوست دارم. یعنی با مرگ مشکلی هم ندارم.

 

به نظرم نه. من 9-10 سالگی چند تا مجموعه بازی کردم ولی بعد از آن هر چه به ما رسید نقشش چادری نبود! دیدم نمی‌شود واقعاً.

 

خیلی زیاد.

خداییش همه‌ش کاری است!

بله خیلی زیاد. در موضوع شبکه های اجتماعی. به خصوص در موضوع جراحی های زیبایی که بیچاره شدیم واقعاً. آخر ببینید مثلا یک نفر که دو دقیقه از برنامه را می‌بیند می‌آید یک انتقادات ناجوانمردانه ای می‌کند که نگو و نپرس! در حالی که باید تمام برنامه را دید بعد تصمیم گرفت.

 

امیدوارم بتوانم در حرفه خودم آدم تأثیرگزاری باشم، همین! این خیلی دغدغه جدی است واقعاًٌ...

 

خدا را شکر. همین که بعضی ها دعایم می‌کنند برایم بزرگترین اتفاق است واقعاً...

 

 

بدون شک «چ». البته بعضی فیلم‌ها را ندیدم. ولی دو تا فیلم دیگر هم بود که خیلی دوست‌شان داشتم. «چند متر مکعب عشق» و «فرشته ها با هم می‌آیند» این دو تا فیلم اولی بودند ولی واقعاً خوب بودند. «سیزده» هم خیلی خوب بود.

 

10346: نادیده های عزیزی که در اینستاگرام من را دنبال کرده اند و واقعا به من دلگرمی ‌می‌دهند. تمام دلگرمی‌من در روزهای سخت تلویزیون همین‌ها هستند به خدا.

 

مجری: از نوع خوبش آرزویم است...!

 

ماجده: (لبخند) یادآور روزهای کربلای من. هر جا که می‌رفتم موبایلم را تحویل بدهم وقتی می‌خواستم اسمم را بگویم چون آنها «ژ» نداشتند به مشکل می‌خوردیم. بعد خودشان می‌گفتند آهان! ماجده! بعد اسمم را می‌نوشتند ماجده!

 

فرهاد مجیدی: (لبخند) کاپیتانِ...

کاپیتان محبوب و ستاره بی افول استقلال

 

شش!: جواب کلیشه ای ش که چهار است. اما تمام افتخار باشگاه باعظمتی مثل پرسپولیس توانسته در مقابل ما که این قدر قدرتمندیم پیروز بشود!

دانشجوی حقوق: ویژگی‌ش این است که باید استدلالش قوی باشد، اما امروز بعضی ها از دانشجوهای حقوق را می‌بینیم که بلد نیستند حرف بزنند اصلاً!

«مژده ای دل که مسیحا نفسی می‌آید...»: غزلی که شب تولدم، موقعی که پدرم به دیوان حافظ تفأل زدند آمد و نامم هم از همین غزل انتخاب شد. خوشحالم که این غزل آمد. خدا به حافظ خیر بدهد!

ماهواره: (مکث) خدا کند که روزی انقدر رسانه ما قوی باشد که در هیچ خانه ای کسی حتی علاقمند به دیدن برنامه های ماهواره نباشد...

 

بوی گل آفتاب:(لبخند) همه روزهای خوش من در رادیو. همه روزهای از مدرسه به رادیو رفتن و تجربه کسب کردن در کنار آدم های بسیار بزرگ...

مدیر: خوبش خیلی خوب است...!

 

20/8/68: مژده لواسانی!

 

صورتک: خیلی در اطرافم آدم هایی را می‌بینم که نقاب زده اند. و کاش بقیه را با خودمان آشنا بکنیم نه با نقاب روی چهره مان.

 

عتبة الحسینیة المقدسة: همه عشق من در زندگی، همه هستی من واقعاً... الان اگر به من بگویند بین مکه و کربلا یکی را برای سفر انتخاب من قطعاً کربلا خواهد بود...

همکار: گاهی خیلی از دست‌شان اذیت می‌شوم؛ خیلی...

 

گوهرشاد: مسجد سال‌های اعتکاف...

 

خبرنگارهایی که جلویتان نشسته اند: خیلی فضای خوبی بود. جدی می‌گویم. امیدوارم که برآیندش هم خوب باشد.

 

یک دعا بکنید... همیشه گفته ام «اللهم اجعل عواقب امورنا خیراً...» و واقعاً یک جمله را از صمیم جان معتقد هستم: «حسبنا الله و نعم الوکیل...» این مانیفست زندگی من است واقعاً...