در دنیا برای هیچ کس خیری نیست مگر برای دو نفر/ توبه به چه معناست؟

گروه فرهنگی«خبرگزاری دانشجو»؛ حجت‌الاسلام محمدعلی جاودان از اساتید برجسته اخلاق هستند که در طی دوران زندگی و تحصیل حوزویشان از محضر اساتید برجسته‌ای از جمله آیت‌الله حاج آقا مجتبی تهرانی، آیت‌الله خوانساری، آیت‌الله حق‌شناس و علامه عسکری بهره‌مند شده اند.

دنیا برای چه کسانی خیر دارد؟

حضرت صادق (ع) از جد بزرگوارشان امیرالمومنین(ع) نقل می کنند که نقل بسیار ممتازی است؛ «لا خَیرَ فی الدُّنیا إلـّا لأحَدِ رَجُلـَین» در دنیا برای هیچ کس خیری نیست مگر برای دو نفر؛ دنیا برای دو نفر خیر دارد؛ اگرنه هیچ خیری ندارد؛ این دو نفر وقتی در دنیا هستند، زندگی برایشان سودبخش است؛ «رَجُلٌ یَزدادُ فی کـُلِّ یَوم إحسانا»، یکی آن آدمی است که هر روز یک مقداری بر خوبی اش می افزاید؛ هر روز بر کارهای خوبش می افزاید؛ یعنی چه؟

یعنی امروز چهار رکعت نماز می خواند؛ فردا پنج رکعت نماز می خواند؛ پس فردا شش رکعت؟ این که نمی شود؛ اینگونه است که امروز دارد خوبی می کند؛ خرابی به بار نمی آورد؛ بدی نمی کند؛ فردا هم خوبی می کند؛ خب خوبی فردا می آید روی خوبی امروز و زیاد می شود؛ پس هر روز دارد اضافه می کند؛ آدمی که خیلی دقیق مراقب رفتار و اعمال خودش است، اینگونه است.

شرطش این است که در کنار این آبادی ها خرابی به بار نیاورد

شرطش این است که در کنار این آبادی ها خرابی به بار نیاورد؛ بعضی از خرابی ها هست که یک مرتبه ریشه می کند؛ یک خرابی هایی هست که اصلا ریشه خود آدم را می کند و بعضی هست که اعمال خوب انسان را به باد می دهد.

آن خوبی هایی که شما می کنید، ساختمان سرنوشت آینده شما را می سازد؛ به سرنوشتی که خودت ساخته ای می رسی؛ به مقدار کاری که کرده ای بستگی دارد و اینکه خراب نکرده باشی؛ من مدام می سازم و خراب می کنم؛ مگر وقتی انسان به زیارت حضرت حسین می رود کم است؟ یک زیارت است که اصلا خودش یک بهشت است؛ حتما هم بهشت است، اما به شرطی که آتش نفرستی.

دنیا برای کسی که دارد مرگ خودش را تدارک می کند هم خیر دارد

در ادامه می فرماید: «وَ رَجُلٌ یَتـَدارَکُ مَنِیَتـَهُ بـِالتـّوبَة» دنیا برای کسی که دارد مرگ خودش را تدارک می کند هم خیر دارد؛ خودش را برای مرگش آماده می کند؛ چگونه؟ با توبه؛ توبه به چه معناست؟ به معنای جبران است؛ من باید آن خرابی های گذشته را جبران کنم؛ در این صورت زندگی برای چنین آدمی سود دارد.

من یک چاه وَیل جلوی پای خودم کنده ام؛ این چاه وَیل مانند اینجا نیست که اگر چاهی بود از کنارش عبور کنید؛ خودم ساخته ام و باید بروم داخلش؛ اما اگر من دارم آن را پُر می کنم، فرق می کند؛ اگر انسان پاک کرده باشد و کارهایش را درست کرده باشد، از نمازش بهره می برد، از دعایی که می خواند بهره مند می شود.

ولایت دلیل قبولی اعمال است

«وَ أنـَّى لـَه التـّوبَة؟!» مگر توبه هرکسی قبول است؟ مگر هرکسی می تواند توبه کند؟ «وَ اللهِ لـَو سَجَدَ حَتـّى یَنقـَطِعَ عُنـُقـُهُ، ما قـَبـِلَ اللهُ عَزَّوَجَل مِنهُ عَمَلاً إلـّا بـِولایَتِنا أهل البیت»؛ اگر آنقدر سجده کند و سجده کند که گردنش جدا شود، قبول نمی شود؛ این اعتقاد ماست؛ اعمال خیر قبول نمی شود؛ نماز شما صحیح است اما قبول نیست؛ مگر اینکه ولایت امیرالمومنین(ع) را داشته باشد.

با ولایت اعمال قبول می شود این اصل است؛ ولایت دلیل قبولی اعمال است؛ البته اگر کسی اهل ولایت نباشد اصلا به اینجاها نمی آید؛ دنبال این حرف ها نمی رود؛ اگر هم برود چون راه را بلد نیست به راه و مقصد نمی رسد؛ سوم اصلا اگر اعمال صحیح انجام می دهد و راه درست را انتخاب کرده، خدا خواسته است که شما باید این کارها را بکنید و این افراد را دوست داشته باشید؛ خدا خواسته است؛ جزء دین ماست.

اصل اساسی دین چیست؟

این یک اصل اساسی دین است؛ باید از آن باب خاص بیاید؛ نماز بخوان؛ اما نمازی که از این باب بیاید؛ در آیه 60 سوره مبارکه مومنون می فرمایند: «وَالـَّذینَ یُؤتونَ ما آتـَوا» زحمت می کشد؛ اما هیچ وقت از خودش متشکر نمی شود؛ «وَالـَّذینَ یُؤتونَ ما آتـَوا و قلوبُهُمْ وَجـِلـَة» چرا این قلب هایشان ترسان است؟ هیچ وقت از خودش راضی نمی شود.

در ادامه آیه می فرماید: «أنـَّهُمْ إلى رَبـِّهـِمْ راجعونَ» این می داند که باید به قیامت برود و باید آنجا حساب پس بدهد؛ هیچ وقت از هیچ عمل خودش مطمئن نمی شود؛ همیشه می ترسد؛ نه اینکه ترسشان از شک باشد که مثلا دینش درست نیست یا اعمالش صحیح نیست؛ «اما لکِنَّهُم خافوا أن یَکونَ مُقـَصِّرین فی محَبَتـِّنا وَ طاعَتِنا» می ترسند که نکند ما در محبت امیرالمومنین کم داشته باشیم و در اطاعت ایشان کم گذاشته باشیم.