امیرالمؤمنین (ع) فرمود : فرشتگان بر کسانی که سحری می خورند درود می فرستند/ بهترین طعام در سحری از دیدگاه احادیث

گروه فرهنگی «خبرگزاری دانشجو»؛ روزهای طولانی و شب های کوتاه در ماه تابستان باعث می شود تا فاصله خوردن افطار تا سحر بسیار کوتاه شود و به همین سبب برخی از روزه داران وعده سحری را حذف می کنند؛ اما خوردن سحری نه تنها از نظر پزشکی بسیار مورد سفارش است بلکه از جنبه دینی استحباب دارد و برای آن ثواب های زیادی ذکر شده است تا آن جا که در کتاب من لا یحضر الفقیه که یکی از کتب اربعه شیعیان است بابی به آن اختصاص یافته است

پیامبر اکرم(ص) : امت من سحری را وانمی گذارد

رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله فرمودند: «سحرى برکت است، و فرمود: امّت من سحرى را وانمى‏گذارد، اگر چه با خرماى خشکیده پوسیده‏اى باشد».
 
امام صادق(ع): سحری بخورید گرچه با شربتی از آب 
 
سماعه از امام صادق علیه السّلام در باره طعام سحرى براى کسى که بخواهد روزه بگیرد، سؤال کرد، آن حضرت علیه السّلام فرمود: امّا در ماه رمضان، پس استفاده از طعام سحرى بهتر است، اگر چه با شربتى از آب باشد، و اما در روزه‏ مستحبّى پس هر کس خوش داشته باشد، از طعام سحرى استفاده مى‏کند، و کسى هم که چنین نکند، باکى نیست.»

 
امام صادق(ع): من خوش دارم که سحری در ماه مبارک ترک نشود

ابو بصیر در باره سحرى براى کسى که اراده روزه گرفتن کند، از امام صادق علیه السّلام سؤال کرد که: آیا آن بر او واجب است؟ آن حضرت علیه السّلام فرمود: اگر بخواهد باکى نیست که بدون سحرى روزه بگیرد، و امّا در ماه رمضان بهتر آن است که از سحرى استفاده کند. من خوش دارم که آن در ماه رمضان ترک نشود.

سحری روزه گرفتن را آسان می کند

 پیامبر صلّى اللَّه علیه و آله فرمود: با خوردن سحرى براى روزه روز و با خواب قیلوله براى شب زنده دارى کمک بطلبید.
 
امیرالمؤمنین (ع) : فرشتگان بر کسانی که سحری می خورند درود می فرستند

از امیر المؤمنین علیه السّلام، از پیامبر صلّى اللَّه علیه و آله روایت شده است که فرمود: خداوند تبارک و تعالى، و فرشتگانش بر کسانى که در سحرها آمرزش مى‏طلبند، و سحرى تناول مى‏کنند، درود مى‏فرستند، پس هر یک از شما را همى باید تا سحرى تناول کند، اگر چه با شربتى از آب باشد و بهترین سحرى سویق و خرما است، و خوردنى و نوشیدنى براى تو آزاد است، تا زمانى که یقین کنى که فجر طالع شده است.

پی نوشت :
من لا یحضره الفقیه / ترجمه غفارى، على اکبر ومحمد جواد و بلاغى، صدر، ج‏2، ص: 474