روابط اقتصادی ایران و آلمان در پساتحریم

به گزارش گروه اقتصادی «خبرگزاری دانشجو»؛ پس از یک دهه سردرگمی اقتصاد جهان در نوع مواجهه با اقتصاد ایران به دلیل تحریمهای ناجوانمردانه، امروز شاهدیم که صاحبان صنایع پیشرفته بزرگ و تکنولوژیهای هایتک جهان به اقتصاد ایران باز می گردند تا با گشایش جدیدی که به موجب امضای توافق جامع پیش خواهد آمد، سهمی از اقتصاد ایران داشته باشند.

در این میان زیگمار گابریل، وزیر اقتصاد و انرژی و رئیس حزب سوسیال دمکرات آلمان، نخستین شخصیت بلندپایه سیاسی یک کشور غربی است که پس از پایان مناقشه هسته‌ای با جمهوری اسلامی راهی ایران شده است.

وزیر اقتصاد و انرژی آلمان را در این سفر سه‌روزه یک هیئت بلندپایه اقتصادی همراهی می‌کند. اریک شوایتسر، رئیس اتاق صنایع و بازرگانی آلمان (DIHK) از جمله همراهان وزیر اقتصاد و انرژی آلمان در این سفر است.

حجم تجارت آلمان با ایران در جریان تحریمها از ٤,٧ میلیارد یورو در سال ۲۰۱۰ به ٢.١ میلیارد یورو در سال ۲۰۱۳ کاهش یافته است واتاق صنایع و بازرگانی آلمان انتظار دارد که حجم صادرات آلمان به ایران در سه تا چهار سال آینده از ٢.٣٩ میلیارد یورو در سال ۲۰۱۴ به ۱۰ میلیارد یورو، یعنی بیش از چهار برابر افزایش یابد.

بیژن زنگنه وزیر نفت ایران نیز در جلسه مشترک اتاق بازرگانی ایران با هیئت بلندپایه بخش خصوصی و دولتی آلمان با بیان این که امیدواریم شرکتهای آلمانی پس از رونمایی قراردادهای جدید نفتی در پروژه های صنعت نفت نیز حضور پیدا کنند، درباره زمینه های حضور شرکتهای آلمانی می گوید:" سرمایه گذاری در بخش پتروشیمی، پالایش، ذخیره سازی، بهینه سازی مصرف انرژی، توسعه انرژیهای نو و ... طرحهای متعددی هستند که با شرکتهای آلمانی برای انجام آن مشارکت خواهیم داشت".

وی با بیان این که ما نه تنها برای شرکتهای بزرگ آلمانی برنامه داریم بلکه روی شرکتهای کوچک و متوسط آنها نیز برای انجام پروژه هایی در ایران حساب ویژه ای باز کرده ایم، می گوید: "در زمینه پیمانکاری و شرکتهای EPC به مصلحت شرکتهای آلمانی است که در ایران شرکتشان را ثبت کنند و یا در کنار شرکتهای ایرانی حضور پیدا کنند. شرکتهای آلمانی در زمینه ساخت تجهیزات و ماشین آلات فقط به بازار ایران توجه نکنند بلکه می توانند از ظرفیت ایران برای پوشش تمام منطقه استفاده کنند".

بازگشت دوباره آلمانیها به اقتصاد ایران در حالی است که برابر اطلاعات منتشره در The World Fact book پایگاه اطلاعات آماری مرکزی آمریکا، اقتصاد آلمان به عنوان پنجمین اقتصاد بزرگ جهان و اروپا یکی از بزرگترین صادرکنندگان ماشین آلات ، وسایل نقلیه، مواد شیمیایی و تجهیزات خانگی است که این سود سرشار را از نیروی کار بسیار ماهر خود می برد.

تولید ناخالص داخلی آلمان در سال ٢٠١٤ با جمعیتی بالغ بر ٨١ میلیون نفر رقمی بالغ بر ٣ هزار و ٦١٣ میلیارد دلار گزارش شده که خود گواهی بر قدرتمند بودن اقتصاد ومدیریت اقتصادی در این کشور است. بالغ بر ٦٨,٤ درصد از تولید ناخالص داخلی آلمان با تکیه بر ارزش افزوده حاصل از خدمات و ٣٠.٨ درصد حاصل از تولیدات صنعتی و ٠.٩ درصد نیز از محل محصولات کشاورزی حاصل می شود.

کشور آلمان با تکیه بر نیروهای کارآمد و ماهر خود و بدون تکیه بر منابع عظیم نفت و گاز توانسته است با جمعیتی برابر با جمعیت ایران در میان بزرگترین و پیشرفته ترین تولیدکنندگان آهن و فولاد، زغالسنگ، سیمان، مواد شیمیایی، ماشین آلات، وسایل نقلیه، ابزار و ماشین آلات، الکترونیک، خودرو، مواد غذایی و نوشیدنی، کشتی سازی، منسوجات، قرار گیرد. ضمن این که در بخش خدمات نیز جزو بزرگترین صادر کنندگان لیسانس و فناوری و دانش فنی در جهان است.

صادرات آلمان در سال ٢٠١٤ چیزی بالغ بر یکهزار و ٥٤٧ میلیارد دلار گزارش شده است!.

عمده صادرات آلمان عبارت است از وسایل نقلیه موتوری، ماشین آلات ، مواد شیمیایی، کامپیوتر و محصولات الکترونیکی، تجهیزات الکتریکی، دارویی، فلزات، تجهیزات حمل و نقل ، مواد غذایی، منسوجات ، لاستیک و محصولات پلاستیکی.

همچنین واردات کشور آلمان در سال ٢٠١٤ چیزی بالغ بر یکهزار و ٣١٩ میلیارد دلار را در بر می گیرد که شامل مواردی مانند ماشین آلات، تجهیزات پردازش داده ها، وسایل نقلیه ، مواد شیمیایی، نفت و گاز، فلزات، تجهیزات الکتریکی ، داروسازی ، مواد غذایی و محصولات کشاورزی است.

آلمان روزانه حدود یک میلیون و هشتصد و هشتاد هزار بشکه نفت خام و حدود ٢٦٠ میلیون متر مکعب گاز وارد می کند.

ترکیب واردات و صادرات کشور آلمان نشان می دهد که آلمانیها از یک سو با استفاده از دانش و توان نیروی انسانی و صنعت خود کالا تولید می کنند و به جهانیان خدمات فنی ارائه می دهند و از سوی دیگر مواد اولیه و تجهیزاتی را وارد می کنند که آنها را در توسعه هر چه بیشتر اقتصادشان کمک کند و بتواند منجر به افزایش رفاه اجتماعی و درآمد آنها بشود.

در واقع آلمانیها همان قدر به بازگشت به ایران و سرمایه گذاری در این کشور نیازمندند که صنعت نفت و گاز و دیگر صنایع ایران به تجهیزات وتکنولوژی و دانش فنی آنها نیاز دارد.